Materiały dodatkowe - „Elita”, czyli „Tydzień Inspiracji”

M: Cóż mogę powiedzieć, kochani? Nawet nie wiecie, że na to czekaliście.

Tak, tak; to już kolejna odsłona materiałów dodatkowych pochodzących ze strony internetowej pani Cass. Tym razem wzięłyśmy na tapetę wpisy, które pojawiły się po wydaniu drugiego tomu serii, noszące nazwę „Tygodnia Inspiracji”.

Czy łamaliście sobie głowę nad wyglądem Singer Manor? A może chcecie wiedzieć, kto (prócz Gale'a Hawthorne'a) służył za inspirację podczas tworzenia postaci Aspena? Jeśli tak, to właśnie nadszedł Wasz szczęśliwy dzień, albowiem za chwilę otrzymacie odpowiedź na te i inne pytania.

Niniejszy wpis podzielony jest na pięć części, poświęconych kolejno: domostwu Amisi, Aspenowi, Americe, Maxonowi i królewskiemu pałacowi. Nie przedłużając: zapraszamy do lektury!

Tydzień Inspiracji! Dzień 1!

Jak wiedzą wszyscy Rywalkomaniacy, w tę środę, 26 lutego, obchodzimy urodziny Ameriki. Juhuu! Pomyślałam, że w ramach uczczenia zarówno jej urodzin, jak i zbliżającej się premiery ostatniej części trylogii dobrze byłoby nieco powspominać. Cofnijmy się zatem do samego początku, roku 2008, kiedy to zaczęłam pracować nad historią Ameriki. Tworzyłam etapami, a kiedy potrzebowałam chwili wytchnienia (lub byłam zmuszana zrobić sobie przerwę przez naszą heroinę, która bardzo niechętnie dzieliła się szczegółami ze swojego życia), skupiałam się na świecie przedstawionym.

B: Ahahahahahaha!!! „Skupiałam się na świecie przedstawionym”, no coś podobnego, nie domyśliłabym się.

W swoim gabinecie mam Księgę Inspiracji. Nim stworzono Pinterest, to właśnie tam znajdowały się wszystkie obrazki i inne bazgroły, które pomagały mi zwizualizować sobie Illeę, składające się na nią miejsca oraz jej mieszkańców.

M: Swoją drogą – jeśli komuś się nudzi i/lub ma konto na Pintereście, niech zajrzy do wpisów oznaczonych jako 'Selection'. Powrót do lat dzieciństwa i krainy disnejowskich księżniczek gwarantowany!

Znacie już część z nich, jak lista dziewczyn wybranych do udziału w Eliminacjach czy ten OKROPNY rysunek przedstawiający moją wizję okładki. Ale są też inne rzeczy – część z nich pokażę Wam w tym tygodniu, który będzie nosił nazwę Tygodnia Inspiracji.

B: Tylko że ty nam pokazujesz jakieś pierdoły, zamiast porządnie przedstawić ten swój wymyślony świat i wytłumaczyć, o co chodzi z klasami, historią i geografią Illei. Co mnie tam obchodzi Zackuś Efron? No cóż, ale przecież znam priorytety Kiery, więc nie powinnam się dziwić.

Mnóstwo detali muszę utrzymać w tajemnicy, a ponieważ spora część serii to opisy dziewczyn w pięknych sukienkach, ilość materiałów którymi warto się podzielić jest...ograniczona. Tak naprawdę nie mam zbyt wiele do powiedzenia.

B: To po co w ogóle napisałaś to badziewie?

M: Nie ma to jak autor, który radośnie przyznaje, że jego książki traktują o dupie Maryni.

Tak czy inaczej, to właśnie tu wszystko się zaczęło. Powróćmy do pierwszego dnia i pierwszej strony; powróćmy do domu Ameriki.
Pierwsza część “Rywalek”rozgrywa się w domu Ameriki i choć od początku podskórnie czułam jak może on wyglądać, przez wzgląd na poszczególne sceny musiałam stworzyć jego dokładny plan. Oto on:

B: I to jest dom tej biednej, przymierającej głodem rodziny Singer? Po lamentach nad straszliwymi warunkami Singerów można było się spodziewać jakiejś lepianki. A to jest wyrąbana chata.

M: Słowo daję, jedyny minus tej chałupy to brak drzewka cytrynowego w ogrodzie.

Z przodu po lewej stronie znajdziemy największą sypialnię należącą do Shaloma i Magdy. Obok mamy pokój May, który ta dzieliła z Americą przed wyprowadzką Kenny. W lewym tylnym rogu znajduje się dawna sypialnia Kenny (obecnie zajmowana przez Americę), z której dobrze widać domek na drzewie. Za ścianą leży pokój należący do Gerada, który dzielił z Kotą przed wyprowadzką tego drugiego.

Zauważcie, iż na piątkę dzieci przypada jedna łazienka. Koszmar.

B: Ojejku, jedna łazienka?! Horror!!! Tak nie da się żyć! A rozumiem, że owa łazienka dobrze działa i nie ma problemu z wodą czy urządzeniami sanitarnymi?

M: Innymi słowy, przymierający głodem Singerowie mieszkają w pięciopokojowym (doliczcie salon) mieszkaniu. Istne slumsy. Cass, mam pytanie – skoro tak im ciężko utrzymać ten dom, to dlaczego nie zamienią go na coś mniejszego, skoro Kenna i Kota już wyprowadzili się na swoje?

Naszkicowany przeze mnie telewizor jest naprawdę duży (choć nie ma płaskiego ekranu)

B: Bida, aż piszczy, bo nie ma LCD.

M: Full HD prawem, nie towarem!

Autorko, no bez jaj. Czy ty NAPRAWDĘ nie widzisz, jak kuriozalnie wyglądają te wynurzenia w zestawieniu z płaczem Amisi, jak to jej rodzina przymiera głodem?

I właśnie tak go sobie wyobrażam. Jeśli chodzi o dywany i ogólny wystrój, wyobraźcie sobie lata 70 widziane oczami kogoś, kto wychowywał się dekadę później (wyliniałe dywany, wszystko w barwach pomarańczu i bursztynu, drewno w ciepłym odcieniu). Pokoje dzieci tak nie wyglądają, ale reszta domu i owszem.

B: Już mi się powoli sarkazm kończy.

M: Ja natomiast wizualizuję sobie boazerię na ścianach rodem z PRL.

Do garażu (wiecznie zamkniętego, jako że nie mają samochodu) prowadzi podjazd; garaż jest wykorzystywany przez tatę Ameriki i May (a w przeszłości był używany i przez Kotę) do wykonywania zamówień. Jest tam zimno w zimie i gorąco latem; naprawdę cierpią dla sztuki.

B: Piątki nie mają klimy. Powiedzcie to np. rzeźbiarzom ze starożytności.

M: To niech sobie kupią wiatrak i przenośny grzejnik. Zaczynam podejrzewać, że Singerowie bardzo lubią epatować swoją pseudo-biedą i pseudo-poświęceniem (ale TV o przekątnej 42 cali musi być).

Trochę przywodzi to na myśl magazyn, ponieważ mają tam całe półki wypełnione towarami zakupionymi w hurcie (nigdy nie wiadomo, co się może przydać, a poza tym tak jest taniej). Od czasu do czasu zatrudniają jakąś (ekhm, ekhm) Szóstkę aby mieć pewność, że wszystko znajduje się na swoim miejscu i by łatwiej było się zorientować, ile ze swoich zapasów już zużyli. Nie każdy artysta jest zarazem dobrym biznesmenem.

 
B: Stać ich na zatrudnienie pomocy do zrobienia czegoś, co mogą zrobić sami (co ma umiejętność zrobienia podstawowego remanentu do bycia zajebistym biznesmenem?). Gdyby naprawdę było u nich tak krucho z kasą, odkładaliby pieniądze na okresy bez zleceń, a nie wydawali na zbytki. 

M: Czyżby subtelna aluzja, że tatko Singer nigdy nie nauczył się rachować? Naprawdę, Cass, nawet ja potrafię policzyć czy zostały mi trzy, czy trzydzieści trzy puszki farby. Z tego co wiem Shalom kupuje towary na użytek własny, a nie prowadzi illeański odpowiednik Praktikera.

Ostatnio dużo myślę drzwiach wejściowych do ich domu. Ponieważ są artystami, mam ochotę je jakoś pokolorować, ale jestem przekonana, że są czarne.

B: Mroczne i ponure, bo biedaaaa!!!

M: Dziękuję, Cass, jestem pewna, że nie zdołałabym zasnąć bez tej informacji.

Ich ogródek jest niewielki, ale dobrze utrzymany; mieszkają na samym krańcu miasta, gdzie domy jednorodzinne ustępują apartamentowcom. Gdyby pójść w drugą stronę, trzeba się trochę przespacerować nim dotrze się do przestrzeni zajmowanej przez sklepy, restauracje i Urząd Obsługi Prowincji Karoliny.

M: Eee... To wszystko? Karolina składa się z urzędu, knajp i sklepów? Nie mają tam jakiejś szkoły? Poczty? Banku? Szpitala?

Singerowie spędzają większość czasu w swoim domu. Jest przestarzały, ale przytulny.

M: Cass, nie irytuj mnie.

Niezależnie od sporadycznych chwil wypełnionych napięciem, zawsze panuje w nim miłość.

Tydzień inspiracji! Dzień 2!

Dziś opuścimy dom Ameriki i udamy się do domku na drzewie, a konkretnie do chłopaka, który tam na nią czeka. Tak, dzisiaj zajmiemy się Aspenem Legerem.

Pierwsze zachowane przeze mnie zdjęcie przedstawiające Aspena (które, przyznaję, może być nieco szokujące) wygląda tak:

M: Słuchajcie, nie mam absolutnie nic do Zaca Efrona, ale... naprawdę? Kto następny – Miley Cyrus w roli Kriss?

Wiem, że Efron to dziwny wybór, zwłaszcza, że kiedy czasami na niego patrzę przywodzi mi na myśl Maxona.

M: W takim razie nasza gra w skojarzenia jest krańcowo różna, mnie bowiem przywodzi on na myśl wyłącznie 'High School Musical'.

Ale bardziej niż rysy twarzy przemawia do mnie to, jak się prezentuje; w tych dżinsach i butach wygląda na twardego gościa, który niejedno w życiu przeszedł.

M: Dla mnie wygląda raczej jak chłopaczek bujający się do rytmu jakiegoś popowego przeboju powstałego w stajni Disneya, ale co kto lubi.

Widać w nim zarówno energię, jak i zmęczenie, nieustanną walkę o kontrolę nad swoimi reakcjami.

M: A nie mówiłam? Tancerz jak malowane! Aspen, może powinieneś spróbować szczęścia w 'You can dance'?

Sama nie wiem, coś w tym zdjęciu po prostu krzyczy do mnie: „TO ASPEN”.

Kiedy po raz pierwszy przeczytałam hasło zamieszczone na górze fotografii, wiedziałam, że to jego słowa.

M: No, akurat Leger robi co w jego mocy, aby ów sekret jak najszybciej wyszedł na światło dzienne.

Współczuję Aspenowi.

M: A ja nie.

Myślę, że zawsze pragnęli z Americą otwarcie okazywać sobie miłość, przynajmniej przed swoimi rodzinami. Ale matka Ameriki nigdy nie zaakceptowałaby ich związku, musieli zatem utrzymywać go w tajemnicy – tak naprawdę robili to bardziej dla dobra Ameriki niż Aspena.

M: No dobrze, ale właściwie dlaczego? Pytam absolutnie poważnie. „Rywalki” wyraźnie ukazują, że Amisia szanuje i podziwia tatkę, do matuli zaś odnosi się z lekką rezerwą i niecierpliwością. Skąd nagle taki strach przed opinią Magdy?

Kiedy trafiają do pałacu, cóż...sytuacja nieco się komplikuje.

M: Dodajmy, że na ich własne życzenie.

Jeśli czytałyście „Księcia i Gwardzistę” wiecie, jak bardzo Aspen żałuje decyzji podjętej podczas ich ostatniej wspólnej nocy w domku na drzewie;

M: Czytałam i pierwsze słyszę. Aspen w „Gwardziście” zajmuje się przede wszystkim obrażaniem w myślach Maxona.

historia jego rodziny w pewnym stopniu tłumaczy, skąd biorą się jego wątpliwości. W pewnym sensie widzę je także malujące się na twarzy na zdjęciu – zamyślony, spoglądający w dal, Aspen próbuje z góry zaplanować, jak może potoczyć się każdy możliwy scenariusz.

M: Niestety, same chęci nie wystarczą i Aspen nadal nie zdołał wykoncypować co może wyniknąć z zawieszenia guzika na nadgarstku potencjalnej książęcej małżonki.

Często spotykam się z nienawiścią wobec Aspena, mnóstwo ludzi życzy mu śmierci.

M: ...No proszę, a więc istnieją czytelnicy, którzy mają o tym typie jeszcze gorszą opinię niż ja.

Nie zamierzam przekonywać Was, jaki niezwykły z niego człowiek.

M: I słusznie, bo jak udowodniłaś swojego czasu, owe próby kończą się spektakularnym fiaskiem.

Musicie jednak wiedzieć, że zajmuje on – i zawsze będzie zajmował – specjalne miejsce w moim sercu.

Tydzień inspiracji! Dzień 3!

To właśnie dziś są urodziny Ameriki! Z tej okazji pochylimy się nad inspiracjami związanymi z jej osobą. Wiele stron w mojej Księdze Inspiracji poświęconych jest Americe – niektóre skupiają się wyłącznie na jej włosach czy ubraniach.

B: No ba. Priorytety muszą być! Jak się ałtorka tak skupia na wyglądzie głównej bohaterki, a nie na charakterze jej postaci, to nie ma co się dziwić, że potem wychodzić jej taki koszmarek, jak Amisia.

Gdy przyszło do wybrania ostatecznej wersji, zdecydowałam się na stronę, na której znajdowało się najmniej informacji.

To wydaje się niezbyt uczciwe z mojej strony. Skoro mam się z Wami dzielić...to dlaczego się nie dzielę? Odpowiedź jest prosta – ona też tego nie zrobiła.

Początkowo kontaktowałyśmy się sporadycznie; America jest wycofana, nie lubi wysuwać się na pierwszy plan. Bycie w centrum zainteresowania, choćby i wyłącznie w mojej głowie, zdawało jej się czymś nienaturalnym. Zaczęłam pisać „Rywalki” podczas edytowania 'The Siren' i musiało minąć kilka miesięcy nim powzięłam ostateczną decyzję o ich dokończeniu. Pod koniec pierwszego tomu była już nieco bardziej pewna siebie. To właśnie wtedy, kiedy wreszcie zdecydowała się przede mną otworzyć zrozumiałam, że będę musiała przepisać całą książkę żeby właściwie oddać jej charakter.

B: Ahahahahahahaha. Ubaw po pachy. Charakter Amisi jest jednym z najgorszych elementów tego chłamu. Jeżeli o to ci chodziło, Kiera, to serdecznie gratuluję.


M: ...Cass. America nie istnieje.
Powtarzaj za mną: AMERICA. NIE. ISTNIEJE. TO WYTWÓR TWOJEJ WYOBRAŹNI.

Kochani, ja wiem, że niektórzy autorzy lubią żartobliwie pisać, jak to postacie się ich „nie słuchają”. Ale spójrzcie na cytat powyżej i powiedzcie sami – czy to nie brzmi jak wyznanie osoby cierpiącej na pewnego rodzaju zaburzenia...

… albo kilkuletniej dziewczynki, która posiada „niewidzialnego przyjaciela”?

Naprawdę się cieszę, że to zrobiłam. To zdjęcie przedstawia Americę w chwili, gdy po raz pierwszy przekracza bramy pałacu. Piękna, ale i nieco przerażająca. Sam nie wiesz, czy masz ochotę do niej zagadać (chyba, że jesteś najsłodszą osobą na świecie jak Marlee i nie masz podobnych rozterek). Jest otoczona przez muzykę, ale jednocześnie w pewien sposób się od niej dystansuje. Nie może też, rzecz jasna, zabraknąć ptaka śpiewającego. Muszę dodać, że wpadłam na te motyle w tle nie wiedząc, jak America będzie przebrana na Halloween. Dobrze się złożyło. Jest urocza, ale nie możesz być pewien co chodzi jej po głowie...i chcesz się tego dowiedzieć, prawda?

B: NIE! Spędziłam w głowie tej lasi trochę czasu i nie były to dobre chwile. Zdecydowanie nie chcę wiedzieć, co ona myśli.

M: Cass, dzięki twej uprzejmości miałam okazję przebywać w głowie Amisi przez długi, bardzo długi czas – i uwierz mi, nie znalazłam tam wiele poza rozdmuchanym ego i przeraźliwą pustką.

Lubię tę dziewczynę. Cieszę się, że to właśnie ona przyszła mi do głowy.

M: Cóż, wiedząc, kto przyjdzie ci do głowy już wkrótce nie mogę się nie zgodzić – America to mimo wszystko tzw. „mniejsze zło”.

Znam Americę dłużej niż moje własne dzieci.

M: * ma przerażające flashbacki dotyczące wypowiedzi Meyer na temat jej życia rodzinnego *

To niezwykle złożona postać, o niektórych rzeczach wiem wyłącznie ja.

M: Zaklinam cię na wszystko – niech tak już zostanie.

Cieszę się, że tak wiele z was zdecydowało się śledzić jej historię. Mam nadzieję, że ostatnia część serii okaże się być warta wyczekiwania.

M: Z punktu widzenia analizatorki – jak najbardziej.

Wszystkiego najlepszego, Americo, skarbie! Dziękuję, że towarzyszysz mi od tylu lat, że powierzasz mi swoje sekrety i...no właśnie...że spłaciłaś mój studencki kredyt. Buziaki!

M: No i już wiecie, skąd się wzięły te wszystkie nowelki i sequele...

Tydzień Inspiracji! Dzień 4!

Wybaczcie opóźnienie; powracam dziś z ostatnimi dwoma wpisami związanymi z Tygodniem Inspiracji. Skoro omówiliśmy już ze szczegółami postać Aspena, czas skupić się na kolejnym chłopaku, który powoli zawłaszcza nasze dusze: księciu Maxonie Schreave.

M: Nie wiem jak Wam, ale mnie Maksiu zdecydowanie niczego nie zawłaszcza.

Będę szczera: byłam zszokowana, gdy mnóstwo czytelniczek błyskawicznie przerzuciło swe uczucia z Aspena na Maxona, ponieważ dla mnie (a także dla Ameriki) ten chłopak był jedną wielką zagadką.

M: Cóż, nie większą od samego Aspena, który (jak wspominałyśmy przy okazji 'Shipping Asperica') charakteru ma tyle, co kot napłakał.

Maxon był do tego stopnia nieosiągalny dla Ameriki, że równie dobrze mógłby być fikcyjną postacią. To znaczy, wiem, że nią jest, ale...sami rozumiecie.
Tak początkowo widziałam Maxona:

B: Maksio to taka niedookreślona pierdoła, że nawet twarzy nie ma. 
 
M: Ejże, Cass, tak się nie bawimy; skoro poprzednio był Efron, to tym razem stanowczo żądam Justina Biebera.

Choć czarujący w towarzystwie, patrząc na Maxona miałam wrażenie, iż jest raczej odizolowany od reszty świata i smutny. Ma dwa różne oblicza: jedno na użytek kamer i drugie, prawdziwe.

M: To bardzo ciekawe, bo Maxon przez znakomitą większość czasu zachowuje się przed kamerami identycznie, jak na co dzień.

Potrafi świetnie zamaskować swoją tęsknotę za posiadaniem większej ilości przyjaciół lub przynajmniej rodzeństwa. Jeśli nie zwróciliście uwagi na to, jak szczęśliwy był podczas wizyty kuzynostwa, przypominam: tak właśnie było.

M: I znowu: Cass, jeśli chcesz, aby twoi czytelnicy zwrócili uwagę na jakiś element fabuły, to najpierw poświęć mu trochę czasu. Widzę, że casus Aspena „nie śpię, bo oglądam powtórki Biuletynu” Legera z ostatnich materiałów dodatkowych niczego cię nie nauczył.

Pomimo tego, że America była na niego zła, ganiał maluchy po całym ogrodzie, wykorzystując w pełni czas pozostały do wyjazdu gości.

M: Podoba mi się to „pomimo”. Wygląda na to, że zły humor naczelnej Mary Sue serii jest jednoznaczny z całkowitym zakazem odczuwania radości przez otoczenie.

Przybycie dziewcząt wiele zmieniło w jego życiu. Jeśli czytałyście „Księcia”, wiecie, że wcale nie miał ochoty na Eliminacje, ale pomijając element współzawodnictwa naprawdę cieszy go towarzystwo dziewczyn. Radość sprawia mu sama świadomość, iż w pałacu znajdują się inni ludzie; osoby nie będące gwardzistami czy kamerdynerami, którzy z założenia mają jak najmniej rzucać się w oczy.

M: Ich obecność cieszy go tak bardzo, że z tej radości od ręki pozbył się znacznej części kandydatek.

Uczestniczki Eliminacji chcą być zauważone i ten sposób myślenia bardzo przysługuje się Maxonowi.
Tak czy inaczej, w taki właśnie sposób wyobrażałam sobie początkowo Maxona. Choć wysoki, jest niższy od Aspena i choć wydaje się szczupły, skrywa kilka niespodzianek pod garniturem.

M: Cass... proszę cię, nie rób tego. Każdemu jego porno, ale ja NAPRAWDĘ nie chcę czytać o tym, jak ślinisz się do muskułów wytworu własnej wyobraźni.

Lubię to zdjęcie przedstawiające go ze strzelbą, gotowego na polowanie. Pasuje mu to, tak samo, jak fotografika. Żadne z tych zainteresowań nie wymaga posiadania partnera.
Ciężko sobie wyobrazić by ktoś, od kogo od wczesnego dzieciństwa wymagano dojrzałości mógł wydorośleć w jeszcze większym stopniu, ale sądzę, iż w przypadku Maxona tak jest.

M: Rany koguta, jeśli ten Maksiu, którego znamy to wersja już po zakończeniu procesu dojrzewania, to naprawdę nie chcę wiedzieć jak prezentował się wcześniej.

Mam nadzieję, iż po lekturze „Jedynej” dojrzycie w nim, Aspenie i Americe coś naprawdę wyjątkowego.

M: Mogę ci to zagwarantować. Niestety, obawiam się, że nasze definicje wyjątkowości znacząco się od siebie różnią.

Tydzień Inspiracji! Dzień 5!

Czas na mój ostatni post w Tygodniu Inspiracji. Rozpoczęliśmy tam, gdzie zaczęła się cała historia – w domu Ameriki, więc zakończymy w miejscu, w którym akcja książki dobiega końca – w pałacu.

Mam kilka stron poświęconych pałacowi, ale pokażę wam tę, na którym widać go od zewnątrz.

Wydaje mi się, że to zdjęcie przedstawia Spelling Manor.

B: Cóż, spodziewałam się czegoś, hmmm, bardziej imponującego. A to jest ot taka duża chata.

M: Nie, Cass, nie wydaje Ci się. To JEST Spelling Manor.

… Spelling Manor.

… Cass umieściła rodzinę królewską w domu Aarona Spellinga.

Słuchajcie, ja rozumiem – największy dom w L.A. i tak dalej. Ale mimo wszystko... naprawdę, droga autorko? Opierać pałac rodziny królewskiej na chałupie producenta filmowego? Nie mogłaś... no wiesz...umieścić ich w autentycznym pałacu? Skoro już szukasz inspiracji, to może by tak oprzeć się na Wersalu? Palacio de Oriente? Czymkolwiek, co w jakikolwiek sposób wiąże się z rzeczywistymi rodzinami królewskimi?

Ten dom w najlepiej odzwierciedla moje wyobrażenie o pałacu. Celowo nazywam go pałacem, nie zamkiem. Zamki pełnią funkcję obronną, pałace są śliczne. Służba pałacowa potrafi się bronić, ale nie są na tyle skuteczni, by zniechęcić rebeliantów do ponawiania swych ataków.

B: Gwardia pałacowa też się bronić wcale nie umie, bo jest absolutnie niekompetentna. Czyli sytuacja przedstawia się nad wyraz kiepsko. I co to za podział, że pałac jest od wyglądania, a zamek od obronności? Bo zamek jest z kamienia i jak zły wilk będzie dmuchał i chuchał, to nie da mu rady? Jak gwardię ma się do dupy, to każde miejsce będzie niebezpieczne, śliczne czy nie. No ale skoro przyjmujemy już taki podział, to czemu rodzina królewska siedzi dalej w tym piknym, źle bronionym miejscu? Nie mogą sobie skombinować jakiegoś zamku? Wiem, że to nie Europa, u nas stare zamki walają się co drugi zakręt (ciekawe czy Kiera nam tego zazdrości? Te wszystkie bladolice księżniczki marznące w przeciągach, duchy wzgardzonych kochanek itd.), ale mogliby sobie zbudować coś na kształt, skoro pałace są zdaniem Kiery same w sobie tak niebezpieczne.

M: * mdleje, porażona logiką autorki * Naprawdę, kochani – czasami nie mam pojęcia, jak skomentować wynurzenia tej kobiety, bo czuję się tak, jakbym analizowała pamiętnik siedmioletniej dziewczynki, a nie wypada wyśmiewać się z dzieci. Nawet nie wiem, co wzbudza u mnie większą wesołość – podkreślanie przez autorkę, że oprawa wizualna rodem z Disneya jest ważniejsza od bezpieczeństwa, czy przyznanie, że z gwardzistów są takie dupy wołowe, iż mogą co najwyżej pogrozić rebeliantom paluszkiem.

Od zewnątrz pałac prezentuje się tak, jak na zdjęciu: jasny i z fontanną na podjeździe, ale ma cztery piętra, a nie dwa. Jest tam sporo drogo wyglądających zdobień (jak statuy itp.), które mają wywierać wrażenie na gościach. W pałacu brak jednak basenu – Gregory uważał, że byłaby to błazenada.

 
B: Ha, rodzina królewska musi się pokazać, więc ma dużo rzeźb. Jak uroczo. Ale basenu już nie mają, bo gwardziści skakaliby na bombę. A Grześ jest evil, nie zapominajcie.

M: Chwila, moment.

„The house includes a screening room, gym, bowling alley, three rooms for wrapping presents, four two-car garages, tennis court, and pool.”

Cass, skoro już kradniesz Spellingowi chałupę, to przynajmniej kradnij ją w całości. Jestem pewna, że panu Aaronowi byłoby bardzo przykro gdyby usłyszał, że masz zastrzeżenia co do niektórych elementów jego przytulnego gniazdka.

Maxon nazywa pałac piękną klatką, a ja wspominam pierwszy raz, kiedy America wspinała się po frontowych schodach - byłą w otoczeniu pokojówek, które miały ją przygotować do życia w tym miejscu.

B: Ja na obrazku poglądowym widzę 5 stopni. Za mało, żeby dramatycznie się wspinać, sorry, Kieruś.

M: Cóż, te w holu są nieco dłuższe:

Może podczas kopiowania pomyliły jej się focie.

Za drugim razem była zmuszona zejść po nich na dziedziniec, by obserwować lincz na jej najlepszej przyjaciółce, tylko po to, by za chwilę zostać z powrotem zamkniętą w pałacu.

M: Pamiętacie, jak w rozdziale poświęconym katowaniu Woodworków poprosiłam Was, abyście zwrócili uwagę na bezsensowny cytat dotyczący schodów? Tak, chodziło właśnie o to. A jeśli właśnie zachodzicie w głowę, jakie to w ogóle ma znaczenie – no cóż:

Pytanie, które powinniście sobie zadać, brzmi: czy America zobaczy te schody ponownie w „Jedynej”? A jeśli tak – co będzie to oznaczać?

B: Jak nie masz co wymyślać, pisz o Schodach Przeznaczania. Bo to takie ważne. 

M: Nie przejmujcie się, kochani – my też nie wiemy, o co chodzi. Cass, te głupie schody nie mają ŻADNEGO wpływu na fabułę powieści. O czym ty znowu bredzisz?



I to już wszystko na dziś, kochani. Dziękujemy Wam, że wraz z nami dzielnie przebijaliście się przez "Elitę" i zapraszamy Was ponownie we wrześniu, gdy wystartujemy z trzecim tomem serii - "Jedyną".

Do zobaczenia!

Beige & Maryboo