Rozdziały XIII i XIV

Roz​dział 13


Niesamowicie dopracowanej i przemyślanej akcji ciąg dalszy.

Nie potrafiłam powiedzieć, jak długo jechaliśmy, ale byłam doskonale świadoma każdego ruchu wielkiej ciężarówki. Maxon, próbując nas unieruchomić, zaparł się plecami o półkę, a nogami o ścianę, przytrzymując mnie bez​piecz​nie, ale mimo to przy każdym zakręcie śli​zga​liśmy się trochę po me​ta​lo​wej podłodze. 

– Nie podoba mi się, że nie wiem, gdzie jestem – powiedział Maxon, próbując po raz kolejny złapać równo​wagę.
– Byłeś kie​dyś w sa​mym An​ge​les?
– Tyl​ko sa​mo​cho​dem – przy​znał.
– Czy to dziwne, że lepiej się czuję, jadąc do kryjówki rebeliantów, niż wtedy, kiedy musiałam zabawiać damy z włoskiej ro​dzi​ny królew​skiej

Cóż, podobno głupota nie boli. Chociaż właściwie nie powinnam się dziwić. Amisia nie ma za grosz instynktu samozachowawczego, co wielokrotnie już udowodniła i udowodni.


Maksio nie cieszy się za bardzo z obecności Amisi w tak niebezpiecznej (i kretyńskiej) misji i każe jej przysiąc, że jak zrobi się gorąco, od razu ucieknie. Amisia oczywiście przysięga. Nasze gołąbeczki usiłują dać sobie buzi, co nie jest łatwe w ciężarówce jadącej po wybojach.

Na sekundę przed tym, jak nasze usta się zetknęły, ciężarówka zatrzymała się gwałtownie, a my polecieliśmy do przo​du. Ude​rzyłam głową o ścianę i byłam całkiem pew​na, że po​czułam zęby Ma​xo​na na uchu. 

– Auć! – jęknął. Wydało mi się, że próbuje usiąść. – Nic ci nie jest?
– Nie, włosy i czapka złagodziły uderzenie. – Gdybym nie pragnęła tak bardzo tego pocałunku, roześmiałabym się.

Przepraszam, czy to miał być Elemęt Komiczny? Ciężko stwierdzić, takie to było drętwe.

Grupa specjalna (a raczej specjalnej troski) dotarła wreszcie do miejsca spotkania.

Maxon wstał i wyciągnął do mnie rękę. Zeskoczył z ciężarówki, a potem pomógł mi zejść i natychmiast znowu wziął mnie za rękę. Od razu zauważyłam wysoki ceglany mur, odgradzający nas od ulicy, a zaraz potem przypłynął do mnie zapach zgnilizny. Aspen stał przed nami, rozglądając się uważnie i trzymając pistolet w po​go​to​wiu.
On i Avery skierowali się do tylnych drzwi budynku, a my trzymaliśmy się tuż za nimi. Otaczające nas wysokie ściany przypominały kamienice w moim rodzinnym mieście, takie ze schodami ewakuacyjnymi na zewnątrz, chociaż to miejsce nie wyglądało na dzielnicę mieszkalną. Aspen zapukał do pokrytych brudem drzwi i czekał na odpowiedź. Uchyliły się, zabezpieczając osobę w środku małym łańcuchem, ale zanim zamknęły się znowu, roz​po​znałam oczy Au​gu​sta.

I tak od razu bez żadnych wątpliwości go poznałaś w tym ciemnym zaułku i to po tym, jak widziałaś go tylko jeden raz? That sounds fake, but ok.


August woła ich do środka. Poza nim w kryjówce czeka Georgia i jakiś młody chłopak.

– Jak poważna jest sy​tu​acja? – za​py​tał Ma​xon. – Mam prze​czu​cie, że oj​ciec ukry​wa przede mną prawdę. Au​gust z za​sko​cze​niem wzru​szył ra​mio​na​mi.
– O ile możemy stwierdzić, ofiar jest niewiele. Południowcy jak zwykle robią dużo zniszczeń, ale jeśli mówimy o ata​kach na Dwójki, to objęły nie​spełna trzy​sta osób.
Wstrzy​małam od​dech. Trzy​sta osób? Jak można mówić, że to nie​wie​le?
– Ami, to nie tak źle, biorąc pod uwagę sy​tu​ację – za​uważył Ma​xon, biorąc mnie zno​wu za rękę.
– On ma rację – dodała ciepło Geo​r​gia. – Mogło być znacz​nie go​rzej.

Czyli co, przyjechali właściwie po nic? Clarkson nie ukrywa informacji o 5 tysiącach trupów. Nie jest źle, wszystko ok., co to jest trzysta osób. Pff, nie martwmy się, nic się właściwie nie stało.



Co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr: 35

– Zachowują się tak, jak przewidywaliśmy: zaczynają od wyższych klas i zamierzają przechodzić do niższych. Przy​pusz​cza​my, że niedługo zmie​nią cele ataków – wtrącił Au​gust. – Wy​da​je się, że na ra​zie wciąż kon​cen​trują się na Dwójkach, ale obserwujemy ich i damy ci znać, kiedy to się zmieni. Mamy sprzymierzeńców w każdej prowincji, którzy starają się wszystko obserwować. Ale mają ograniczone możliwości, jeśli nie chcą się zdradzić, a wszy​scy wie​my, co by się stało, gdy​by wpa​dli.
Ma​xon po​nu​ro skinął głową. Oczy​wiście by zginęli.
– Czy po​win​niśmy im ustąpić? – za​py​tał. Spoj​rzałam na nie​go ze zdzi​wie​niem.
– Możesz nam wierzyć – odparła Georgia. – Nie zaczną się zachowywać ani odrobinę lepiej, jeśli się pod​da​cie.
– Ale musi być coś jesz​cze, co mo​gli​byśmy zro​bić – upie​rał się Ma​xon.
– Już zrobiliście coś bardzo ważnego. W każdym razie ona zrobiła – stwierdził August, kiwając głową w moją stronę. – Na ile możemy stwierdzić, farmerzy zabierają ze sobą siekiery, kiedy idą pracować w pole, szwaczki chodzą po ulicach z nożyczkami w ręku, a Dwójki często paradują z gazem obezwładniającym.

Ha, miałam rację z tymi kosami na sztorc. Wiecie co, chrzanić durną Amisię i mamejowatego Maksia, ja chcę opowieść o super szwaczce rozprawiającej się z rebeliantami za pomocą nożyczek krawieckich. Ta historia ma potencjał.

Seamstress by day, vigilante by night. SuperScissors is watching!

Zaczynam bać się o Mietka i Henia.

Amisia jest niemożebnie dumna, że jej nawoływanie do zaostrzenia konfliktu tak świetnie działa. Jednak wysyłanie biednych cywilów do walki jako mięso armatnie to dla Augusta jednak trochę za mało.

Au​gust wes​tchnął.
– Zastanawiamy się, czy nie bylibyśmy w stanie ich zaatakować. Oni nie są szkoleni do walki, napadają tylko na zwykłych ludzi.

Ciężko mi uwierzyć, żeby frakcja rebeliantów nastawiona tylko i wyłącznie na walkę i terror, w tym ataki na chroniony przez gwardię pałac (Kieruś, zapomniałaś już o tym?), nie była w żaden sposób militarnie zorganizowana.

Jak mała Kiera wyobraża sobie...: 75

- Nasi sprzymierzeńcy obawiają się zdemaskowania, ale są wszędzie. Być może są najlepszymi osobami do przeprowadzenia ataku z zaskoczenia. Pod wieloma względami jesteśmy już czymś w rodzaju armii, ale prak​tycz​nie nie mamy bro​ni. Nie zdołamy po​ko​nać Południowców cegłami albo gra​bia​mi.
– Chce​cie bro​ni?
– Przy​dałaby się.

Jasne, zaufaj mu i porządnie go uzbrój. Tak mu dobrze z oczu patrzy.

Ma​xon za​sta​no​wił się nad tym.
– Są rzeczy, które możecie zrobić, a które są niemożliwe dla pałacu. Ale nie podoba mi się myśl o wysyłaniu mo​ich pod​da​nych do wal​ki z tymi bar​ba​rzyńcami. Na pew​no przypłaci​li​by to życiem.
– To możliwe – po​twier​dził Au​gust.
– Poza tym jest jeszcze taki drobiazg, że nie miałbym pewności, czy nie użyjecie w swoim czasie otrzymanej ode mnie bro​ni prze​ciw​ko mnie.

Boru, odrobina logicznej myśli, brawo!

Au​gust prychnął.
– Nie wiem, jak mogę sprawić, żebyś uwierzył, że jesteśmy po twojej stronie, ale tak właśnie jest.

- Bo ja tak mówię, no!

- Zależy nam
tylko na zniesieniu systemu klasowego i jesteśmy gotowi popierać cię w tej sprawie. Nie mam zamiaru nigdy zwrócić się przeciwko tobie, Maxonie, i wiesz chyba o tym. – On i Maxon wymienili długie spojrzenia. – Inaczej by cię tu​taj nie było.
– Wasza wysokość – odezwał się Aspen. – Przepraszam, że się wtrącam, ale wśród nas są tacy, którzy tak samo jak ty chcieliby się pozbyć Południowców. Chętnie zgłoszę się na ochotnika do szkolenia ludzi w czymś, co mogłoby przy​po​mi​nać walkę.

- Ale tylko przypominać. Na prawdziwej walce to my się nie znamy.

– Muszę się nad tym zastanowić. Nie wykluczam, że będę mógł wam umożliwić szkolenie, ale nie dam rady was uzbroić. Nawet gdybym był pewien waszych intencji, jeśli powiązanie między nami zostanie odkryte, nie po​tra​fię so​bie wy​obra​zić, co zro​biłby mój oj​ciec.

A ja potrafię. I popieram.

Maxon bezwiednie napiął mięśnie pleców. Pomyślałam, że może od początku naszej znajomości robił to wiele razy, tyl​ko nie ro​zu​miałam, co to ozna​cza. Na​wet te​raz ani na mo​ment nie za​po​mi​nał o swo​im se​kre​cie.

Ja jednak stawiam na pluton egzekucyjny. Cóż, pomarzyć każdy może.

– To prawda. Myślę, że powinniście już iść. Przekażę wiadomość, jak tylko będę miał więcej informacji, ale na razie sytuacja wygląda dobrze. W każdym razie na tyle dobrze, na ile można mieć nadzieję. – August podał Maxonowi karteczkę. – Mamy jedną linię telefoniczną. Możesz zadzwonić, jeśli będzie coś pilnego. To jest Mi​cah, on się zaj​mu​je or​ga​ni​zo​wa​niem łączności.

Wow, cały czas poraża mnie poziom superhiper konspiry tych ludzi.

August wskazał chłopaka, który od naszego przyjścia nie odezwał się ani słowem. Teraz ściągnął wargi, jakby
je przygryzał, i skinął nam lekko głową. Coś w jego postawie podpowiadało mi, że jest jednocześnie nieśmiały i pełen en​tu​zja​zmu.
– Doskonale. Będę tego używał z rozwagą. – Maxon schował karteczkę do kieszeni. – Niedługo się z wami skon​tak​tuję. – Wstał, a ja zro​biłam to samo, patrząc na Geo​r​gię.
Wyszła zza stołu i po​deszła do mnie.
– Uważaj​cie na sie​bie w dro​dze po​wrot​nej. I pamiętaj, ten nu​mer jest także dla cie​bie.

- Pogadamy o fryzurach, sukienkach i chłopcach – Georgia mrugnęła porozumiewawczo.


Nasi konspiratorzy wychodzą z kryjówki, aż tu wtem!!!

– Odsuńcie się od ciężarówki – polecił Aspen. Odwróciłam się, żeby zobaczyć, co miał na myśli, bo przecież jesz​cze do niej nie po​de​szliśmy.
Zrozumiałam, że nie mówił do mnie. Grupa mężczyzn otaczała nasz pojazd. Jeden trzymał w ręku klucz na​sa​do​wy, jak​by miał za​miar odkręcić i ukraść koła. Dwóch in​nych próbowało otwo​rzyć me​ta​lo​we drzwi z tyłu.
– Oddajcie nam jedzenie i sobie pójdziemy – powiedział jeden z nich. Wyglądał na młodszego od pozostałych, może był w wie​ku Aspe​na. Jego głos był zim​ny i zde​spe​ro​wa​ny.
Nie zauważyłam w pałacu, że ciężarówka, do której wsiedliśmy, miała na bokach ogromny herb Illéi.

Ahahahahahahahahahahahahaha!!!



Oesu, jakie tajniactwo, jakie ninja! Pojmujecie taki poziom skretynienia? Bo ja nie ogarniam tej kuwety. Zamiast skombinować jakiś tajniacki, nierzucający się chamsko w gały samochód, ci skończeni idioci wzięli pałacową ciężarówkę, której nie rozpoznałby tylko ślepy. Taaak, to nie mogło się nie udać.



Użyj mózgu, Luke: 143

Kiedy stałam tam i patrzyłam na grupkę obszarpanych mężczyzn, wydało mi się to niesamowicie głupim przeoczeniem.

Chociaż Maxon i ja byliśmy ubrani nietypowo, niewiele by to pomogło, gdyby ktoś podszedł bliżej. Wprawdzie nie miałabym pojęcia, co z nią zro​bić, ale pożałowałam, że nie mam żad​nej bro​ni.
– Nie mamy tu je​dze​nia – od​parł spo​koj​nie Aspen. – A na​wet gdy​byśmy mie​li, to nie należałoby ono do was.
– Nieźle trenują swoje marionetki – zauważył inny mężczyzna. Kiedy uśmiechnął się z rozbawieniem, zo​ba​czyłam, że bra​ku​je mu kil​ku zębów. – Czym byłeś, za​nim cię w to za​mie​ni​li?
– Cof​nij​cie się od ciężarówki – roz​ka​zał Aspen.
– Nie mogłeś być Dwójką ani Trójką, bo byś się wykupił. No dalej, mały żołnierzyku, czym byłeś? – zadrwił bezzębny mężczy​zna, pod​chodząc bliżej.
– Cof​nij​cie się. – Aspen wyciągnął rękę przed sie​bie, drugą sięgając do bio​dra.
Mężczy​zna za​trzy​mał się i potrząsnął głową.
– Nie wiesz, z kim za​dzie​rasz, chłopcze.
– Cze​kaj​cie! – ode​zwał się któryś. – To ona. To jed​na z dziew​czyn.

Ahahahahahahahahahahaha!!!

Chyba nie muszę tego komentować.


Użyj mózgu, Luke: 144



Zbiry rzucają się za Amisią. Maksio ciągnie dziewczynę za sobą, podczas gdy Ośrodek stara się powstrzymać napastników. Gołąbeczki dopadają do muru. Co robić, co robić?!

Popatrzyłam na niego i zobaczyłam, że splótł dłonie, tworząc podpórkę pod moją stopę. Nagle zrozumiałam, o co mu chodzi, więc stanęłam na jego rękach, a on wypchnął mnie do góry. Przytrzymałam się muru dla równo​wa​gi, sięgnęłam na jego szczyt i prze​czołgując się na drugą stronę, po​czułam coś dziw​ne​go.
Zignorowałam to, przełażąc przez krawędź i opuszczając się jak najdalej na rękach, zanim zeskoczyłam na beton. Upadłam na bok, przekonana, że uszkodziłam sobie biodro lub nogę, ale Maxon polecił mi uciekać w ra​zie nie​bez​pie​czeństwa, więc tak zro​biłam.
Nie wiem, dlaczego zakładałam, że Maxon zamierza przejść przez mur tuż za mną, ale kiedy dobiegłam na koniec ulicy i nie zobaczyłam go, uświadomiłam sobie, że nikt nie miał możliwości, żeby go podsadzić. W tym momencie zauważyłam też, że dziwne uczucie w ręku zamieniło się w palący ból. Popatrzyłam w dół i w słabym świe​tle la​tar​ni zo​ba​czyłam coś mo​kre​go, ście​kającego mi z rękawa.
Zo​stałam po​strze​lo​na.
Zo​stałam po​strze​lo​na?

Biorąc pod uwagę to, że Maksio podsadził cię do góry, ptysiu, to nie dziwota. Stałaś się dzięki temu bardzo ładnym celem. Thanks, Maks!

Ro​zej​rzałam się. Mia​sto było pu​ste.
Oczywiście, że było puste. Godzina policyjna minęła dawno temu. Tak bardzo przywykłam do pałacu, że za​po​mniałam już, iż świat na zewnątrz za​mie​rał po je​de​na​stej.
Gdyby pojawił się jakiś policjant, trafiłabym do więzienia. Jak miałam wytłumaczyć się z tego królowi? Jak wytłuma​czysz się z rany po​strzałowej, Ame​ri​co?

Pluton egzekucyjny, mówię przecież!

Ruszyłam przed siebie, chowając się w cieniu. Nie miałam pojęcia, dokąd pójść. Nie wiedziałam, czy próba po​wro​tu do pałacu jest do​brym po​mysłem, ale na​wet gdy​by była, nie miałam pojęcia, jak tam się do​stać.
Ból sprawiał, że trudno mi było myśleć. Szłam wąską uliczką między dwoma kamienicami, a to wystarczyło, żebym wiedziała, że nie jestem w najlepszej dzielnicy. Na ogół tylko Szóstki i Siódemki musiały się gnieść w miesz​ka​niach.

Ale od Piątek w górę to już same domki i wille? Rzeczywiście, biedna Amisia i jej okropny standard życia jako Piątka. Kiera naprawdę ostro się stara, żeby sprzedać nam motyw biedy Singerów. Aż płacz gardło ściska.



Jak mała Kiera wyobraża sobie...: 76



Amisia chowa się w jakimś zaułku za kubłami pełnymi śmieci. Okazuje się, że ktoś już wcześniej zaklepał sobie tę kryjówkę. Tym ktosiem jest na oko piętnastoletnia dziewczyna, zabiedzona i brudna.

– To musi okrop​nie boleć – po​wie​działa współczująco.
– Zo​stałam po​strze​lo​na – po​wie​działam szyb​ko, bli​ska płaczu. Rana okrop​nie bolała.
– Po​strze​lo​na? Skinęłam głową.
Dziew​czy​na spoj​rzała na mnie nie​pew​nie, za​sta​na​wiając się chy​ba, czy nie po​win​na ucie​kać.
– Nie wiem, co zro​biłaś ani kim je​steś, ale nie za​dzie​raj z re​be​lian​ta​mi, ja​sne?
– Co?
– Jestem tu od niedawna, ale wiem, że broń palną mają tylko rebelianci. Nie wiem, co im zrobiłaś, ale nie rób tego więcej.

Skoro rebelianci z Północy broni nie mają, jak twierdzi August (chociaż równie dobrze może łżeć, żeby wysępić broń od Maksia), to jedynymi rebeliantami z bronią palną są Południowcy. I dalej, Kieruś, będziesz twierdzić, że absolutnie się między sobą nie szkolą do walki z użyciem tejże broni?

Jak mała Kiera wyobraża sobie...: 77

Mimo że tyle razy atakowali pałac, nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Broń wolno było mieć tylko mundurowym, więc nikt poza rebeliantami nie mógłby obejść tego zakazu. Nawet August powiedział, że re​be​lian​ci z frak​cji północ​nej „prak​tycz​nie nie mie​li bro​ni”. Za​sta​na​wiałam się, czy on był dzi​siaj uzbro​jo​ny.
– Jak się na​zy​wasz? – za​py​tała moja to​wa​rzysz​ka. – Na​wet w tych ciu​chach widzę, że je​steś dziew​czyną.

Że o głosie nie wspomnę.


Amisia przedstawia się jako Mer. Dziewczyna nazywa się Paige. Zaczyna opowiadać o tym, jak została Ósemką.

Pa​ige skinęła głową.
– Byłam sama z moim tatą. Byliśmy Czwórka​mi, mie​liśmy re​stau​rację, ale bab​cia uparła się, że po śmier​ci ma ją odziedziczyć moja ciotka, a nie ja. Chyba się bała, że moja ciotka zostanie z niczym. Ale ciotka od zawsze mnie nienawidziła. Odziedziczyła restaurację, ale musiała się też mną zająć, a to jej się nie spodobało. Dwa tygodnie po śmierci taty zaczęła mnie bić. Musiałam wykradać żywność, bo mówiła, że robię się gruba i nie dawała mi nic do jedzenia. Myślałam o tym, żeby zatrzymać się u przyjaciół, ale ciotka mogłaby tam przyjść i mnie zabrać, więc po prostu uciekłam. Zabrałam trochę pieniędzy, ale za mało. A nawet gdyby to było dość, zostałam okradziona dru​giej nocy tu​taj.

Kiedy Paige to opowiadała, przyjrzałam się jej. Widziałam, że pod coraz grubszą warstwą brudu kryła się dziewczyna, która dawniej była otoczona dobrą opieką. Teraz próbowała być twarda. Nie miała wyboru, co in​ne​go jej po​zo​sta​wało?

– W tym tygodniu znalazłam grupę dziewcząt. Pracujemy razem i dzielimy się zyskami. Jeśli zapomnisz, co musisz robić, nie jest tak źle. Ja potem płaczę, dlatego właśnie się tutaj schowałam. Jeśli inne dziewczyny zobaczą, że płaczesz, to moja ciotka będzie się przy nich wydawała świętą. J.J. mówi, że chcą tylko pomóc mi nabrać odporności i lepiej, żebym się tego szybko nauczyła, ale to i tak boli. Ale ty jesteś śliczna, na pewno się ucieszą, jak do nich dołączysz.

Czyli, jeśli dobrze rozumiem tę delikatną żaluzję, prostytucja w Illei kwitnie. No tak, ale skoro nie można przed ślubem, to w końcu chociaż panowie (bo jak inaczej) sobie poużywają. Pytanie tylko, jak to wygląda prawnie. Czy prostytucja jest legalna? Szczerze wątpię. Ale skoro to Ósemki, to i tak niewiele mają do stracenia. Dziwię się tylko, że Amisia nie rzuca w myślach żadnych komentarzy o puszczaniu się za pieniądze. Nie poznaję cię, Ami. To jak to jest, wyzywająco ubrana i umalowana dziewczyna to nic niewarta dziwka, ale prawdziwej prostytutki jest ci żal? Kto by pomyślał! Zresztą sami zobaczcie.

Żołądek mi się skręcił, kiedy zastanawiałam się nad jej propozycją. Na przestrzeni chyba kilku tygodni straciła ro​dzinę, dom i samą sie​bie.

A mimo to siedziała koło mnie – dziewczyny, która była ścigana przez grupę rebeliantów i mogła ściągnąć na nią tyl​ko nie​bez​pie​czeństwo – i była dla mnie życz​li​wa.

Aha, bo gdyby nie była miła w tak ciężkiej dla ciebie chwili, to wrzuciłabyś ją do wora z całą resztą szmat? Oh well.



Paige proponuje, że weźmie Amisię do jakiegoś kolesia, który ją pozszywa, tylko będzie musiała to odpracować.

– Je​steś małomówna, co? – za​py​tała Pa​ige.
– Tyl​ko wte​dy, kie​dy mnie ktoś po​strze​li.
Roześmiała się, a jej swoboda sprawiła, że ja także się uśmiechnęłam. Paige siedziała przy mnie przez chwilę, a ja byłam jej wdzięczna, że nie je​stem sama.
– Jeśli nie chcesz iść ze mną, zro​zu​miem to. To nie​bez​piecz​ne i trochę smut​ne.
– Ja… możemy tyl​ko sie​dzieć w mil​cze​niu przez chwilę? – za​py​tałam.
– Ja​sne. Chcesz, żebym z tobą zo​stała?
– Proszę.
Tak właśnie zrobiła. Bez żadnych pytań usiadła koło mnie, cichutka jak myszka. Miałam wrażenie, że to trwa całą wieczność, chociaż minęło pewnie niecałe dwadzieścia minut. Ból stawał się coraz gorszy, a ja zaczynałam popadać w rozpacz. Może zdołam się dostać do lekarza. Oczywiście, musiałabym jakiegoś znaleźć. Pałac zapłaciłby za to, ale nie miałam pojęcia, jak skon​tak​to​wać się z Ma​xo​nem.
Czy Ma​xo​no​wi nic się nie stało? A Aspe​no​wi?

I don’t give a shit.

Tamci mieli przewagę liczebną, ale byli gorzej uzbrojeni. Skoro rebelianci rozpoznali mnie tak szybko, czy roz​po​zna​li także Ma​xo​na?

No raczej. Zabranie na akcję dwóch bardzo łatwo rozpoznawalnych w całej Illei osób to był durny pomysł.



Użyj mózgu, Luke: 145

– Cśśś! – na​ka​załam, cho​ciaż Pa​ige nie wydała żad​ne​go dźwięku. – Słyszałaś to? Obie zaczęłyśmy nasłuchi​wać dźwięków z uli​cy.
– …Max! – krzyknął ktoś. – Wyjdź, Mer, to Max.
Nie wątpiłam, że użycie tych imion było po​mysłem Aspe​na.

Oczywiście, jestem w stanie uwierzyć, że Ośrodek wpadł na tak, ekhm, niesamowicie przebiegły pseudonim. Tajniactwa część dalsza.



Użyj mózgu, Luke: 146

Zobaczyłam ciężarówkę jadącą po​wo​li ulicą i Ma​xo​na z Aspe​nem, wy​chy​lających się przez okna i rozglądających za mną.

Koguta włączcie, koguta! Na pewno nikt się nie zainteresuje dziwnymi nocnymi hałasami.



Użyj mózgu, Luke: 147



Amisia zabiera ze sobą Paige.

Ogrom​na ciężarówka stanęła, a Ma​xon, Aspen i Ave​ry wy​sko​czy​li z niej i po​bie​gli w naszą stronę. Wypuściłam rękę Paige na widok otwartych ramion Maxona. Objął mnie, ale krzyknęłam, ponieważ uraził
moją ranę.
– Co się stało? – za​py​tał.

– Zo​stałam po​strze​lo​na.

Pff, to nic takiego, Amisia Rambo żondzi!



Ami przedstawia Paige, po czym ona, dziewczyna i Maksio wsiadają do konspiracyjnej ciężarówki. Koniec akcji, wesoła gromadka może wrócić wreszcie do pałacu.



Roz​dział 14



Ośrodek zanosi Amisię do swojego pokoju. Pałacowego lekarza wezwać oczywiście nie mogą, bo prawda o ranie Amisi i całym tym bajzlu dotarłaby z pewnością do króla, a wtedy to już tylko pluton egzekucyjny. Ale ktoś musi oczyścić ranę i ją zszyć. Amisia prosi o Anne, która jako superpokojówka ma na pewno kurs z chirurgii urazowej.

Patrzyłam, jak zaniepokojone spojrzenie Maxona przeniosło się w końcu z mojego zakrwawionego ramienia na zmar​twio​na buzię Pa​ige.
– Je​steś kry​mi​na​listką? Ucie​ki​nierką? – za​py​tał.
– Nie je​stem kry​mi​na​listką. Uciekłam z domu, ale nikt mnie nie będzie szu​kał.
Ma​xon za​sta​no​wił się nad jej słowa​mi.
– W takim razie witamy cię tutaj. Zejdź z Averym do kuchni i powiedz Mallory, że będziesz z nią pracować na roz​kaz księcia. Prze​każ jej, żeby jak naj​szyb​ciej przyszła do kwa​ter gwar​dzistów.
– Mal​lo​ry. Tak, wa​sza wy​so​kość. – Pa​ige dygnęła ni​sko i wyszła z po​ko​ju w ślad za Ave​rym, zo​sta​wiając mnie samą z Maxonem i Aspenem. Spędziłam z nimi całą tę noc, ale po raz pierwszy zostaliśmy tylko we troje. Czułam, że ciężar na​sze​go se​kre​tu przytłacza ciasną prze​strzeń po​ko​ju.
– Jak wam się udało uciec? – za​py​tałam.
– August, Georgia i Micah usłyszeli strzały i przybiegli na pomoc – wyjaśnił Maxon. – Nie żartował, kiedy mówił, że nie skrzyw​dzi​li​by nas. – Urwał na chwilę, a jego oczy stały się nie​obec​ne i smut​ne. – Mi​cah miał pe​cha.

Tak, ofiara wszak musi zostać złożona na ołtarzu fabuły. Jak zwykle ałtorka nie chce krzywdzić swoich ulubieńców, ale potrzebuje akcji, więc zabija 35-planową postać jednej sceny. Mam wojenne flashbacki ze Zmierzchu. Pamiętacie Bree i Irinę? Ten sam schemat.

Cze​ka​liśmy w mil​cze​niu bar​dzo długo, ale może to ból spra​wiał, że mi​nu​ty wy​da​wały mi się dłuższe.
– Ta​kie od​da​nie to piękna rzecz – po​wie​dział na​gle Ma​xon.
W pierwszej chwili myślałam, że znowu ma na myśli to, co zrobił Micah, ale kiedy Aspen i ja spojrzeliśmy na nie​go, zo​ba​czyłam, że pa​trzy na coś na ścia​nie nade mną.
Odwróciłam głowę, żeby skoncentrować się na czymkolwiek poza palącym bólem w ramieniu. Obok kilku ob​razków na​ry​so​wa​nych przez młod​sze ro​dzeństwo Aspe​na wi​siała kar​tecz​ka.
"Za​wsze będę Cię ko​chać. Za​wsze będę na Cie​bie cze​kać. Je​stem myślami z Tobą w każdej chwi​li."

Ups.

Moje pismo było odrobinę bardziej niezgrabne rok temu, kiedy zostawiłam tę karteczkę dla Aspena pod moim oknem, a wokół były narysowane głupio wyglądające serduszka, jakich nigdy bym teraz nie umieściła w liście
miłosnym, ale nadal pamiętałam, jak ważne są te słowa. Po raz pierwszy ośmieliłam się wyrazić je na piśmie, przerażona tym, jak bardzo prawdziwe wydają mi się te uczucia, gdy już przelałam je na papier. Pamiętałam także, że lęk przed tym, że moja mama znajdzie ten liścik, był silniejszy od wszystkich innych zmartwień związa​nych ze świa​do​mością, że bez cie​nia wątpli​wości ko​cham Aspe​na.
W tej chwi​li bałam się, że Ma​xon roz​po​zna mój cha​rak​ter pi​sma.

Maksio to ślepy idiota, nie bój żaby, o bransoletkę nie spytał, to tego listu też nie skojarzy.

– To musi być cudowne mieć kogoś, do kogo można pisać. Ja nigdy nie mogłem sobie pozwolić na luksus pi​sa​nia listów miłosnych – po​wie​dział Ma​xon ze smut​nym uśmie​chem. – Czy ona do​trzy​mała słowa?

Ahahahahahahahahahahaha!!!



Oj nie bardzo, nie bardzo. Tylko Ośrodek tego jeszcze nie wie.

Aspen przyniósł poduszkę z drugiego łóżka, żeby włożyć mi pod głowę. Unikał kontaktu wzrokowego zarówno ze mną, jak i z Ma​xo​nem.

– Trud​no jest pisać – po​wie​dział. – Ale wiem, że jest ze mną, nie​za​leżnie od wszyst​kie​go. Nie wątpię w to. Popatrzyłam na krótkie, ciemne włosy Aspena – nic więcej nie widziałam w tym momencie – i poczułam nowy
rodzaj bólu. Do pewnego stopnia miał rację. Nigdy tak do końca się nie rozstaniemy. Ale… te słowa w liściku? Ta obezwład​niająca miłość, która mnie daw​niej przytłaczała? Tego już nie było.

Maryboo już się elegancko rozpisywała na ten temat, ale tutaj mamy następne potwierdzenie, że to naprawdę był pstryk i koniec wielkiej miłości.

Co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr: 36

Czy Aspen nadal na to li​czył?
Rzuciłam spojrzenie Maxonowi, a w smutku na jego twarzy wyczytałam cień zazdrości. Nie dziwiło mnie to. Pamiętałam, jak powiedziałam Maxonowi, że byłam już kiedyś zakochana.

Ale żadnych faktów koleś nie łączy. Gdyby nie Amisiowa bransoletka z guzikiem z munduru, to dla Maksia mógłby być to zbyt duży zbieg okoliczności, żeby facet Amisi i lasia Ośrodka to była ta sama para, ale księciunio ma tyle poszlak to potwierdzających i dalej niczego nie widzi.



Użyj mózgu, Luke: 148

Gdyby wiedział, że miłość, o której opowiadałam, i miłość, o której właśnie powiedział Aspen, to jedna i ta sama, na pew​no byłby zdru​zgo​ta​ny.

Myślisz?



Ośrodek nie jest zachwycony kierunkiem, w jakim zaczęła toczyć się rozmowa.

– Na​pisz do niej jak naj​szyb​ciej – po​ra​dził Ma​xon. – Nie pozwól jej za​po​mnieć.
– Gdzie oni się po​dzia​li? – mruknął Aspen i wy​szedł z po​ko​ju, nie zwra​cając uwa​gi na słowa Ma​xo​na. Ma​xon po​pa​trzył za nim, a po​tem odwrócił się zno​wu do mnie.
– Jestem kompletnie bezużyteczny. Nie mam pojęcia, jak ci pomóc, więc myślałem, że może przynajmniej spróbuję pomóc jemu. Ura​to​wał życie nam oboj​gu. – Ma​xon potrząsnął głową. – Chy​ba tyl​ko go zi​ry​to​wałem.
– Wszy​scy je​steśmy wytrąceni z równo​wa​gi. Ra​dzisz so​bie świet​nie – za​pew​niłam go.
Roześmiał się ze znużeniem i ukląkł przy łóżku.
– Leżysz tu​taj z otwartą raną na ra​mie​niu i mimo to próbu​jesz mnie po​cie​szać. Je​steś ab​sur​dal​na.
– Jeśli kie​dyś po​sta​no​wisz na​pi​sać do mnie list miłosny, możesz zacząć od tego – zażar​to​wałam. Uśmiechnął się.
– Czy mógłbym coś dla cie​bie zro​bić?
– Możesz mnie po​trzy​mać za rękę? Tyl​ko nie za moc​no.
Ma​xon wsunął dłoń w moje bezwładne pal​ce, a cho​ciaż to nic nie zmie​niło, uczu​cie było przy​jem​ne.

Z tego, co pamiętam, Amisia ma w dalszym ciągu drugą rękę, za którą można ją trzymać bez urażania tej postrzelonej.



Maksio uważa, że pisanie listów miłosnych mu nie wyjdzie, jak wszystko inne w życiu, więc nawet nie będzie próbował.

– Nie szkodzi. Będę musiała nadal zgadywać, co czujesz, ponieważ nie chcesz tego napisać. Fioletowym długo​pi​sem. I z ser​dusz​kiem nad każdym i…
– Czyli dokładnie tak, jak bym to napisał – odparł z udawaną powagą. Zachichotałam, ale zaraz umilkłam, bo po​ru​sze​nie ura​ziło moją ranę. – Ale wy​da​je mi się, że nie mu​sisz zga​dy​wać, co ja czuję.
– Cóż – zaczęłam, czując, że co​raz trud​niej mi od​dy​chać.
– Tak właści​wie nig​dy nie po​wie​działeś tego na głos.

A owszem. Żadne z nich nie chce deklarować swoich uczuć, ale oczekuje, że zrobi to to drugie, jednocześnie zakładając, że ich własne zachowanie wystarczy jako deklaracje bez słów. A potem się dziwią, że się dogadać nie mogą.



Niestety i tym razem gorące wyznania nie padają, bo wreszcie przybywa Anne. Pokojówka tym razem jako doktor Quinn zabiera się do dzieła.

– Musimy założyć szwy. Obawiam się, że nie mamy niczego, co mogłoby panienkę całkiem znieczulić –oceniła​.
– W porządku, zrób tylko, co w twojej mocy – poprosiłam. Jej obecność sprawiła, że poczułam się spo​koj​niej​sza.
Anne skinęła głową.
– Niech ktoś przy​nie​sie wrzątku. W ap​tecz​ce są środ​ku an​ty​sep​tycz​ne, ale wrzątek też się przy​da.
– Za​raz przy​niosę. – W drzwiach stanęła Mar​lee z twarzą po​brużdżoną zmar​twie​niem.
– Marlee – jęknęłam, tracąc nad sobą panowanie. Zrozumiałam już, o co chodziło z „Mallory”. To jasne, że ona i Car​ter nie mo​gli używać praw​dzi​wych imion, sko​ro ukry​wa​li się tuż pod no​sem króla.

Użyj mózgu, Luke: 149


Następna zajebista konspira. Ciekawe jak dla niepoznaki wołają jej męża? Kartier?

– Zaraz wracam, Ami. Trzymaj się. – Pobiegła dokądś, ale i tak poczułam ogromną ulgę na myśl, że będzie przy mnie.

Anne ze zdumiewającym opanowaniem przyjęła szok, jakim musiał być dla niej widok Marlee, a ja obserwowałam, jak wyciąga z apteczki igłę i nici chirurgiczne. Pocieszało mnie to, że szyła niemal wszystkie moje ubra​nia, więc moja ręka nie po​win​na spra​wiać jej nad​mier​nych trud​ności.

Yyy, średnio się na tym znam, ale coś mi się wydaje, że człowiek to jednak nie to samo, co jedwab lub bawełna.



Marlee wraca z alkoholem do znieczulenia i gorącą wodą.

– Cieszę się, że tu je​steś – wy​szep​tałam.
– Zawsze możesz na mnie liczyć, Ami. Wiesz o tym – uśmiechnęła się Marlee i po raz pierwszy od początku naszej przyjaźni wydawała mi się starsza ode mnie, tak bardzo spokojna i pewna siebie. – Co ty wyprawiałaś, na litość boską?
Skrzy​wiłam się.
– Myślałam, że to do​bry po​mysł.

W jej oczach po​ja​wiło się współczu​cie.
– Ami, ty masz za​wsze mnóstwo złych po​mysłów. Do​bre in​ten​cje, ale naj​gor​sze po​mysły.
Oczywiście miała rację, a ja powinnam już od dawna być rozsądniejsza.

To czemu w ogóle nie starasz się używać tego swojego mózgu?



Anne wygania wszystkich na korytarz. Zostaje tylko Marlee. Marlee daje Amisi wódy, a Anne bierze się do roboty, oczyszcza i zszywa ranę jak profesjonalistka, albowiem jest zajebista. Pod koniec zabiegu Amisia ma już lekko w czubie. Maksio wraca, gdy jest już po wszystkim.

– Two​je oczy wyglądają jak cze​ko​lad​ki – wy​mam​ro​tałam.
Ma​xon uśmiechnął się.
– A two​je jak nie​bo o po​ran​ku.
– Mogę do​stać trochę wody?
– Tak, ile zechcesz – obiecał. – Zabierzmy ją na górę – powiedział do kogoś innego, a ja usnęłam, kołysana ryt​mem jego kroków.

Amisia odpływa i tym samym kończy się rozdział. Za tydzień poznamy wielki sekret Anne, czeka nas również trochę Ośrodkowego angstu.


Trzymajcie się.



Statystyka:

Co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr: 36
Dobre Mzimu: 33
Jak mała Kiera wyobraża sobie...: 77
Karny jeżyk potrzebny od zaraz: 23
Kochanek z kartonu: 35
Konkurencja dla Kajusza: 32
Nie, nie jesteśmy w Panem: 27
Osiołkowi w żłoby dano: 52
Queen (Bee) Wannabe: 69
Sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem: 9
Twierdza Monty Pythona: 18
Użyj mózgu, Luke: 149


Beige