Rozdziały XIX I XX

Dziś znów dodaję wcześniej, z powodu problemów technicznych – komputerowych i życiowych, o których więcej pod koniec analizy.

Rozdział 19

Amisia, wniebowzięta po mizianiu się z Maxonem, rozpamiętuje jego pocałunki. Wszystko byłoby wprost bajeczne, gdyby nie pewien szkopuł:

Wiedziałam, że nie zakocham się w Maxonie w jeden wieczór, moje serce by mi na to nie pozwoliło. Uświadomiłam sobie jednak, że mogłabym chcieć się w nim zakochać. Dlatego rozważałam w myślach różne możliwości, chociaż nie raz miałam ochotę opowiedzieć innym o mojej tajemnicy.

Szczególnie trzy dni później, gdy Olivia oznajmiła połowie dziewcząt zebranych w Komnacie Dam, że Maxon ją pocałował.

Czułam się zdruzgotana. Uświadomiłam sobie, że wpatruję się w Olivię i zastanawiam się, co jest w niej takiego nadzwyczajnego.

...Taaak.

Czas zmierzyć się z dwoma zasadniczymi problemami; problemami, które będą stanowić źródło mojej nieustającej irytacji przez kolejne dwa tomy serii. Są nimi odpowiednio: podejście Amisi i zachowanie Maxona.

Widzicie, akapit powyżej jest niczym więcej jak podsumowaniem mojej największej frustracji jeśli chodzi o uniwersum Cass. Zarówno America, jak i Maksio kompletnie nie dorośli do dojrzałego związku; przez całą trylogię będziemy obserwowali przepychanki pary dzieciaków, które ewidentnie nie rozumieją, o co chodzi w tej imprezie.

Fun fact: jeśli wejdziecie na jakąkolwiek stronę poświęconą „Rywalkom” (a zwłaszcza części drugiej, „Elicie”) zauważycie pewną ciekawą prawidłowość: nawet najbardziej oddane fanki uważają naszą protagonistkę za osobę - w najlepszym przypadku - cokolwiek irytującą. Bardziej popularnym zjawiskiem jest jednak autentyczna niechęć do panny Singer. Wiele Twihardów nie przepadało za Bellą Swan, ale America pobiła wszelkie rekordy, jeśli chodzi o wzbudzanie w czytelnikach reakcji skrajnie odmiennych od tych, na które liczyła Cass tworząc swój specjalny płatek śniegu. Czytelniczki NIE LUBIĄ Ameriki. Ten fandom jest nadzwyczaj obiektywny, jeśli chodzi o dostrzeganie jej licznych wad, jak samolubstwo i płaczliwość. Ale chodzi o coś jeszcze. Nie będzie chyba zaskoczeniem dla nikogo jeśli powiem, iż lwia część fanek należy do Team Maxon – i tym, co doprowadza owe dziewczyny do szaleństwa jest stosunek Amisi do księcia.

Od tego momentu zaczyna się bowiem zabawa w kotka i myszkę pomiędzy Singerówną a przyszłym władcą Illei; owa gra będzie zasadniczo polegać na kokietowaniu Maxona i dawaniu mu nadziei tylko po to, by wybuchnąć gniewem gdy ten – zrozumiale zmęczony niedopowiedzeniami – będzie starał się wyciągnąć z dziewczyny jakąkolwiek konkretną odpowiedź, oraz na atakach zazdrości, gdy stojący na rozdrożu Maksio ośmieli się asekurować swoją przyszłość poprzez kontakty z innymi kandydatkami. Scenariuszem idealnym, zdaniem Ami, byłoby trzymanie Maxona w niepewności aż do Sądnego Dnia przy jednoczesnym uniemożliwianiu mu szukania alternatyw; momenty, w których przyszły król ośmiela się myśleć o czymś innym niż jej komfort psychiczny będą odbierane jako afront. Uwierzcie mi: jeśli sądzicie, iż America w obecnej postaci jest ciężka do zniesienia, będziecie potrzebowali czegoś z procentami, aby przebić się przez analizy „Elity”. Dość powiedzieć, że gdyby nie jej fochy, ta seria zakończyłaby się dużo, dużo wcześniej.

Maxon, niestety, też nie jest tu bez winy. Pewne wydarzenie z następnego tomu każe mi raz na zawsze porzucić wszelką sympatię dla tego typa; nie zdradzę na tym etapie, w czym rzecz, ale cytat powyżej jest dobrym wyznacznikiem tego, co dogłębnie mnie w nim wkurza. Facet zasadniczo działa w dwóch trybach: „podnóżek Ameriki” oraz „król życia”, przy czym przestawiając się na ten drugi zdaje się tracić empatię oraz świadomość, iż kobiety z którymi wdaje się w interakcje to nie roboty, a czujące istoty.

Wszystko, co napisałam powyżej, można zastosować do przytoczenia z początku analizy. Czy Amisia dała Maxonowi nadzieję? Tak. Czy w związku z tym zamierza podjąć jakiekolwiek działania, by rozgryźć swoje uczucia i uwolnić ich oboje od niepewności? Nie. Czy – mimo tego, że póki co nie zdeklarowała się w żadną stronę – czuje się obrażona, kiedy Maksio okazuje sympatię innym uczestniczkom? Tak.

I z drugiej strony: Czy Maxon zasugerował Amisi, że jest dla niego kimś wyjątkowym i okazywał jej szczególne względy? Tak. Czy owe wyznania dają kandydatce jakakolwiek gwarancję, iż będzie traktowana jako coś więcej niż jeden z kilkudziesięciu obiektów fantazji seksualnych? Nie.

Przyzwyczajcie się, kochani – tak będzie już do samego końca trylogii.

Oczywista, wszystkie dziewczęta biorą Olivię na spytki.

Olivii nie trzeba było zachęcać – zajęła miejsce na kanapie, układając wokół siebie fałdy sukienki. Siedziała sztywno wyprostowana, co było widać szczególnie w porównaniu do jej zwykłego opanowania, a ręce złożyła na kolanach. Wyglądała, jakby ćwiczyła bycie księżniczką. Miałam ochotę powiedzieć jej, że jeden pocałunek nie oznacza jeszcze wygranej.

I to jest kolejny powód, dla którego nigdy nie będę w stanie polubić Maxona. Olivia jest pierwszą (przynajmniej w teorii, nikt nie wie o Americe) z dziewcząt, które zostały pocałowane; nic dziwnego, iż dało jej to nadzieję, że jest dla księcia kimś wyjątkowym i że traktuje ów całus jako swoistą nobilitację. Maxon? Cóż, najwyraźniej lubi się całować. I nie byłoby w tym nic złego, gdyby od początku dał kandydatkom jasny sygnał: ewentualne macanko nie oznacza, iż przeskakujecie oczko wyżej w tabeli. Te dziewczyny nie mają pojęcia czego tak naprawdę chce książę, nie wiedzą, ile potrwają Eliminacje ani co powinny robić, by wkupić się w łaski obiektu ich uczuć. Maxon, to wspaniale, że rządowy program załatwił ci dwadzieścia siedem seksualnych niewolnic, ale byłoby miło, gdybyś przynajmniej grał z nimi fair.

– Nie chcę się wdawać w szczegóły, ale to było bardzo romantyczne – pochwaliła się, pochylając głowę. – Zabrał mnie na dach, tam jest taka galeryjka, która przypomina balkon, ale jest chyba używana tylko przez gwardzistów. Nie jestem pewna. Widzieliśmy miasto poza murami, lśniące od świateł. Właściwie nic nie powiedział, po prostu przyciągnął mnie do siebie i pocałował. – Przeszedł ją dreszcz zachwytu.

Zwizualizujcie to sobie: Maksio ciągnie dziewoję na jakiś balkon, bez słowa wymienia z nią płyny ustrojowe, po czym wracają do zamku. Ja i Cass mamy chyba nieco inną definicję romantyzmu.

Marlee westchnęła. Celeste wyglądała, jakby miała ochotę coś potłuc.

Queen (Bee) Wannabe: 19

Powtarzałam sobie, że nie powinnam brać sobie tego do serca, że to jest część Eliminacji.

Swoją drogą, w obliczu tego rodzaju „testów” przeprowadzanych przez Maxona niesławny kop w przyrodzenie nagle przestaje być oznaką paranoi, nie sądzicie?

Poza tym kto powiedział, że naprawdę chcę być z Maxonem?

Niestety, nikt. Gdybyśmy ustalili to na tym etapie, nie musiałybyśmy z Beige przedzierać się przez dalsze setki stron tego okropieństwa.

Musiałam przyznać, że mam mnóstwo szczęścia: widać było wyraźnie, że złośliwość Celeste znalazła sobie nowy cel, a po tym incydencie z sukienką – właśnie sobie uświadomiłam, że nie powiedziałam o nim Maxonowi – cieszyłam się, że zapomniała o mnie.

Ok, Cass, mam pytanie. Dlaczego Celeste nadal jest w pałacu?

Pamiętacie Annę? Wyleciała natychmiast po skardze Celeste, mimo iż ta druga nie tylko ją sprowokowała, ale w dodatku znana jest wszystkim ze swojej dwulicowej natury. Amisia z niewiadomego powodu jest uważana przez Maxona za najwspanialszą rzecz, która przydarzyła się ludzkości od czasu wymyślenia koła i została zaatakowana przez Celeste bez najmniejszego powodu...więc dlaczego się nie poskarżyła?

* wzdycha * No dobrze, wiem, dlaczego – ponieważ Maxon musiałby wywalić pannę Newsome, a czymże jest (papierowe) opko bez standardowej Scary Sue?

– Myślisz, że tylko ją pocałował? – szepnęła mi do ucha Tuesday. Stojąca obok mnie Kriss usłyszała to i wtrąciła się:

– Nie całowałby jej bez powodu. Na pewno wiedziała, jak go sprowokować – westchnęła z rozpaczą.

Wszetecznica.

Dziewczyny urządzają burzę mózgów: być może Olivia je podpuszcza, a może Maxon wycałował już połowę kandydatek, tylko reszta postanowiła zatrzymać ten fakt dla siebie? Kriss wyznaje, iż to wszystko bardzo ją frustruje, ponieważ lubi pozostałe uczestniczki i nie ma ochoty myśleć o nich jak o rywalkach.

– Coś podobnego powiedziałam niedawno do Tiny – przyznała Tuesday. – Wiem, że jest troszeczkę nieśmiała, ale to prawdziwa dama i myślę, że świetnie nadawałaby się na księżniczkę. Nie potrafię być na nią zła o to, że Maxon umawia się z nią częściej niż ze mną, nawet jeśli mnie też zależy na koronie.

Mój wzrok spotkał się na moment ze spojrzeniem Kriss i widziałam, że obie pomyślałyśmy to samo – powiedziała „na koronie”, a nie „na nim”.

Primo: Americo, daruj już sobie tę pełną wyższości naiwność. Tego kwiatu jest pół światu, wątpliwe, by tysiące dziewcząt zgłaszały się do Eliminacji wyłącznie z powodu pięknego uśmiechu przyszłego króla. Tak, walczycie o pozycję księżniczki i nie ma co robić z tego faktu tajemnicy.

Secundo: Aż dziwne, iż tego rodzaju przemyślenia nie wyszły z ust Celeste czy innej Bariel. Ostatecznie tylko Te Złe są w pałacu dla korzyści materialnych, prawda, Ami?

America po raz kolejny powtarza swą starą maksymę: najważniejsze, to być sobą. Kriss zgadza się, że lepiej zostać wyeliminowaną jako „ja”, niż spędzić resztę życia udając kogoś, kim się nie jest. Ploteczki przerywa wtargnięcie do sali Elise, która chwali się pozostałym uczestniczkom prezentem od Maxona: grzebieniami do włosów inkrustowanymi cennymi kamieniami. Kandydatki są zrozumiale poruszone, a Amisia stara się przezwyciężyć falę niepewności:

Starałam się bronić przed rozczarowaniem, ostatecznie też przecież dostałam prezenty i zostałam pocałowana. Jednak w miarę jak do sali wchodziły kolejne dziewczęta, a relacje z najnowszych wydarzeń były powtarzane po raz kolejny, zapragnęłam się tylko gdzieś ukryć. Dobrze byłoby spędzić ten wieczór w towarzystwie moich pokojówek.

Americo – Maxon OBIECAŁ CI MIEJSCE W FINAŁOWEJ TRÓJCE. Bóg mi świadkiem, nie wiem, z czego wynika jego przywiązanie do twojej osoby, ale fakty są faktami: jako jedyna z uczestniczek jesteś w stu procentach bezpieczna.

Nawiasem mówiąc, wiem, że w przypadku zadurzenia logiczne myślenie idzie się bujać, ale jak dla mnie, wyznanie Elise powinno Amisię raczej uspokoić. Jeszcze kilka minut temu wydawało się, że Maxon może coś czuć do Olivii; teraz stało się jasne, że książę obdarza różne kandydatki rożnego rodzaju „prezentami” - a to pocałunkiem, a to ozdobami. Ewidentnie żadna nie dzierży palmy pierwszeństwa, jeśli chodzi o miejsce w sercu Maksia. Nie, żeby stawiało go to w lepszym świetle, biorąc pod uwagę jego romantyczne zapędy względem panny Singer rozdział wcześniej.

Rozmyślania Ami przerywa wtargnięcie Silvii.

– Wiem, że zawiadamiam was o tym w ostatniej chwili, ale właśnie się dowiedzieliśmy, że za trzy dni przybywa z wizytą para królewska z NorwegoSzwecji, jak zapewne wiecie, spokrewniona z naszą rodziną królewską.

...NorwegoSzwecja.

NorwegoSzwecja.

Cass, ja wiem, że tego rodzaju zabawy językowe są rozkoszne, ale tak się składa, iż jeśli chcesz zmieniać geopolityczne granice w Europie, to wypadałoby to czymkolwiek podeprzeć.

Czy istnieje jakiś – jakikolwiek – powód, dla którego Norwegia i Szwecja zlały się w jedno państwo? Z tego, co dowiedzieliśmy się w rozdziale siedemnastym, wojna dotyczyła Chin, USA i Rosji. Europa, zdaniem Cass, najwyraźniej schowała się pod stołem i postanowiła nie mieszać się do konfliktu – a walczący byli na tyle uprzejmi, że zostawili Stary Kontynent w spokoju. Skąd zatem ta dziwaczna hybryda? Z którą odnogą spokrewniony jest Clarkson? Czyżby król Norwegii poślubił monarchinię ze Szwecji, tym samym łącząc ze sobą dwa królewskie rody? A może Norwegia podbiła Szwecję i przegoniła tamtejszą rodzinę królewską?

CASS, CZY MOŻESZ MI WYTŁUMACZYĆ, O CO TU CHODZI?!

Jak mała Kiera wyobraża sobie...: 38

- Co więcej, w tym samym czasie krewni królowej Amberly przyjadą, żeby was poznać, więc będziemy mieć tutaj mnóstwo gości.

Krewni królowej – jak się za chwilę przekonamy, raczej prości ludzie – postanowili wpaść na grilla w tym samym czasie, co koronowane głowy sojuszniczych państw. Jestem pewna, iż w ramach zacieśniania więzi razem wybiorą się na grzyby.

Jak mała Kiera wyobraża sobie...: 39

Przeskok czasowy! Ni z tego, ni z owego lądujemy w samym środku imprezy. I wiecie co? Trafiłam z tym grillem!

W ogrodzie ustawiono ogromne namioty, w których znajdowały się stoły z jedzeniem i z winem.

Jeśli okaże się, że królowa NorwegoSzwecji i matka Maxona urządziły sobie piknik (w komplecie z kraciastym kocykiem i koszyczkiem z pysznościami), a Clarkson i europejski król są zajęci przygotowywaniem ogniska na wieczór, to wychodzę.

Gwardzistów było więcej niż zwykle, a oprócz nich w pałacu znajdowali się norwegoszwedzcy żołnierze, którzy przyjechali wraz z parą królewską. Podejrzewam, że nawet oni zdawali sobie sprawę z tego, jak niebezpiecznym miejscem był ten pałac.

Krajem targają wewnętrzne zamieszki. Co robisz? Zapraszasz spokrewnionych monarchów (szwagier zawsze lubił życie na krawędzi). Co robią oni? Akceptują zaproszenie (zapewne przywożąc „małe co nieco” na rozluźnienie atmosfery; nie wypada tak w gości w pustymi rękami).

Jak mała Kiera wyobraża sobie...: 40

Naprawdę, rebelianci powinni odstrzelić Norwegoszwedów dla samej zasady – ktoś tak głupi nie nadaje się do rządzenia krajem.

W jednym z namiotów ulokowano trony dla króla, królowej i Maxona, a także dla króla i królowej NorwegoSzwecji.

A zatem nie piknik, a cosplay „Tudorów”. Miejmy nadzieję, że Clarkson nie obijał się na siłowni.

Królowa – której imienia nie potrafiłabym za nic wymówić – była niemal tak samo piękna jak królowa Amberly i widać było wyraźnie, że obie monarchinie są ze sobą blisko zaprzyjaźnione.

Hmm. Tu macie listę najpopularniejszych szwedzkich żeńskich imion z roku 2012. Tu - to samo dla Norwegii. Skarbie, pochodzisz z kraju, w którym codziennością są koszmarki w stylu wspomnianej wyżej Amberly. Jakim cudem trudność sprawia ci wymówienie 'Victoria' czy 'Astrid'?

I dlaczego mam wrażenie, iż ten paragraf wynika z przeświadczenia Cass, iż dzikie ludy z północy (których członkowie bez wątpienia chodzą na co dzień w hełmach ozdobionych rogami), noszą mistyczne imiona w rodzaju Jutulhogget? 

Jak mała Kiera wyobraża sobie...: 41

Okazuje się, iż Maxon przepada za swoimi małymi kuzynami i spędza popołudnie bawiąc się z nimi i cykając im zdjęcia. Teoria o rodzinnym, nieformalnym pikniku staje się coraz bardziej prawdopodobna.

W pewnym momencie Elayna i Lea (jedne z kandydatek) przywołują Amerikę do siebie; okazuje się, iż chcą, by poznała Adelę, siostrę królowej.

- Daj spokój, słonko. Nie jestem królową. Jestem Adela, starsza siostra Amberly. – Wyciągnęła do mnie rękę i czknęła, kiedy ją uścisnęłam. Mówiła z lekkim akcentem, ale było w niej coś kojącego, kojarzącego się z powrotem do domu. Była zaokrąglona i trzymała prawie pusty kieliszek wina, który, sądząc po lekko szklistym wzroku, nie był jej pierwszym.

Pozwólcie, że zaspoileruję następne akapity: Elayna i Lea tymczasowo przejmują od Celeste rolę Scary Sue, ewidentnie nabijając się z prostej, ale życzliwej kobiety ze skłonnością do sięgania po kieliszek. Oczywiście, ich zachowanie jest niezbyt ładne, ale muszę się spytać: dlaczego nikt ze zebranych nie ma oka na Adelę, skoro ta najwyraźniej nie może się powstrzymać od sięgania po alkohol? Cass, jesteśmy w trakcie dyplomatycznej wizyty. Wyobraźcie sobie, że w czasie oficjalnego obiadu wydawanego przez królową Elżbietę – na który w dodatku została zaproszona hiszpańska rodzina królewska – Philippa Middleton ewidentnie upija się „na wesoło”. Jak sądzicie, czy coś takiego przeszłoby bez echa? Scary Sue czy nie Scary Sue, dziewczyny będą miały racje twierdząc, iż tego rodzaju zachowanie jest niedopuszczalne. A jeżeli powodem jest alkoholizm Adeli, choroba, przy której wszystkie dobre maniery idą w zapomnienie? Cóż, pozostaje się zastanawiać, dlaczego królowa w ogóle zaprasza siostrę do pałacu na czas imprezy, której integralną częścią są wysokoprocentowe trunki. Syndrom Carlisle'a wysyłającego niezrównoważonego Jaspera do szkoły, by doskonalił swój charakter?

– Skąd pani pochodzi? Ma pani śliczny akcent – powiedziałam. Niektóre dziewczęta z Południa mówiły podobnie, a ich głosy wydawały mi się niezwykle romantyczne.

– Z Nikahondurasu, prawie nad samym morzem.

...Nikahonduras.

Nie. Wiecie co? Nie. Nie zamierzam się tym dłużej przejmować. Ustalmy po prostu, że akcja tej książki dzieje się w Fantazjolandii, to bardzo ułatwi nam dalsze analizy.

Jak mała Kiera wyobraża sobie...: 42

Siostra królowej zachwala przed Amisią plaże w swoim rodzinnym regionie, póki jedna z córek nie odciąga jej na bok; czas, by znajome Amisi przejęły rolę Tych Złych.

– Jest nieokrzesana – prychnęła Elayna. – Szkoda, że nie słyszałaś, co wygadywała, zanim do nas dołączyłaś.

– Co w niej takiego złego?

– Można by pomyśleć, że przez te wszystkie lata miała czas się nauczyć, co wypada, a co nie. Jakim cudem Silvia jej nie poinstruowała? – skrzywiła się Lea.

Amisia gasi Leę, wypominając jej, że siostra królowej była Czwórką, podobnie jak sama zainteresowana. Cass kontynuuje obsadzanie naszych przypadkowych statystek w roli czarnych charakterów:

Jednakże Elayna, rodowita Trójka, mówiła dalej.

– Możesz być pewna, że jeśli ja wygram, moja rodzina zostanie albo wyszkolona, albo deportowana. Nie pozwoliłabym, żeby ktoś mnie tak kompromitował.

– Co w tym takiego kompromitującego? – zapytałam.

Elayna cmoknęła pogardliwie. – Upiła się w obecności króla i królowej NorwegoSzwecji. Powinno się ją gdzieś zamknąć.

Jak już wspominałam – oficjalne przyjęcie z rodziną królewską w roli gości. Sympatyczna czy nie, Adela naprawdę nie powinna była się ululać.

Pomyślałam o tym, co mówiła Elayna. Gdybym to ja zamieszkała w pałacu, czy oczekiwałabym, że moja rodzina ma się zmienić? Patrzyłam na dzieci biegające między gośćmi, dorosłych pogrążonych w rozmowach z dawnymi znajomymi. Czy nie chciałabym, żeby Kenna pozostała sobą, czy nie chciałabym, żeby jej dzieci bawiły się tu beztrosko, nie zwracając uwagi na maniery?

Eee...złotko, sama przed chwilą powiedziałaś, że dzieci NIE muszą zwracać uwagi na maniery i biegają sobie jak zwykłe szkraby, więc nie mam pojęcia, o co ci chodzi. I ponownie, nikt nie oczekuje od Adeli zmiany przyzwyczajeń, jedynie dostosowanie się do zasad savoir-vivre'u.

Jak bardzo zmieni mnie życie w pałacu?

Nijak. Zaczęłaś tę serię jako rozhisteryzowana primadonna i gwarantuję, iż zakończysz ją w identycznym stanie.

Czy Maxon chce, żebym się zmieniła? Czy to dlatego całuje inne dziewczęta? Ponieważ ze mną jest coś nie tak?

Z ręką na sercu: nie mam pojęcia, co właściwie ma zamiar osiągnąć Maxon poprzez milczącą zabawę w „Siedem minut w niebie” z kandydatkami, więc nie jestem w stanie ci pomóc.

Niespodzianka! Maxon robi Ami zdjęcie z zaskoczenia. America nie jest zadowolona, aczkolwiek nie ma to nic wspólnego z niechęcią do bycia uwiecznioną na fotografii:

– Coś nie tak? – zapytał Maxon, opuszczając aparat.

Wzruszyłam ramionami.

– Co się dzieje?

– Po prostu nie mam ochoty być dzisiaj kandydatką w Eliminacjach – odparłam krótko.

- Cóż, to się da załatwić. Jazda na górę i pakuj walizki, wracasz do domu.

...Chciałoby się. Myślicie, że Amisia poniesie jakiekolwiek konsekwencje za tego rodzaju głupią uwagę? Łudźcie się dalej.

Karny jeżyk potrzebny od zaraz: 10

Maxon próbuje rozładować atmosferę; oferuje, że pociągnie się za ucho i pyta, czy dziewczyna chciałaby o czymś pogadać. Amisia nie wie, jak ubrać w słowa swoje wątpliwości; na (nie)szczęście, dialog przerywa Celeste, która przywołuje księcia do siebie.

– No już, możesz do niej lecieć – powiedziałam, wbrew woli pozwalając, żeby w moim głosie zabrzmiała uraza.

Maxon popatrzył na mnie, a z jego twarzy mogłam jasno odczytać, że to część umowy. Oczekiwał ode mnie, że będę się nim dzielić z innymi.

Maxon? Nie prowokuj mnie. Biorąc pod uwagę, jakie będą twoje „oczekiwania” w następnym tomie, dobrze byś zrobił, darując sobie tego rodzaju znaczące spojrzenia. Aha, Americo – przy całej mojej niechęci do Maksia, z tego, co nam wiadomo Celeste chce tylko porozmawiać; ciężko sobie wyobrazić, by zaczęła obłapiać chłopaka na oczach kilkunastu gości. Zachowuj się.

Karny jeżyk potrzebny od zaraz: 11

Skierowałam się do pałacu, ale po drodze zauważyłam, że Marlee jest całkiem sama. Nie miałam ochoty na jej towarzystwo, jednak zwróciłam uwagę, że Marlee siedzi na ławeczce pod murami pałacu, w pełnym słońcu, za całe towarzystwo mając młodego, milczącego gwardzistę, stojącego na warcie kilka metrów od niej.

– Marlee, co ty tu robisz? Schowaj się do namiotu, bo spalisz się na tym słońcu.

Uśmiechnęła się ciepło.

– Dobrze mi tutaj.

– Wcale nie – powiedziałam, biorąc ją za rękę. – Jesteś prawie tak czerwona, jak moje włosy. Powinnaś…

Wyrwała mi się, ale jej głos dalej był spokojny.

– Chcę tu zostać, Ami. Tu mi wygodnie.

Była spięta, choć starała się to ukryć. Na pewno to nie ja ją zdenerwowałam, ale coś tu było nie tak.

– Niech będzie… ale schowaj się do cienia. Oparzenia słoneczne naprawdę bolą – poradziłam, starając się ukryć frustrację. Poszłam dalej w stronę pałacu, po krętej, wyłożonej kamiennymi płytami ścieżce.

Cass, błagam, trochę subtelności. Jeśli nie wiecie, o czym mówię - poczekajcie chwileczkę, aż dojdziemy do następnego rozdziału.

Amisia wchodzi do Komnaty Dam i zastaje tam Adelę. Okazuje się, że siostra królowej czuje się nie na miejscu podczas oficjalnych przyjęć. Kobieta zdradza, iż wie, kim jest America; zapamiętała nasze Mzimu ze sceny na lotnisku. Adela twierdzi, że królowa podczas spotkania z maluczkimi postąpiłaby tak samo jak Ami.

– Nie wiem, jak ona sobie z tym radzi. Jest silniejsza, niż większość ludzi przypuszcza.

Patrzyłam, jak Adela podnosi kieliszek wina i upija łyk.

– Sprawia wrażenie silnej, ale jednocześnie jest bardzo kobieca.

Wiecie co? Mam szczerą nadzieję, iż uda mi się w końcu dorwać polskie tłumaczenie „Królowej” ponieważ bardzo, ale to bardzo chcę zanalizować tę książkę i „siłę” naszej drogiej Amberly.

Okazuje się, iż królowa poroniła trzy razy i że ów fakt zrozumiale dręczy ją po dziś dzień.

– Wiesz, co ją uszczęśliwi? Wy wszystkie. Wiesz, kogo ona widzi w każdej z was? Swoją córkę. Wie, że kiedy Eliminacje się skończą, będzie miała dwójkę dzieci.

Odwróciłam się, żeby znowu spojrzeć na królową.

– Tak pani myśli? Królowa Amberly wydaje się nieprzystępna, nie miałam nawet okazji z nią porozmawiać.

Adela skinęła głową.

– Poczekaj trochę. Boi się przywiązać do którejś z was i patrzeć potem, jak wyjeżdżacie. Zobaczysz, zmieni się, kiedy zostanie was mniej.

Dlaczego? Jeżeli Amberly naprawdę zamierza traktować kandydatki jak własne dzieci, to wyjazd dziesięciu lub pięciu „córek” powinien boleć ją dokładnie tak samo, jak dwudziestu sześciu.

America stwierdza, iż musi porozmawiać z Maxonem, przeprasza zatem Adelę i udaje się na poszukiwania. Odnajduje go w ogrodzie, bawiącego się w berka z jednym z kuzynów.

Maxon w końcu zatrzymał się, podnosząc ręce i przyznając się do porażki. Roześmiany, odwrócił się i zauważył mnie, a kiedy nasze oczy się spotkały, jego szeroki uśmiech przybladł. Przyjrzał mi się uważnie, starając się odczytać mój nastrój.

Przygryzłam wargi i opuściłam głowę. To jasne, że aktywny udział w Eliminacjach wymagał ode mnie zmierzenia się z wieloma emocjami, na które nie byłam gotowa. Jakkolwiek bym tego nie znosiła, musiałam próbować nie obarczać nimi innych, w szczególności Maxona.

Ludzie, cud! Nasza Mary Sue przyznaje, iż jej negatywne emocje to tylko i wyłącznie jej wina!

Pomyślałam o królowej – jednocześnie goszczącej przybywające z wizytą głowy państw, członków swojej rodziny i gromadę dziewcząt.

To tylko dowód na to, że kiepsko u niej z organizacją.

Wydawała przyjęcia i brała udział w wielu inicjatywach charytatywnych, stanowiła wsparcie dla swojego męża, syna i kraju. A pod tym wszystkim była Czwórką, która potrafiła głęboko ukryć własne rozterki i nie pozwalała, by dawna klasa lub obecne problemy przeszkadzały jej w obowiązkach.

To właśnie dlatego autorzy powinni dwa razy się zastanowić, nim postanowią wydać nowelkę z perspektywy jednej z pobocznych postaci. Przeczytajcie 'The Queen', a ten akapit straci wiele ze swojego uroku.

Spojrzałam przez rzęsy na Maxona i uśmiechnęłam się. Powoli odwzajemnił uśmiech i szepnął coś do małego kuzyna, który natychmiast odwrócił się i odbiegł. Potem podniósł rękę i pociągnął się za ucho, a ja zrobiłam to samo.

Rozdział 20

Rodzina królowej została jeszcze kilka dni, a goście z NorwegoSzwecji przebywali w pałacu przez cały tydzień.

Aż dziw, że rebelianci nie wpadli z wizytą. Myślałby kto, że rodzina królewska umożliwi gościom zapoznanie się z lokalnym folklorem.

Okazuje się, że Amisia tkwi w pałacu już od miesiąca – zbliża się październik.

Ogromne przestrzenie pałacu straciły swoją tajemniczość, a stukanie wysokich obcasów o marmur, brzęk kryształowych kieliszków i tupot butów maszerujących gwardzistów stały się równie znajome, jak dźwięk włączającej się lodówki albo kopanej przez Gerada piłki, odbijającej się od ścian domu.

Niby nie ma w tym nic dziwnego – dla mnie po pół roku mieszkania w Hiszpanii też wiele tamtejszych zwyczajów stało się normą. Ale nic nie poradzę na to, iż ów fragment brzmi dla mnie jakby Amisia wszem i wobec chwaliła się, jak to luksusowe życie stało się dla niej chlebem powszednim i nie robiło już na niej żadnego wrażenia.

Ami wspomina też, że jedną z jej ulubionych rozrywek jest granie na pałacowych instrumentach, które są znacznie lepsze od tych, do których miała dostęp w domu. Cóż, dobrze wiedzieć, że dziewoja ma jakiekolwiek hobby poza tru loffami.

Także w Komnacie Dam zrobiło się trochę ciekawiej, ponieważ królowa odwiedziła nas przynajmniej dwa razy. Nie rozmawiała z nikim, siedziała tylko w wygodnym fotelu, otoczona przez swoje pokojówki, i obserwowała, jak rozmawiamy albo czytamy.

Bardzo naturalnie, nie powiem. Wyobraźcie sobie tylko – plotkujecie ze znajomymi, wcinacie ciasto, pogrążacie się w lekturze...i każdy wasz najmniejszy ruch jest obserwowany przez potencjalną teściową.

Nawet wrogość między dziewczętami wyraźnie osłabła, przywykłyśmy już do siebie. W końcu poznałyśmy ranking naszych zdjęć w tamtym czasopiśmie: można sobie wyobrazić moje zaskoczenie, gdy okazało się, że jestem wśród faworytek.

* wzdycha * Ja tam nie jestem zdziwiona nawet w najmniejszym stopniu.

Pierwsze miejsce zajęła Marlee, a tuż za nią uplasowały się Kriss, Tallula i Bariel. Celeste nie rozmawiała z Bariel przez kilka dni, kiedy się o tym dowiedziała, ale później wszyscy pomału o tym zapomnieli.

Queen (Bee) Wannabe: 20

Oczywiście, konkurencja się zagęszcza; wiele dziewcząt zazdrości Marlee, albowiem ta była już na kilku randkach z Maxonem. Okazuje się jednak, że sama zainteresowana jest daleka od radości; pewnego dnia wyciąga Amisię na spacer (tak, zgadliście; poszły do ogrodu. Miejmy nadzieję, że panna Tames wróci w jednym kawałku), albowiem coś siedzi jej na duszy.

Przygryzła wargę i spojrzała na mnie.

– Chodzi o Maxona. Nie jestem pewna, czy nam się może ułożyć. – Opuściła głowę.

– Dlaczego tak myślisz? – zapytałam, zatroskana. Kiedy już zrzuciła ten ciężar z serca, ruszyłyśmy dalej przed siebie.

– Wiesz, zacznijmy od tego, że ja… ja nic nie czuję, rozumiesz? Żadnej iskry, żadnej więzi.

– Maxon bywa trochę nieśmiały, musisz mu dać trochę czasu. – To była prawda, dziwiło mnie, że sama jeszcze tego nie zauważyła.

– Nie, chodzi mi o to, że ja go chyba nie kocham.

– Aha. – To było coś zupełnie innego. – A próbowałaś? – zadałam głupie pytanie.

– Tak! Z całej siły! Czekałam, czy nie przyjdzie taki moment, kiedy on coś powie albo zrobi, a ja poczuję, że coś nas łączy, ale nic takiego się nie wydarzyło. Owszem, uważam, że jest przystojny, ale to nie wystarczy, żeby oprzeć na tym poważny związek.

Kolejny powód, dla którego Marlee jest jedną z moich ulubionych postaci w tej serii: jako jedna z niewielu kandydatek zdaje się pojmować, że przyszła księżniczka będzie musiała spędzić z Maxonem resztę życia i zaczyna kwestionować swój udział w grze, kiedy dostrzega, że nie łączy ich nic poza ewentualnym fizycznym pociągiem. Gdyby America była równie rozsądną istotą, nasze analizy byłyby o połowę krótsze.

Marlee, biedaczka, podkreśla, iż nie wie nawet czy naprawdę podoba się księciu. Amisia chce pomóc, ale niestety, okazuje się, że nigdy nie rozmawiała z Maxonem o jego preferencjach.

– No właśnie, jeszcze jedno! My w ogóle nie rozmawiamy. Z tobą potrafi gadać bez końca, a kiedy ja zostaję z nim sama, nigdy nie mamy sobie nic do powiedzenia. Spędzamy większość czasu, oglądając coś w milczeniu albo grając w karty.

Innymi słowy, sytuacja wygląda raczej nieciekawie. Ami stara się pocieszyć koleżankę, ale ta wyznaje, iż jej zdaniem Maxon trzyma ją w pałacu wyłącznie z powodu rankingu:

- Myślę, że jestem tu tylko dlatego, że ludzie mnie tak bardzo lubią. Przypuszczam, że on liczy się z ich opinią.

To mi nie przyszło do głowy, ale kiedy mi już o tym powiedziała, nie potrafiłam wykluczyć takiej możliwości. Dawniej nie wzięłabym jej pod uwagę, ale Maxon kochał swoich poddanych i ich głosy miały przy wyborze nowej księżniczki duże znaczenie.

No, a jak lud się uprze, to może Maxon będzie zmuszony w drodze wyjątku wziąć sobie dwie żony miast jednej...ups, nie ta bajka.

Nie, nie jesteśmy w Panem: 20

Marlee w końcu nie wytrzymuje napięcia i wybucha płaczem. America próbuje ją pocieszyć, ale jednocześnie rozsądnie sugeruje, by pogadała z Maksiem; skoro i tak go nie kocha, to lepiej, żeby została odesłana do domu i tym samym ułatwiła mu Eliminacje.

A teraz uwaga, kochani. Skupcie się. Czas na Subtelny Foreshadowing.

– Nie mogę go poprosić, żeby mnie odesłał do domu! Muszę tu zostać, nie mogę wracać… nie teraz.

– Dlaczego? Co cię tu trzyma?

Przez moment zaczęłam się zastanawiać, czy Marlee skrywa podobnie mroczny sekret, jak ja. Może także chce od kogoś uciec, a jedyna różnica polega na tym, że Maxon wie o mojej sytuacji życiowej. Chciałam to od niej usłyszeć, chciałam wiedzieć, że nie jestem jedyną, która trafiła tutaj na skutek zbiegu absurdalnych okoliczności.

Primo: dobrze wiedzieć, iż książka popiera mój argument jakoby inne kandydatki także miały powody, by uciec do pałacu – i to nieco bardziej poważne niż szukanie darmowego hotelu w celu uleczenia złamanego serca.

Po drugie zaś...

Kochani, przyjrzyjcie się temu fragmentowi. Co wiemy na tym etapie?

• Marlee nie kocha Maxona
• Marlee jest śliczną, wesołą, powszechnie lubianą dziewczyną
• Marlee broni się rękami i nogami przed wyjazdem z pałacu
• Marlee ostatnio dziwnie się zachowuje.

Nawet nie wiem, czy warto tu oznaczać jakikolwiek spoiler; tuszę, iż większość z Was na tym etapie już dawno wykoncypowała ( mówię tu o tych, którzy nie znają treści książek), co trapi pannę Tames. Jeśli nie, dam Wam wskazówkę – wróćcie do cytatu traktującego o Marlee z poprzedniego rozdziału i przeczytajcie go uważnie.

Czy naprawdę zadziwię kogokolwiek pisząc, że Amisia do samego końca nie będzie wiedziała, co jest grane?

Użyj mózgu, Luke: 6

Jednak Marlee uspokoiła się tak samo szybko, jak zaczęła płakać. Pociągnęła nosem kilka razy i wyprostowała się, wygładziła sukienkę, ściągnęła łopatki i popatrzyła na mnie. Na jej twarzy pojawił się pewny, ciepły uśmiech.

– Wiesz co? Założę się, że masz rację. – Cofnęła się o krok. – Jestem pewna, że jeśli tylko dam sobie więcej czasu, to wszystko się jakoś ułoży. Muszę już lecieć, umówiłam się z Tiną.

No proszę, jaka zmiana frontu!

Ech, momentami żałuję, że lubię Marlee, bo „Elita” da mi dobry powód do tego, by niezależnie od moich sympatii postawić ją w jednym rzędzie z bezmózgą Americą.

Od tej chwili Marlee zaczyna się trzymać na uboczu; Ami nie przymusza jej do mówienia, licząc na to, że dziewczyna w swoim czasie sama wyzna, co ją trapi. Kilka dni później Maxon prosi Amisię o rozmowę sam na sam.

– Maxon! – zawołałam, obejmując go na przywitanie. Kiedy się cofnęłam, zawahał się, a ja zrozumiałam dlaczego. Tamtego dnia, kiedy podczas przyjęcia na cześć gości z NorwegoSzwecji schroniliśmy się w pałacu, żeby porozmawiać, przyznałam mu się, że trudno mi poradzić sobie z własnymi uczuciami. Poprosiłam go, żeby mnie nie całował, dopóki nie będę bardziej pewna siebie. Widziałam, że go to zabolało, ale skinął głową i od tamtej pory nie złamał danego słowa. Strasznie trudno było mi poukładać uczucia, kiedy Maxon zachowywał się jak mój chłopak, choć tak naprawdę nim nie był.

Hehehe...”bardziej pewna siebie”. To niemal urocze – ta dziewczyna naprawdę wierzy, że to JEJ uczucia mają tu nadrzędną wagę. Słonko, twoje zdecydowanie nie będzie miało nic do rzeczy, jeśli Maksio postanowi obdarzyć afektem inną niewiastę – przypomnę ci o tym nie raz podczas analiz „Elity” i „Jedynej”. Aha, brawa dla Maxona – wyobraźcie sobie tylko, co to za męka, starać się nieustannie powstrzymać swoją chuć! Należy mu się jakiś medal.

Okazuje się, że w grze pozostały dwadzieścia dwie dziewczyny plus America, albowiem do domu wyjechały (wspomniane tu po raz pierwszy i ostatni) Mikaela, Camille i Laila.

[Maxon] Nie miał wątpliwości, odprawiając je, i bez wahania skoncentrował się na pozostałych kandydatkach, w tym na mnie.

Maxon generalnie nie ma specjalnych wątpliwości podczas wyrzucania kandydatek, jak mieliśmy okazję zaobserwować podczas niesławnego Big Brothera w porze śniadania.

Oboje jednak wiedzieliśmy, że byłby głupcem, oddając mi całe serce w sytuacji, kiedy ja nie byłam pewna, co czuję.

Tylko zakładając, że faktycznie chce małżeństwa z miłości. Ponownie, Americo – twoje serce i wola przegrywają z królewskim słowem.

Okazuje się, że Maksio ma wolne popołudnie, zatem zabiera nasza heroinę na randkę do sali kinowej. W drodze do sali wypytuje Amisię, jakie filmy lubi najbardziej.

– Szczerze mówiąc, sama nie wiem. Nie miałam zbyt często okazji oglądać filmów. Ale lubię powieści romantyczne, no i komedie.

– Romantyczne, tak? – uniósł brwi, jakby pomyślał coś złośliwego. Musiałam się roześmiać.

Już chciałam się wściec na Maksia za postawę pt. „Oczywiście, że kobieta musi uwielbiać przede wszystkim romansidła. Ach, te niemądre istotki!”, ale później przypomniałam sobie, że facet oferuje wikt i opierunek dziewczynie, która schroniła się w jego domu przed byłym, więc w sumie nie ma się co dziwić.

Idą, idą, idą...Aż tu wtem!

Kiedy się zbliżaliśmy, gwardziści cofali się pod ścianę i salutowali – w samym tym korytarzu musiało ich stać ze dwunastu. Przywykłam już do nich i nawet w takiej liczbie nie odrywali mnie od myślenia o przyjemnym popołudniu w towarzystwie Maxona.

Zatrzymałam się jednak, słysząc, jak jeden z nich westchnął głośno. Oboje z Maxonem odwróciliśmy się.

Zobaczyłam Aspena i także westchnęłam ze zdumienia.

Kto się nie spodziewał tak zaskakującego zwrotu akcji, ręka w górę!

...No, nie bądźcie tacy, dajcie Cass trochę radości.

A teraz na poważnie. Kochani, pamiętajcie: to jest facet, z powodu którego America zgłosiła się do Eliminacji i z powodu którego odmówiła wypisania się z tychże; jej rycerz na białym rumaku, Największa Miłość w Historii Miłosnych Miłości, dawca jednocentówki. Teraz jest tutaj, na wyciągnięcie ręki. Chcecie wiedzieć, jak wygląda następny akapit? Proszę:

Kilka tygodni temu słyszałam, jak jeden z zarządców pałacowych mówił coś o trwającym poborze do wojska. Pomyślałam wtedy o Aspenie i zastanawiałam się, co się z nim dzieje, ale ponieważ byłam już spóźniona na jedną z licznych lekcji prowadzonych przez Silvię, nie miałam czasu się tym przejmować.

Czyli jednak został powołany do wojska i ze wszystkich możliwych miejsc trafił właśnie tutaj.

Trochę to...suche, nie uważacie?

Cass, naprawdę? Tak przedstawiasz powrót jednego z dwóch tru loffów? Człowieka, który w teorii powinien być obiektem westchnień 'Team Aspen' (piszę: w teorii, albowiem z tego, co wiem, taki team w ogóle nie istnieje. Naprawdę, jeśli Cass chciała zerżnąć z Meyer, to poniosła sromotną porażkę; ze świecą szukać jakiejkolwiek czytelniczki, która darzyłaby Legera szczególnie gorącymi uczuciami)? „O, jednak nie wysłali cię na front. Jak miło! Jak się miewa rodzina?”. To są przemyślenia dalekiej znajomej, a nie dziewczyny, która rzekomo usycha z miłości za byłym!

Jak do tej pory autorka udowodniła, że nie zna się na polityce, ekonomii, funkcjonowaniu społeczeństwa i etykiecie. Miło widzieć, że możemy dopisać do listy brak znajomości zasad działania ludzkiej psychiki.

Co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr: 2

Jak mała Kiera wyobraża sobie...: 43

I jeszcze jedno. Pamiętacie, jak dzielą się kasty? Aspen jest teraz Dwójką. Chłopię, które przeszło...tydzień? dwa tygodnie? treningu, zostało automatycznie wywindowane do najwyższej klasy, mimo braku jakichkolwiek osiągnięć i śmiesznie krótkiego okresu ćwiczeń...

...oraz natychmiastowo przydzielone do obrony rodziny królewskiej.

Powtarzam: chłopak, który zgodnie z kanonem spędził mniej czasu w koszarach niż ja na zajęciach jogi został wysłany prosto do pałacu.

Ktoś jeszcze dziwi się, że rebelianci włamują się do najważniejszego budynku w państwie w każdy drugi wtorek miesiąca?

Jak mała Kiera wyobraża sobie...: 44

Twierdza Monty Pythona: 5

Amisia komplementuje nowe, umięśnione ciało Legera, jego mundur oraz urodę jako taką; najwyraźniej zajmuje jej to dobrą chwilę, bowiem Maxon zauważa jej zainteresowanie i pyta, czy panna Singer zna owego gwardzistę.

Myślę, że nie minęła nawet sekunda, a ja opanowałam się na tyle, by ukryć szalejącą we mnie burzę uczuć, co samo w sobie było cudem. Pragnęłam go dotknąć, pocałować, nakrzyczeć na niego i zażądać, żeby wynosił się z mojego schronienia. Chciałam się rozpłynąć i zniknąć, a jednocześnie byłam doskonale świadoma, gdzie się w tym momencie znajduję.

To wszystko nie miało sensu.

Nie zgodzę się; ten akapit ma z psychologicznego punktu widzenia dużo więcej sensu niż poprzedzający go opis pięknych ocząt Aspena. Dobrze wiedzieć, że (z opóźnieniem, ale jednak) włączył ci się tryb istoty ludzkiej.

Odchrząknęłam.

– Tak, gwardzista Leger pochodzi z Karoliny. Jest z mojego rodzinnego miasta – uśmiechnęłam się do Maxona.

Nie miałam wątpliwości, że Aspen słyszał, jak się śmiejemy, idąc korytarzem, i zauważył, że nadal trzymam księcia pod ramię. Niech sobie myśli, co chce.

Skarbie, jesteś jedną z kandydatek do książęcego łoża, w porównaniu z tym trzymanie się za ręce i chichoty to małe miki.

Maxon sprawiał wrażenie autentycznie uradowanego.

– Kto by pomyślał! Witamy, gwardzisto. Musicie się cieszyć, że znowu widzicie waszą kandydatkę! – Maxon wyciągnął rękę, a Aspen bez wahania ją uścisnął.

Pani tłumaczko, naprawdę? Czekam tylko, aż Maxon powita kolejnego gwardzistę swojskim „Zdrastwujtie, tawarisz!”.

Twarz Aspena była całkowicie nieprzenikniona.

– Tak, wasza wysokość. Bardzo się cieszę.

Co to miało znaczyć?

– Jestem pewien, że też jej kibicujecie – ciągnął Maxon, mrugając do mnie.

– Oczywiście, wasza wysokość – Aspen lekko skłonił głowę.

A to co miało niby znaczyć?

…Że w przeciwieństwie do ciebie ma tyle rozsądku by wiedzieć, że odpowiedź: „Szczerze mówiąc, miałem nadzieję, że to ja przelecę ją pierwszy, więc ręce przy sobie, sukinsynu” nie jest tą najwyżej punktowaną?

Użyj mózgu, Luke: 7

– To doskonale. Skoro Ami pochodzi z waszej rodzinnej prowincji, nie potrafię sobie wyobrazić dla niej lepszej opieki. Dopilnuję, żebyście zostali przydzieleni do jej ochrony.

No proszę, a jednak wyrażenie „poprosić lisa, by pilnował kurnika” może mieć i niemal dosłowne przełożenie w codziennym życiu!

Maksio żegna się z Aspenem i nasze gołąbeczki ruszają na seans.

W ciemnościach w kinie zastanawiałam się, co powinnam zrobić. Kiedy opowiedziałam Maxon o Aspenie, jasno dał mi do zrozumienia, że nie znosiłby kogoś, kto potraktował mnie tak bezdusznie. Czy gdybym powiedziała Maxonowi, że właśnie temu mężczyźnie powierzył pieczę nade mną, ukarałby go jakoś?

Americo, gdybyś skoczyła z poziomu swego ego na poziom IQ, zmarłabyś na miejscu. Tak się bowiem składa, iż – niespodzianka! - po raz kolejny, twoje uczucia nie mają żadnego znaczenia. W tym pałacu przebywa twój były którego, jak sama przyznałaś, nadal kochasz. Romansowanie z kimkolwiek poza księciem JEST KARANE ŚMIERCIĄ. Biorąc to pod uwagę...tak, sądzę, iż Maxon mógłby czuć się w obowiązku „jakoś” odpłacić Legerowi.

Nie mogłam tego całkowicie wykluczyć. Wymyślił cały system pomocy społecznej dla kraju w oparciu o moje opowieści o głodzie.

Nie przypominaj mi.

Nie odważyłabym się mu o tym powiedzieć i nie zamierzałam tego zrobić. Mogłam być wściekła na Aspena, ale nadal go kochałam i nie zniosłabym, gdyby coś mu się stało.

W związku z czym przez całą resztę serii będziecie z Aspenem nieustannie prowokować los i zachowywać się tak podejrzanie, jak to tylko możliwe.

Miotały mną sprzeczne uczucia. Mogłam uciec od Aspena, od widoku jego twarzy, od dręczącej świadomości, że on już nie należy do mnie. Ale gdybym wyjechała, musiałabym także opuścić Maxona, który był moim najbliższym przyjacielem, a może nawet kimś więcej. Nie mogłam po prostu wyjechać, zresztą jak miałabym się wytłumaczyć przed księciem, nie mówiąc mu o tym, że Aspen jest tutaj?

Mam kilka propozycji.

• Powiedz, że już ci przeszło. Bóg mi świadkiem, iż biorąc pod uwagę twoje zwyczajowe wahania nastrojów nie będzie to w najmniejszym stopniu podejrzane.
• Powiedz, że tęsknisz za rodziną.
• Powiedz, że bardzo ci przykro, ale przemyślałaś sprawę i jednak nie masz ochoty zostać księżniczką.
• Powiedz, że zostawiłaś włączone żelazko.

Po prostu zrób cokolwiek, bym nie musiała przedzierać się przez kolejne dwa tomy twoich wynurzeń.

Poza tym zostawała jeszcze moja rodzina. Nawet jeśli czeki opiewały teraz na mniejszą kwotę, mimo wszystko je dostawali. May napisała mi, że tata obiecał im najlepsze w życiu Boże Narodzenie, a ja byłam pewna, że ta obietnica jest podszyta przekonaniem, że następne święta mogą już nie być takie dobre. Jeśli stąd wyjadę, to skąd mam wiedzieć, ile jeszcze pieniędzy przyniesie rodzinie moja przebrzmiała sława? Musieliśmy odłożyć tyle pieniędzy, ile się tylko dało.

No, to jest jakiś argument. Tylko znów: niech ktoś mi wytłumaczy, dlaczego Maxon darzy tak wielkim uczuciem laskę, która nie ma najmniejszych problemów z ciągnięciem z jego konta ile wlezie?

Po seansie Maksio zauważa, że Amisia wydawała się kompletnie nie zwracać uwagi na film. Dziewczyna przyznaje, iż rozmyślała o czymś innym i przeprasza go za zmarnowane popołudnie.

Maxon oczywiście się nie gniewa, ale sugeruje jej, by udała się odpocząć do sypialni, albowiem marnie wygląda.

Skinęłam głową. Zastanawiałam się, czy mogę iść do swojego pokoju i nigdy więcej z niego nie wychodzić.

I to już wszystko na dziś. A w kolejnej analizie: świętujemy urodziny jednej z kandydatek oraz oficjalnie rozpoczynamy nasz dysfunkcyjny trójkąt miłosny. Zostańcie z nami!

Ogłoszenie: Kochani, mamy pewien problem. Ponieważ Beige ma obecnie utrudnioną sytuację w pracy, miałyśmy wybór – zawiesić analizy do odwołania albo spróbować tymczasowo ciągnąć je w pojedynkę. Wybrałyśmy opcję nr 2, w związku z czym najprawdopodobniej sama doprowadzę do końca „Rywalki”, a Beige powróci do analizowania przy „Elicie”. Niestety, nie mogę obiecać, iż analizy będą pojawiały się co tydzień – jestem tylko człowiekiem i mam też inne obowiązki, w dodatku dopiero co wróciłam do kraju i czekają mnie zawirowania związane z robotą i magisterką. Będę robić, co mogę, ale do powrotu współanalizatorki nowe wpisy na blogu będą zapewne pojawiać się nieregularnie, w odstępie tygodnia – dwóch. Przepraszamy za niedogodności.

Statystyka:

Co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr: 2

Dobre Mzimu: 13

Jak mała Kiera wyobraża sobie...: 44

Karny jeżyk potrzebny od zaraz: 11

Konkurencja dla Kajusza: 2

Nie, nie jesteśmy w Panem: 20

Sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem: 2

Queen (Bee) Wannabe: 20

Twierdza Monty Pythona: 5

Użyj mózgu, Luke: 7

Maryboo