Rozdziały III i IV

Najsampierw, kochani, mam dla Was mały powakacyjny prezent; uznałam bowiem, że w ramach uczczenia narodzin siostrzenicy Amisi warto byłoby przygotować drzewo genealogiczne, abyście już nigdy nie musieli gorączkowo przypominać sobie kim, u diaska, jest James i czy ów mąż w ogóle pojawił się na kartach którejkolwiek z dotychczasowych powieści. A zatem:

Tadaaam! Dobra ściąga nie jest zła. I tak – będę ją uaktualniać.

A przechodząc do części właściwej... Wiecie co? Sama nie wiem, czy powinnam się cieszyć, czy też raczej martwić, że to akurat tymi dwoma rozdziałami wracam na stare, analizatorskie śmieci. Z jednej strony Cass była dla mnie łaskawa i mam dzisiaj do przerobienia zaledwie cztery i pół strony – cztery i pół strony łącznie – a z drugiej... No cóż. Beige miała w zeszłym tygodniu swoją chwilę z Żenującym Żartem Prowadzącego Wątkiem Okołoseksualnym, a dziś ja będę miała swoją.

Zaczynamy.

Rozdział 3

Po nieudanej próbie dobrania się do klejnotów koronnych Amisia angstuje w swoim pokoju i próbuje wymyślić wymówkę, dzięki której mogłaby uniknąć wspólnego śniadania. Ostatecznie stwierdza jednak, że trzeba twardym być, nie miętkim i postanawia udać się na posiłek:

W nadziei, że uda mi się wymazać wspomnienie tego, co zrobiłam, poprosiłam pokojówki, żeby ubrały mnie w najskromniejszą sukienkę, jaką miałam.

(...)

Ledwie odważyłam się spojrzeć na Maxona, kiedy wchodziłam do jadalni, ale przynajmniej trzymałam wysoko uniesioną głowę.

Kiedy w końcu na niego popatrzyłam, obserwował mnie z uśmiechem. Zanim wrócił do jedzenia, mrugnął do mnie, a ja znowu pochyliłam głowę, udając, że jestem bardzo zainte​re​so​wa​na kawałkiem tarty.

– Miło, że dzisiaj pamiętałaś o założeniu ubrania – parsknęła Kriss.

– Miło, że dzisiaj jesteś w tak świetnym humorze.

– Co właściwie w ciebie wstąpiło? – syknęła.

Poddałam się, zniechęcona.

– Nie mam ochoty się dziś kłócić, Kriss. Daj mi po prostu spokój.

No i dobra, Amisia postąpiła głupio, ale przynajmniej jest świadoma tego, że się zbłaźniła. Nie oceniajmy dziewczyny zbyt surowo, grunt to uczyć się na błędach...

Gdyby wczoraj wieczorem udało mi się odnieść jakikolwiek sukces, byłabym w stanie jakoś usprawiedliwić moje postępowanie, ale w obecnej sytuacji nie mogłam nawet udawać, że pękam z dumy.

…

...

...Aha.

Innymi słowy, wcale nie czujesz się nie na miejscu dlatego, że wystąpiłaś na kolacji w sukni, która – sądząc po reakcji otoczenia – musiała się prezentować mniej więcej tak:

Nie, masz moralniaka, bo twój strój à la zaopatrzenie sex shopu nie zdołał zachęcić Maksia do małego figo-fago. Gdyby udało ci się go zaciągnąć do łóżka, zapewne zaczęłabyś tak paradować nawet podczas oficjalnych uroczystości.

Kochani, ja wiem, że ten wątek miał być niczym więcej niż elementem komicznym. Problem polega na tym, że Cass jak zwykle nie myśli podczas pisania.

Kto znajdował się poprzedniego wieczoru w jadalni? Z całą pewnością kandydatki i Maxon – a więc te osoby, które Cass/America zamierzała olśnić swą kreacją rodem z lupanaru. Problem w tym, że zgodnie z kanonem wieczerzać tam powinny jeszcze co najmniej dwie osoby.

Clarkson i Amberly.

Tak, moi drodzy. Ami udała się na kolację – a należy pamiętać, że w „Rywalkach” Silvia udzielała dziewczętom lekcji dotyczących właściwego zachowania przy stole, możemy zatem uznać, iż nawet „zwyczajne” posiłki wymagają tam przestrzegania dworskiej etykiety – w stroju ledwie zakrywającym jej miejsca intymne, po czym radośnie dygnęła przed królem i królową.

Królową, która przez całą serię opisywana jest jako wcielenie elegancji, szyku i powściągliwości.

Oraz królem, który serdecznie nie znosi Ameriki i który oznajmił jej wprost w poprzednim tomie, że uważa ją za głupie i proste dziewuszysko nie nadające się do roli królowej.

Użyj mózgu, Luke: 114

Ponieważ Maxon nadal wygląda, jakby chciał wybuchnąć śmiechem, Amisia już – już zamierza wybiec z sali, kiedy niespodziewanie zjawia się lokaj z listem dla Clarksona.

– Przeklęci Francuzi – mruknął. – Przykro mi, Amberly, obawiam się, że będę musiał wyjechać w ciągu go​dzi​ny.

– Zno​wu ja​kieś pro​ble​my z umową han​dlową? – za​py​tała królowa przy​ci​szo​nym głosem.

– Tak. Myślałem, że ustaliliśmy wszystko miesiące temu. Musimy zająć stanowcze stanowisko w tej sprawie. – Król wstał, rzu​cił serwetkę na ta​lerz i skie​ro​wał się do drzwi.

Nie wspomniałam o tym, ale lokaj wnosi ów list na srebrnej tacy. Jestem pewna, iż sam dokument został sporządzony gęsim piórem, spryskany wodą różaną i wysłany w dokładnie zalakowanej kopercie.

A tak w ogóle, to biedny Clarkson – czy ten facet nie ma jakichś ministrów, którzy mogliby się zająć kwestiami gospodarki, dyplomacji itp.? Ledwo wrócił z wizyty w Azji, a już musi lecieć do Europy. Proszę króla, sądzę, że należałoby dać znać swojemu rządowi, iż wakacje już się skończyły.

Jak mała Kiera wyobraża sobie...: 72

Sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem: 8

– Ojcze? – zapytał Maxon, również wstając. – Czy chcesz, żebym jechał z tobą?

Maxon, czy ty to robisz specjalnie? Dziewiętnastolatek nie może być AŻ TAK naiwny.

Wydało mi się dziwne, że król nie warknął krótkiego rozkazu, żeby Maxon poszedł z nim – zwykle tak właśnie postępował. Gdy tym razem odwrócił się do syna, jego oczy były zimne, a głos ostry.

– Kiedy będziesz potrafił zachować się, jak na króla przystało, będziesz mógł brać udział w tym, co należy do obowiązków króla. – Wyszedł z sali.

Na początek:

Konkurencja dla Kajusza: 24

A z mojej strony:

Clarkson, gdyby nie „Królowa” byłbyś moim ulubionym bohaterem tej serii.

Maxon stał przez chwilę, zaszokowany i zawstydzony słowami ojca, który postanowił zganić go przy nas wszystkich. W końcu usiadł i spojrzał na matkę.

– Szczerze mówiąc, nie chciałoby mi się tam lecieć – powiedział, rozładowując napięcie żartem. Królowa uśmiechnęła się, bo oczywiście nie miała innego wyboru, a reszta z nas udała, że nic się nie wydarzyło.

Słuchajcie, współczuję Maksiowi niewesołego położenia i w ogóle, ale serio – na co on właściwie liczył? Po pierwsze, jest głupi, leniwy i nie zna się na rządzeniu; po drugie, jego ojciec wie, że Maks jest głupi, leniwy i nie zna się na rządzeniu, a po trzecie, Maks wie, że ojciec wie, że Maks jest głupi, leniwy i nie zna się na rządzeniu. Aha, no i jeszcze po czwarte: ojciec nie lubi Maksa i często wali go nahajem po plecach. Naprawdę, nietrudno się domyślić, jak papa zareaguje na propozycję wspólnej wycieczki, zwłaszcza że nadal gniewa się na Maxona za pozostawienie Amisi w pałacu. Maksiu, moja rada dla ciebie: o ile tatuś nie prosi cię expressis verbis o towarzyszenie mu w podróży, odpuść, dla waszego wspólnego dobra.

Kandydatki i królowa udają się do Komnaty Dam, a Maxon i Amisia ucinają sobie pogawędkę.

– To moja wina, że cię nie zabrał – jęknęłam.

No, twoja obecność w pałacu faktycznie nie pomogła sprawie, ale nie pochlebiaj sobie, żabko; Maksiu długo i ambitnie pracował na taką, a nie inną ojcowską opinię o swoim intelekcie.

– Możliwe – uśmiechnął się. – Ale uwierz mi, nie po raz pierwszy próbuje mi pokazać, gdzie jest moje miejsce. Ma w głowie milion powodów, dla których uważa, że powinien to robić.

Pierwszym i najważniejszym z nich jest zapewne fakt, iż po prostu nie nadajesz się do sprawowania władzy.

Wcale bym się nie zdziwił, gdyby tym razem zrobił to wyłącznie przez złośliwość. Nie lubi tracić nad niczym kontroli, a im bliżej jestem wyboru żony, tym bardziej mu to grozi. Chociaż obaj wiemy, że nigdy mi do końca nie odpuści.

Konkurencja dla Kajusza: 25

Już kiedyś o tym pisałam, ale powtórzę: na miejscu Clarksona też robiłabym wszystko, co w mojej mocy by szczyl zbyt szybko nie dorwał się do korony – pro publico bono.

A tak swoją drogą – co ma piernik do wiatraka? Ożenek Maxona w żaden sposób nie wpłynie na jego status; nadal będzie księciem, a jego połowica – księżniczką. Czyżby Clarkson obawiał się, że po ślubie wybranka serca Maksia przemieni się w lady Makbet?

– Równie dobrze możesz mnie po prostu odesłać do domu. On nigdy nie pozwoli, żebyś mnie wybrał. – Nadal nie powiedziałam Maxonowi o tym, że jego ojciec rozmawiał ze mną sam na sam i groził mi po tym, jak Maxon przekonał go, żebym mogła zostać. Król Clarkson jasno dał mi do zrozumienia, że mam nie wspominać ani słowem o tej rozmowie, a ja nie chciałam mu się narażać. Jednocześnie fatalnie się czułam, ukrywając przed Maxonem rozmowę z jego ojcem.

Konkurencja dla Kajusza: 26

Amisiu, król nie ma zbyt wpływu na to, kto zostanie księżniczką; jeśli Maxon będzie chciał, ogłosi to znienacka przy zagranicznych gościach i ekipie telewizyjnej, skutecznie wiążąc tatulkowi ręce. Ja na twoim miejscu martwiłabym się raczej, że kilka dni po weselisku „ktoś” znienacka dźgnie mnie nożem w plecy – zwłaszcza, że w Illei nietrudno zrzucić winę na tę czy inną rebeliancką grupę.

Ami kryguje się, że po ostatniej nocy Maxon zapewne i tak chce ją wyrzucić; ten jeszcze raz przeprasza ją za wybuch śmiechu i tłumaczy, iż on by chętnie ten teges, ale może jednak niech dziewczyna nie próbuje w tym celu charakteryzować się na kobietę lekkich obyczajów, albowiem to do niej „nie pasuje”.

– Ale czy nie powinno pasować? Czy to nie powinna być część tego, jakie jesteśmy? – jęknęłam z twarzą ukrytą na jego piersi.

Eee...Amisiu, sugerujesz, że do zostania książęcą małżonką konieczna jest dogłębna znajomość ars amandi? I że to właśnie dzięki łóżkowym wygibasom Amberly zaklepała sobie miejsce u boku Clarksona?

Maxon nie potwierdza, ale i nie zaprzecza; przypomina Americe ich ostatnią noc w schronie, a z jego słów wynika, iż to właśnie tego rodzaju namiętność (spontaniczną i powodowaną strachem o własne życie?) ceni u panny Singer najbardziej.

Maksio proponuje, by zapomnieli o incydencie z kuszeniem i skupili się na teraźniejszości, ma bowiem plan, jak przekonać tatula, że America będzie fantastyczną księżniczką – dziewczyna musi podbić serca tłumów! Amisia wyjątkowo rozsądnie zauważa, że owe tłumy jej nie lubią, to jednak nie zniechęca księcia:

– Opi​nia pu​blicz​na bywa zmien​na. Nie po​zwo​li​my, żeby ten je​den mo​ment cię pogrążył.

Nadal uważałam, że sprawa jest beznadziejna, ale co miałam powiedzieć? Jeśli to była dla mnie jedyna szansa, mu​siałam przynajm​niej spróbować.

– No do​brze – po​wie​działam. – Ale mówię ci, to się nie uda.

Maxon przysunął się bardzo blisko z psotnym wyrazem twarzy i obdarzył mnie długim, niespiesznym pocałunkiem.

– A ja ci mówię, że się uda.

- Jak można nie kochać Bwana Kubwa?

Dobre Mzimu: 30

Niestety, tu rozdział się kończy, nie dowiadujemy się zatem, co takiego zaplanował Maks, by przekabacić tłuszczę. Osobiście stawiam na wprowadzenie kolejnego zakazanego święta, na przykład Walentynek.

 

Rozdział 4

Weszłam do Komnaty Dam, zastanawiając się nad nowym planem Maxona. Królowa jeszcze się nie pojawiła, a pozostałe dziewczęta śmiały się, skupione przy oknie.

– Ami, chodź tutaj! – zawołała ponaglająco Kriss. Nawet Celeste odwróciła się z uśmiechem i skinęła na mnie ręką.

Byłam trochę za​nie​po​ko​jo​na tym, co może mnie cze​kać, ale mimo wszyst​ko po​deszłam do nich.

– O rany! – pisnęłam.

– Wiem – wes​tchnęła Ce​le​ste.

W ogrodzie chyba połowa gwardzistów pałacowych ćwiczyła biegi. Byli rozebrani do pasa. Aspen mówił mi, że wszyscy gwardziści dostają zastrzyki wzmacniające, ale najwyraźniej musieli także dużo trenować, aby utrzy​my​wać się w naj​lep​szej kon​dy​cji. Chociaż wszystkie byłyśmy oddane Maxonowi, nie mogłyśmy całkiem ignorować widoku przystojnych chłopców.

– Ten blondyn – powiedziała Kriss. – W każdym razie wydaje mi się, że to blondyn. Mają strasznie krótko ostrzyżone włosy!

– Mnie się po​do​ba ten – stwier​dziła ci​cho Eli​se, kie​dy ko​lej​ny gwardzi​sta prze​biegł pod na​szym oknem. Kriss za​chi​cho​tała.

– Nie do wia​ry, że to ro​bi​my!

… Cass, zaklinam cię na wszystko – przestań. Ja NAPRAWDĘ nie mam ochoty czytać o twoich fetyszach (w tym wypadku przyjmujących formę półnagich wojskowych) i w takich chwilach czuję się autentycznie niezręcznie.

Poza tym... kochani, spójrzcie na tę scenę. Spójrzcie na te dialogi.

Ja wiem, że nastolatkom buzują hormony. Wiem, że fajnie sobie popatrzeć na przystojnych facetów. Nie miałabym nic przeciwko, gdyby jedna czy druga kandydatka przystanęła sobie przy oknie, żeby rozmarzonym wzrokiem poobserwować trening.

 

Ale to zakrawa już na jakąś parodię. Mamy tu grupę dziewczyn – dziewczyn, że tak tylko przypomnę, walczących o pozycję małżonki dziedzica tronu – które niemalże przyklejają się do szyby, bo na horyzoncie widać facetów bez koszulek. Zauważcie, że ani jedna z nich nie stwierdza, że nie ma ochoty przyglądać się treningowi ani też nie ogranicza się do kilku chwil podziwiania pięknie wyrzeźbionych mięśni, aby następnie powrócić do swoich zajęć. Nie, wszystkie jak jeden mąż zaczynają obserwować nieszczęsnych gwardzistów niczym okazy w zoo.

Nawiasem mówiąc, po raz kolejny dostajemy dowód, że te panny nie interesują się NICZYM poza facetami. Zauważcie, że czas w Komnacie Dam spędza się przede wszystkim plotkując; żadna z dziewczyn nie poświęca się swojemu hobby (Ami dostała od Maxona wypasione pianino i skrzypce – dlaczego tak rzadko na nich gra?), nie czyta, nie gra w gry planszowe, ba – nawet nie ogląda telewizji. Ożywiają się wyłącznie w obecności Maxona lub porozbieranych gwardzistów. Każdemu jego porno, ale aż strach myśleć, co robiłyby te biedaczki, gdyby nagle odseparować je od przystojnych, młodych mężczyzn.

No i ostatnia rzecz. Regulamin Eliminacji oficjalnie nie zabrania patrzeć na innych mężczyzn poza księciem – zakazane jest jedynie wchodzenie z nimi w interakcje. Jest tylko jeden problem.

Hej, dziewczyny. Pamiętacie Marlee? No wiecie - to ta, co wpatrywała się w pewnego dżentelmena nieco zbyt intensywnie. Pamiętacie, kto był wybrankiem jej serca?

Carter Woodwork. GWARDZISTA.

Naprawdę, można by pomyśleć, że po wydarzeniach „Elity” każda kandydatka pomyśli dwa razy, nim w ogóle zerknie na któregokolwiek ze strażników – nie mówiąc już o podziwianiu ich sześciopaków.

Użyj mózgu, Luke: 115

– O! O! Ten fa​cet tam, z zie​lo​ny​mi ocza​mi – po​wie​działa Ce​le​ste, wska​zując Aspe​na.

Kriss wes​tchnęła. – Tańczyłam z nim na balu halloweenowym i jest równie dow​cip​ny, jak przystojny.

– Też z nim tańczyłam – pochwaliła się Celeste. – Bez cienia wątpliwości to najprzystojniejszy gwardzista w pałacu.

Nie mogłam się nie roześmiać. Za​sta​na​wiałam się, co by pomyślała, gdy​by wie​działa, że daw​niej był Szóstką. Patrzyłam, jak biegnie, i myślałam o tym, jak te ramiona obejmowały mnie setki razy. Zwiększanie się dystansu między mną a Aspenem wydawało się nieuniknione, ale nawet teraz zastanawiałam się, czy jest jakiś sposób, żeby za​cho​wać chociaż cząstkę tego, co nas łączyło. A gdybym go po​trze​bo​wała?

Osiołkowi w żłoby dano: 50

– A co ty myślisz, Ami? – zapytała Kriss. Jedynym chłopakiem, który naprawdę przykuwał mój wzrok, był Aspen, a w świetle tego, o czym myślałam przed chwilą, wydało mi się to okropnie płytkie.

Skarbie, z dwojga złego lepsze już przemyślenia w rodzaju: „Ale z niego ciacho” niż „Jeśli Maxon mnie wykopie, zawsze będzie kogo zaciągnąć przez ołtarz”.

– Nie wiem. Wszyscy nieźle wyglądają.

– Nieźle? – powtórzyła Celeste. – Chyba sobie żartujesz! To najprzystojniejsi faceci, jakich w życiu widziałam!

– To tylko gromada chłopaków bez koszul – odparowałam.

Mam rozumieć, że twój pisk „O rany!” minutę temu był wywołany zgorszeniem na widok tylu niekompletnie ubranych młodych kawalerów?

Amisia dodaje, że Maxon bez koszulki wygląda równie dobrze; rzecz jasna, dziewczynom nie podoba się to wyznanie.

– Kie​dy tak dokład​nie ty i Ma​xon byliście półnadzy? – za​py​tała groźnie Ce​le​ste.

– Ja nie byłam!

– Ale on był? – spy​tała Kriss. – Czy o to cho​dziło z tą kosz​marną sukienką wczo​raj?

Ce​le​ste aż się zachłysnęła.

– Ty zdzi​ro!

Queen (Bee) Wannabe: 62

– No, a jak niby mam cię nazwać? – warknęła, splatając ramiona. – Chyba że zechcesz nam wszystkim po​wie​dzieć, co się wy​da​rzyło, i dla​cze​go zupełnie nie mamy ra​cji.

Nie miałam szans, żeby im to wyjaśnić. Rozbieranie Maxona nie miało nic wspólnego z romantyczną sceną, ale nie mogłam im powiedzieć, że musiałam opatrzeć rany na jego plecach, zadane mu przez ojca. Przez całe życie ukrywał ten se​kret, a gdy​bym go te​raz zdra​dziła, wszyst​ko między nami byłoby skończo​ne.

– Celeste była prawie półnaga, kiedy całowała się z nim na korytarzu – oznajmiłam oskarżycielsko, wskazując ją palcem.

Ja wiem, że Amisia szuka teraz wyjścia z niezręcznej sytuacji, ale rany koguta, gorzej niż w przedszkolu. „Zabrałaś mi wiaderko!”, „A ty mnie łopatkę, widziałam, oddawaj, złodziejko!”.

Otwo​rzyła sze​ro​ko usta.

– Skąd wiesz?

– Czy wszyst​kie roz​bie​rałyście się przy Ma​xo​nie? – zapytała ze zgrozą Eli​se.

– Nie roz​bie​rałyśmy się! – krzyknęłam.

Americo, zdajesz sobie sprawę, że sama sobie zaprzeczasz, prawda?

– No dobrze. – Kriss także skrzyżowała ramiona. – Musimy to wyjaśnić. Która co robiła z Maxonem?

… Ona tak na serio? Niech jeszcze zrobi tabelkę w Excelu z dokładnym zaznaczeniem stopnia rozebrania i ewentualnych pozycji.

– Ja się z nim całowałam – po​wie​działa Eli​se. – Trzy razy, ale to wszyst​ko.

– Ja się z nim w ogóle nie całowałam – przyznała się Kriss. – Ale to był mój wybór. Pocałowałby mnie, gdy​bym mu na to po​zwo​liła.

– Na​prawdę? Ani razu? – za​py​tała za​szo​ko​wa​na Ce​le​ste.

– Ani razu.

– Cóż, ja się z nim często całowałam. – Celeste odrzuciła włosy na plecy i postanowiła okazać dumę zamiast zawstydzenia. – Najlepszy raz był na korytarzu, późnym wieczorem. – Popatrzyła na mnie. – Szeptaliśmy sobie, ja​kie to jest eks​cy​tujące, że ktoś może nas przyłapać.

Queen (Bee) Wannabe: 63

W końcu wszystkie oczy spoczęły na mnie.

(...)

Po​sta​no​wiłam mówić prawdę.

– To mnie Maxon pocałował pierwszą, nie Olivię. Nie chciałam, żeby ktokolwiek o tym wiedział. Mieliśmy też kilka… in​tym​nych mo​mentów i przy jed​nej oka​zji ko​szu​la Ma​xona zo​stała zdjęta.

– Zo​stała zdjęta? To zna​czy co, ma​gicz​nie prze​le​ciała mu przez głowę? – na​ci​skała Ce​le​ste.

– Sam ją zdjął – przy​znałam.

Ce​le​ste, nadal nie​usa​tys​fak​cjo​no​wa​na, do​py​ty​wała się dalej:

– On ją zdjął, czy ty ją zdjęłaś?

– Chy​ba obo​je.

Czy ktoś może mi wytłumaczyć, dlaczego Celeste tak się zafiksowała na kwestię zdejmowania koszuli? I czy tylko ja uważam tę rozmowę – właściwie całą tę dyskusję – za cokolwiek... surrealistyczną?

Po chwi​li napięcia Kriss zno​wu się ode​zwała:

– Do​brze, te​raz wszyst​kie wie​my, na czym stoimy.

– Czy​li na czym? – za​py​tała Eli​se.

Pięć punktów dla Elise. Wiecie teraz, ile razy która z was wymieniła płyny ustrojowe z Maxonem... i co to właściwie zmienia?

I dlaczego to akurat Kriss tak bardzo chciała poznać wszystkie szczegóły, skoro jej taktyka polega na trzymaniu Maxona na dystans, póki ten się nie zdeklaruje?

– Chciałam tylko powiedzieć… – zaczęłam. – Wszystkie te chwile były dla mnie ogromnie ważne i zależy mi na Maxonie.

– Su​ge​ru​jesz, że nam nie zależy? – warknęła Ce​le​ste.

– Wiem, że to​bie nie zależy.

– Jak śmiesz?

– Celeste, wszyscy wiedzą, że zależy ci na kimś, kto ma władzę. Mogę się założyć, że lubisz Maxona, ale nie je​steś w nim za​ko​cha​na. Two​im ce​lem jest ko​ro​na.

Queen (Bee) Wannabe: 64

Wiecie co? Bardzo, BARDZO chciałabym się przekonać, iż królowa Amberly weszła do komnaty chwilę po Amisi i teraz przysłuchuje się całej tej rozmowie.

– A co z nią? Nig​dy nie wi​działam, żeby oka​zy​wała cho​ciaż cień emo​cji!

– Jestem opanowana. Też powinnaś czasem tego spróbować – odparowała szybko Elise. Ta iskra gniewu sprawiła, że od razu bardziej ją polubiłam. – W mojej rodzinie wszystkie małżeństwa są aranżowane. Wiedziałam, że mnie też to czeka, i to wszystko. Mogę nie być zakochana w Maxonie, ale szanuję go. Miłość może przyjść z cza​sem.

– To właści​wie smut​ne, Eli​se – ode​zwała się współczująco Kriss.

– Nie​ko​niecz​nie. Są rze​czy ważniej​sze od miłości.

Niech się wypowie ktoś znający się w tej materii: w szeroko pojętej Azji nadal aranżuje się małżeństwa, czy Cass postanowiła polecieć stereotypem?

Patrzyłyśmy na Elise, zastanawiając się nad jej słowami. Walczyłam z miłości dla mojej rodziny, a także dla Aspena. A teraz, chociaż bałam się o tym myśleć, byłam pewna, że wszystkie moje działania, gdy w grę wchodził Maxon – nawet jeśli były rozpaczliwie głupie – brały się z tego uczucia. A jednak, co by było, gdyby istniało coś ważniejszego?

Byłabyś w czarnej rzyci, albowiem wielokrotnie udowodniłaś, że jedyne, co motywuje cię do jakiegokolwiek działania, to piękna buzia tru loffa.

Kriss przyznaje wprost, że kocha Maxona i chce za niego wyjść; Amisia wymiguje się od wyznań twierdząc, że Maxon wie, co czuje. Patrząc na liczbę punktów w kategorii „Osiołkowi...” nie byłabym tego taka pewna.

Stałyśmy przy oknie, patrząc na siebie. Eliminacje ciągnęły się od miesięcy, a teraz w końcu widziałyśmy jasno, jak wygląda ta rywalizacja. Każda miała wgląd w to, jakie relacje z Maxonem mają pozostałe – przy​najm​niej jeśli idzie o je​den ich aspekt – i mogła je porównać ze swo​imi.

Do sali weszła królowa. Dygnęłyśmy przed nią, a potem wszystkie wycofałyśmy się w kąty i w głąb siebie. Może od początku musiało do tego dojść. Były tu cztery dziewczęta i jeden książę, a trzy z nas musiały wkrótce wy​je​chać, zabierając tyl​ko nie​zwy​kle in​te​re​sującą hi​sto​rię o tym, jak minęła nam je​sień.

I to już wszystko na dziś. A za tydzień: Wątek rebeliantów rozwija się w zupełnie nowym kierunku i doprawdy ciężko powiedzieć, czy to zaleta, czy też może raczej wada. Zostańcie z nami!

 

Statystyka:

Co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr: 22
Dobre Mzimu: 30
Jak mała Kiera wyobraża sobie...: 72
Karny jeżyk potrzebny od zaraz: 18
Kochanek z kartonu: 33
Konkurencja dla Kajusza: 26
Nie, nie jesteśmy w Panem: 27
Osiołkowi w żłoby dano: 50
Queen (Bee) Wannabe: 64
Sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem: 8
Twierdza Monty Pythona: 17
Użyj mózgu, Luke: 115

Maryboo