Rozdziały XXI i XXII

Rozdział 21

Szczwana Amisia jest szczwana – dziewczyna wykoncypowała sobie, że w celu uniknięcia kontaktu z którymkolwiek z tru loffów (co ma jej pomóc w uporządkowaniu uczuć), będzie regularnie chować się w Komnacie Dam, gdzie bez pozwolenia królowej nie może wejść żaden mężczyzna.

...Swoją drogą, to prawo niesie ze sobą pewne konsekwencje, o których wypowiemy się pod koniec „Jedynej”.

Niestety, America nie może ukrywać się tam dłużej niż trzy dni, albowiem nadchodzą urodziny Kriss; Maxon w swej hojności postanowił wyprawić jej przyjęcie. Dziewczyny nie mają obowiązku (a nawet, jakby się nad tym zastanowić, specjalnych możliwości) wręczenia solenizantce prezentu, ale Ami postanawia uczcić święto koleżanki w inny sposób – zamierza zagrać podczas imprezy na skrzypcach. W dniu urodzin America przekrada się do Sali Wielkiej (gdzie odbędzie się impreza), przed innymi kandydatkami i z ulgą konstatuje, iż wśród obecnych gwardzistów nie ma Aspena. Ponieważ nasza heroina zachowywała się bez zarzutu przez całe półtorej strony, czas wrócić na stare śmieci:

Rozbawił mnie widok tylu mężczyzn w mundurach – czyżby spodziewali się kolejnych zamieszek?

...Americo, przeżyłaś swój pierwszy atak rebeliantów w zwyczajny poranek, pomiędzy smarowaniem tostu a słodzeniem kawy. Nie sądzisz, że wypasiona impreza, w której zapewne uczestniczyć będą wszyscy ważniejsi mieszkańcy pałacu (i która z dużym prawdopodobieństwem była ogłoszona w „Pudelku” „Biuletynie”), byłaby idealną okazją do kolejnej napaści?

Użyj mózgu, Luke: 8

Sala przeszła metamorfozę, Amisia zachwyca się ozdobami (kokardki, konfetti, kwiatuszki; jest i tort!), po czym ze smutkiem zauważa, że na podium sadowią się muzycy, co czyni jej prezent mało oryginalnym, jeśli nie zbytecznym. Nie przejmuj się, Americo, jestem pewna, iż Imperatyw Opkowy zadba o to, by nawet profesjonalna orkiestra brzmiała przy twoim występie jak uczniaki na lekcji muzyki w podstawówce.

Zaczyna się impreza; głównej zainteresowanej jeszcze nie ma, ale pozostałe dziewczyny bawią się doskonale, plotkując i....no cóż...plotkując.

Matko i córko, jakie te dziewoje mają nudne życie. Niech ktoś podrzuci im „Monopoly” czy inne „Grzybobranie”.

Wszystkie kandydatki sprawiały dzisiaj wrażenie pogodnych i zadowolonych z życia. Wszystkie poza Celeste i Bariel.

Niech zgadnę – pokojówka pomalowała im paznokcie lakierem o dwa tony ciemniejszym od wymarzonego?

Queen (Bee) Wannabe: 21

Zazwyczaj były nierozłączne, ale dzisiaj znajdowały się po przeciwległych stronach sali – Bariel rozmawiała z Samanthą, a Celeste siedziała sama przy stole, ściskając kryształowy kieliszek z rubinową zawartością. Najwyraźniej ominęło mnie jakieś wydarzenie pomiędzy wczorajszym obiadem a dzisiejszym popołudniem.

Nas też. Jaka szkoda – moglibyśmy doświadczyć kolejnego Elementu Komicznego na wzór słynnego zrywania sukni z innej kandydatki. O co zakład, że panny wzorem pustaków z amerykańskich komedii wyszarpywały sobie nawzajem włosy podczas tzw. catfightu?

America zaczyna rozmawiać z Marlee, aby wybadać, co dręczy nieboraczkę która, choć już radośniejsza, wciąż sprawia wrażenie spiętej. Ta jednak zręcznie omija temat, komplementując przyjęcie i dzieląc się z przyjaciółką przypuszczeniem, że Maxon z pewnością przygotował dla Kriss jakiś szczególny prezent. Dyskusję przerywa przybycie solenizantki:

Spojrzałyśmy obie w tamtą stronę, a chociaż Marlee zachowała spokój, ja poczułam się niemal zdruzgotana.

Kriss doskonale wybrała sobie dzisiejszą kreację. My wszystkie założyłyśmy sukienki koktajlowe – krótkie i dziewczęce – a ona miała na sobie wieczorową suknię do ziemi. Nie chodziło nawet o samą długość, tylko o kolor – kremowy, niemal biały. We włosy miała wpięte żółte klejnoty, które kojarzyły się z zarysem korony. Wyglądała dojrzale, królewsko, jak panna młoda.

Chociaż nie byłam do końca pewna własnych uczuć, poczułam ukłucie zazdrości. Żadna z nas nigdy nie wywrze już podobnego wrażenia – niezależnie od tego, ile przyjęć i uroczystych obiadów nas czeka, próba naśladowania dzisiejszego wyglądu Kriss byłaby żałosna.

Nie bój żaby, chroni cię Moc Mary Sue; zapewniam, że zgodnie z zasadami uniwersum Cassolandu przebiłabyś Kriss nawet w worku po ziemniakach.

Zobaczyłam, że dłoń Celeste – ta, w której nie trzymała kieliszka – zaciska się w pięść.

Jeśli zastanawiacie się, dlaczego Cass nie podkreśliła z właściwą sobie subtelnością zawistnej natury Celeste każąc jej zacisnąć drugą pięść i widowiskowo stłuc kieliszek – cierpliwości.

Queen (Bee) Wannabe: 22

Przyjęcie trwało dalej, a Marlee i ja przez większość czasu trzymałyśmy się z boku. O dziwo – to się wydawało podejrzane – Celeste przyczepiła się do Kriss, rozmawiając z nią z ożywieniem, kiedy Kriss krążyła po sali, dziękując wszystkim za przybycie, choć przecież nie zostawiono nam w tej sprawie wyboru.

Wiecie co? To szalenie męczące zadanie, być taką Scary Sue – nie ma człowiek ani chwili odpoczynku, zmuszony przez autora do nieustannego knucia podstępnych planów i poświęcania każdej sekundy na utrudnianie życia innym.

Queen (Bee) Wannabe: 23

W końcu Kriss dociera do Amisi i Marlee; dowiadujemy się, że panna Ambers kończy dziewiętnaście lat. Dziewczyna jest zachwycona przyjęciem, bo mimo bycia Trójką, jej rodziny nigdy nie było stać na urządzanie imprez z takim przepychem.

– Robi wrażenie – wtrąciła się Celeste. – Na ostatnie urodziny urządziłam przyjęcie z motywem czarno-białym. Odrobina koloru i już cię nie wpuszczono za drzwi.

Queen (Bee) Wannabe: 24

– Było fantastycznie! Wykwintne potrawy, teatralne oświetlenie, no i muzyka! Zaprosiliśmy Tessę Tamble, chyba o niej słyszałyście?

Trudno było nie słyszeć o Tessie Tamble, która nagrała chyba z tuzin przebojów. Czasem oglądaliśmy w telewizji jej teledyski, chociaż mamie się to nie podobało – uważała, że jesteśmy znacznie bardziej utalentowane od takiej Tessy i nie dawało jej spokoju, że ona zdobyła sławę i pieniądze, a my nie, chociaż robimy praktycznie to samo.

Cóż, mamo Singer, los nie jest sprawiedliwy – najlepszym dowodem na to jest fakt, iż ktoś uznał analizowane na tym blogu opko za historię godną wydania na papierze.

– Cóż, Tessa jest przyjaciółką naszej rodziny, więc przyjechała i dała koncert na moim przyjęciu. Trudno przecież oczekiwać, żebyśmy pozwolili jakimś niedomytym Piątkom popsuć nam całą zabawę.

Queen (Bee) Wannabe: 25

– Ojej, przepraszam – dodała Celeste, spoglądając na mnie. – Zapomniałam. Nie miałam nic złego na myśli.

Lepka słodycz w jej głosie doprowadzała mnie do furii.

Queen (Bee) Wannabe: 26

– Nie ma za co – odparłam spokojnie. – A czym ty się właściwie zajmujesz jako Dwójka, Celeste? Nie słyszałam nigdy w radio twojej muzyki.

– Jestem modelką – odparła tonem sugerującym, że powinnam to wiedzieć. – Nie widziałaś mnie w reklamach?

– Niestety nie.

– No cóż, jesteś Piątką. Pewnie nie stać cię na czasopisma.

Queen (Bee) Wannabe: 27

Cass, mam pytanie. Czy Celeste ma jakieś – jakiekolwiek – zainteresowania poza byciem zołzą? Składanie modeli samolotów? Opieka nad ulubionym żółwiem? Cokolwiek, co uczyniłoby z niej istotę ludzką?

To zabolało, ale było całkowitą prawdą. May uwielbiała przeglądać kolorowe czasopisma, kiedy byłyśmy w sklepie, ale nie miałyśmy absolutnie żadnych powodów, żeby je kupować.

No...skoro May przegląda czasopisma, to znaczy, że zna ich treść, ergo: Amisia wcale nie musiałaby kupować tabloidów, by wiedzieć, kim jest Celeste.

Kriss stara się uratować sytuację i wypytuje Americę, czym ta zajmowała się przed przybyciem do pałacu. Dziewczyna wyznaje, że „muzyką” - do dosyć szeroka definicja – i że chciała zagrać coś dla bohaterki wieczoru, ale wobec obecności kwartetu smyczkowego na sali nie ma to sensu. Kriss i Marlee upierają się jednak, że Amisia koniecznie musi wystąpić. Kandydatki rozsiadają się na sali w oczekiwaniu na koncert, a nasz Janko Muzykant wstępuje na podium i zatraca się w muzyce.

Grałam tę melodię – znajomą jak głos mojego ojca albo zapach mojego pokoju – przez kilka cudownych minut, a potem musiałam jej pozwolić umilknąć. Po raz ostatni przesunęłam smyczkiem po strunach i podniosłam go do góry.

Odwróciłam się w kierunku Kriss, z nadzieją, że spodobał się jej ten prezent, ale nie zauważyłam nawet wyrazu jej twarzy, ponieważ za dziewczętami stał Maxon. Był ubrany w szary garnitur i miał pod pachą pudełko dla Kriss. Dziewczęta życzliwie biły brawo, ale w ogóle ich nie słyszałam. Widziałam tylko podziw i zachwyt na twarzy Maxona, a potem uśmiech, przeznaczony tylko dla mnie.

Niestety, nie mamy czasu na dalsze podziwianie muzycznego kunsztu Amisi, albowiem Celeste wreszcie wykorzystuje wspomniany wcześniej kieliszek z winem:

– Och, Kriss! Strasznie cię przepraszam!

Kilka dziewcząt westchnęło głośno z przerażenia, a kiedy Kriss odwróciła się w naszą stronę, zobaczyłam dlaczego. Jej prześliczną suknię szpeciła ogromna czerwona plama z wina wylanego przez Celeste. Kriss wyglądała, jakby ktoś ją dźgnął nożem.

– Strasznie cię przepraszam, odwróciłam się za szybko. Naprawdę nie chciałam. Pozwól, że ci pomogę. – Dla nieznającej jej osoby głos Celeste mógł zabrzmieć szczerze, ale ja przejrzałam jej grę.

Queen (Bee) Wannabe: 28

Tak, tak – Celeste to chodzący stereotyp Złej Barbie, nihil novi. Mnie zastanowiło w tej scenie coś innego.

Zgodnie z zasadami Eliminacji, każda kandydatka, która będzie stosować fizyczną, psychiczną lub emocjonalną przemoc wobec pozostałych dziewcząt zostanie natychmiast wydalona z pałacu. Jest tylko jeden problem: kto byłby na tyle głupi, by podkładać się w tak oczywisty sposób?

...Nie odpowiadajcie na to pytanie, wiem, że znacie odpowiedź.

Spójrzcie tylko na Celeste; jej zagrania są wyciągnięte wprost z „Czarnych charakterów dla opornych” i łatwe dla przejrzenia nawet dla przedszkolaka, ale ponieważ dziewczyna używa minimum sprytu, nikt nie jest w stanie jej tknąć. Obraziła Annę? Brak świadków. Zniszczyła suknię Kriss? Udaje, że to wypadek. Wszyscy są świadomi, że robi to celowo, a jednocześnie nie można jej nic udowodnić.

Czy osoba odpowiedzialna za stworzenie reguł naprawdę nie przewidziała tego rodzaju sytuacji? Ktoś serio założył, że znajdzie się kandydatka na tyle głupia (he, he, he...) by atakować konkurentkę w biały dzień przy świadkach? To przecież oczywiste, że dziewczyny będą się uciekały do podstępów. W obecnej sytuacji Celeste może dręczyć wszystkie dziewczyny aż do odpadnięcia z konkursu i nie ma na nią mocnych.

Ktoś powie, że bywa tak i w codziennym życiu i ciężko temu zaradzić. To prawda, ale jak przekonamy się w następnym rozdziale ów dziurawy system staje się szczególnie niesprawiedliwy, jeśli osobą odpowiedzialną za wyciąganie konsekwencji jest nieobiektywny i rozchwiany emocjonalnie goguś.

Tak, Maxon, mówię o tobie.

Kriss zasłoniła usta i zaczęła płakać, a potem uciekła z sali, co oznaczało koniec przyjęcia.

Słuchajcie, ja rozumiem, ładna kiecka i tak dalej...Ale na miejscu Maxona wolałabym chyba kobietę i królową, która potrafi przejść do porządku dziennego nad takimi głupstwami i z humorem radzi sobie z przeciwnościami losu, miast urządzać histerię z powodu plamy na ubraniu.

Trzeba przyznać, że Maxon pobiegł za nią, chociaż ja wolałabym, żeby został.

- Nikt nie podziwiał mnie już od dobrych pięciu minut!

Celeste udowadniała swoją niewinność każdemu, kto chciał jej słuchać, powtarzając, że to był nieszczęśliwy wypadek. Tuesday kiwała głową i mówiła, że widziała cały incydent, ale większość dziewcząt przewracała tylko oczami i wzruszała ramionami, więc jej świadectwo nie na wiele się zdało.

Marlee złapała mnie za ramię.

– Ktoś powinien z nią coś zrobić.

Jeśli Celeste potrafiła sprowokować kogoś tak uroczego jak Anna do użycia przemocy, próbować odebrać mi suknię, albo sprawić, że ktoś tak życzliwy światu jak Marlee trząsł się ze złości, to naprawdę nie pasowała do tych Eliminacji.

Musiałam się jej pozbyć z pałacu.

Cóż, Amisia nadspodziewanie szybko uwierzyła w to, iż ma do powiedzenia w pałacu więcej niż pozostałe uczestniczki. Nie martwcie się – kolejny rozdział wyprowadzi ją z błędu...szkoda jedynie, iż zrobi to kosztem szacownego księcia Illei.

Rozdział 22

- Mówię ci, że to nie był przypadek. – Znowu siedzieliśmy z Maxonem w ogrodzie, czekając na nagranie „Biuletynu”. Minął cały dzień, zanim znalazłam okazję, żeby z nim porozmawiać.

– Ale przecież widać było, że jest przerażona. I tak gorąco przepraszała. Jak to mógł nie być przypadek?

Maxon, jesteś tak naiwny, że aż irytujący.

– Możesz mi wierzyć. Codziennie obserwuję Celeste i wiem, że chciała podstępnie zrujnować wielki dzień Kriss. Strasznie serio podchodzi do tej rywalizacji.

Za to ty, Americo, jesteś ponadprzeciętnie durna. Póki co dzielisz się wyłącznie swoimi przypuszczeniami, nic zatem dziwnego, że Maxon nie widzi powodu, by wywalić pannę Newsome. Daj mu jakiś dowód!

– Cóż, jeśli chciała odwrócić moją uwagę od Kriss, to jej się nie udało. Siedziałem z nią prawie godzinę i muszę przyznać, że był to mile spędzony czas.

Nie miałam ochoty tego słuchać. Łączyło mnie z Maxonem jakieś nieśmiałe i dopiero rodzące się uczucie, więc nie chciałam wiedzieć o niczym, co mogłoby to zmienić. Przynajmniej do czasu, kiedy sama zrozumiem, co właściwie czuję.

Szkoda, że zajmie ci to kilkaset stron.

– No a jak było z Anną? – przypomniałam.

– Z kim?

– Z Anną Farmer. Wyrzuciłeś ją, bo uderzyła Celeste, pamiętasz? Wiem, że musiała zostać przez nią sprowokowana.

– Czy Celeste coś takiego mówiła? – W głosie Maxona brzmiał sceptycyzm.

...Tak, Maxon, Celeste opowiedziała wszystkim, od króla po pałacowego ciecia, że celowo sprowokowała inną dziewczynę do złamania reguł. Rany koguta, nic dziwnego, że ojciec ma w rzyci twoje opinie, gdy w grę wchodzi zarządzanie krajem.

Ponieważ Ami nadal nie daje Maksiowi żadnych konkretów, chłopak stwierdza, że dziewczyna nie może wydawać sądów na temat innych kandydatek, jako, że więcej czasu spędza w samotności/ze swoimi pokojówkami niż z pozostałymi dziewczętami.

– To nieprawda. Miałam rację, jeśli chodzi o Marlee, prawda? Nie uważasz, że jest miła?

Skrzywił się.

– Tak… Chyba jest miła.

– No to dlaczego mi nie wierzysz, kiedy ci mówię, że Celeste zrobiła to z premedytacją?

PONIEWAŻ NIE DAJESZ MU ŻADNEGO DOWODU.

Widzicie, to jedna z tych sytuacji, w której nie mogę trzymać kciuków za żadną ze stron; Maxon wychodzi w tym rozdziale na osobnika o IQ dżdżownicy i rozeznaniu w świecie XIX-wiecznej pensjonarki, podczas gdy America robi wszystko, co w jej mocy, by utwierdzić go w owej naiwnej wizji rzeczywistości. Tak, książę powinien przynajmniej rozważyć zasugerowany przez Singerównę scenariusz, ale z drugiej strony cała przemowa Ami jest nacechowana tak wyraźnym uprzedzeniem w stosunku do Celeste, że bardziej rozgarnięty od Maxona potraktowałby jej rewelacje z dystansem. Innymi słowy, trafił swój na swego.

– Ami, nie zarzucam ci kłamstwa. Jestem przekonany, że w twoich oczach tak to wyglądało. Ale Celeste mówiła, że jest jej przykro, a przy mnie zawsze była pełna współczucia.

Maxon, zamilcz już, proszę. Amisia może mieć problemy z logicznym myśleniem, ale ty sprawiasz wrażenie osoby, która w ogóle ma problemy z myśleniem jako takim.

A teraz uwaga. Skupmy się.

– Jasne – mruknęłam pod nosem.

– Wystarczy – powiedział Maxon z westchnieniem. – Nie chcę teraz rozmawiać o innych dziewczynach.

– Chciała mi zabrać sukienkę – poskarżyłam się.

WRESZCIE. Brawo, Ami!

Kochani, spójrzcie tylko: Amisia w końcu zrobiła to, co powinna zrobić na samym początku – miast dzielić się swoją subiektywną opinią, dała Maxonowi konkretną informację. I to informację nie byle jaką:

Celeste złamała regulamin.

Zabranie sukni, czyli kradzież, to gwałt na niezależności zaatakowanej kandydatki. Celeste zniszczyła czyjąś własność. Reguły są jasne. A zatem sprawa rozwiązana; Maxon nie ma wyboru, musi teraz wywalić nasze nemezis...

– Powiedziałem, że nie chcę o niej mówić – odparł stanowczo.

...Wow.

Maxon, czy mógłbyś mi wyjaśnić, jakimi to krętymi ścieżkami podąża twoja logika?

Celeste – powszechnie nielubiana i uważana za podstępną i dwulicową – zgłasza atak fizyczny: Maxon wywala Annę.

Celeste - powszechnie nielubiana i uważana za podstępną i dwulicową – zapewnia, że wylanie wina na sukienkę to przypadek: Maxon puszcza całe zajście płazem.

America – osoba z niewiadomego powodu uwielbiana przez księcia, która nie poniosła żadnych konsekwencji fizycznej i słownej napaści na przyszłego króla – zgłasza złamanie reguł: Maxon każe jej się zamknąć.

Naprawdę, pani autorko? I to chłopię ma rzesze fanów – także i w Polsce?

Tego już było dla mnie za dużo. Prychnęłam i uderzyłam się ręką w udo. Byłam tak sfrustrowana, że miałam ochotę krzyczeć.

Cóż, nie dziwota. Właśnie wyszło na jaw, iż reguły są regułami tylko wtedy, gdy okoliczności popełnienia przestępstwa pasują Małemu Księciu.

– Jeśli będziesz się zachowywać w ten sposób, poszukam kogoś, kto miałby ochotę na moje towarzystwo. – Odwrócił się, żeby odejść.

– Hej! – zawołałam.

Americo, błagam, nie zatrzymuj go, niech idzie w cholerę.

– Nie! – Spojrzał na mnie i przemówił bardziej dobitnie, niż się po nim spodziewałam. – Zapominasz się, lady Americo. Powinnaś sobie zapamiętać, że jestem następcą tronu Illéi, wedle prawa jestem władcą tego kraju i z całą pewnością nie pozwolę ci się tak traktować w moim własnym domu.

Zasady obowiązujące mieszkańców królewskiego pałacu zdaniem Maxona Schreave:

• wyzywanie gospodarza od pustaków – ok
• kopanie gospodarza w jaja – ok
• zwrócenie gospodarzowi uwagi, że nie przestrzega własnych zasad – nie ok.

Aha, kochasiu – póki co jesteś dupa, nie władca i sądzę, iż sytuacja nie zmieni się w najmniejszym stopniu, kiedy już obejmiesz tron.

Maksio sobie idzie, Amisia powstrzymuje łzy; na nagraniu „Biuletynu” Maxon ciągnie się za ucho, ale America – co w tym wypadku zupełnie mnie nie dziwi – lekceważy ów sygnał.

Później wróciłam do pokoju, tak poirytowana zachowaniem Maxona, że nie byłam w stanie jasno myśleć. Dlaczego nie chciał mnie słuchać? Czy uważał, że kłamałam? Albo jeszcze gorzej – czy uważał, że Celeste nie potrafiłaby skłamać?

Obawiam się, że nawet najstarsi górale nie wiedzą, o co tak naprawdę chodzi naszemu paniczykowi.

Doszłam do wniosku, że Maxon jest typowym facetem, a Celeste jest prześliczna i ostatecznie to właśnie zadecydowało. Tyle mówił o tym, że szuka życiowej partnerki, ale widocznie chodziło mu tylko o partnerkę do łóżka.

...Americo, chciałam z tobą trzymać choć przez jeden rozdział. Czy naprawdę musiałaś wylecieć z tak głupim, seksistowskim tekstem?

A jeśli takim właśnie był człowiekiem, dlaczego mnie to miało w ogóle obchodzić? Byłam okropnie głupia: pocałowałam go, powiedziałam mu, że będę cierpliwa, i po co? Naprawdę…

Skręciłam za róg korytarza i zobaczyłam Aspena stojącego przed drzwiami mojej sypialni.

No to już wiemy, co za chwilę się wydarzy. Osoby niepełnoletnie proszę o czytanie dalszej części analizy, spoglądając przez palce...

...ale jeszcze nie teraz. Na razie powietrze jest ciężkie od napięcia, ale spotkanie kończy się na wymienieniu powitań i otworzeniu Amisi drzwi do pokoju.

Ami kładzie się do łóżka, ale nie może zasnąć z powodu skumulowanych emocji; koło drugiej w nocy do jej pokoju zakrada się – zgadliście – gwardzista Leger we własnej osobie.

– Aspen, co ty wyprawiasz? – szepnęłam, kiedy przeszedł przez pokój. – Będziesz miał okropne kłopoty, jeśli cię tu przyłapią!

Doprawdy, uroczy eufemizm na: „umrzesz, okryty hańbą”.

Nie zatrzymał się.

– Aspen?

Stanął przy moim łóżku i bezszelestnie odłożył trzymaną laskę na podłogę.

– Kochasz go?

Popatrzyłam w ciemne oczy Aspena, ledwie widoczne w mroku pokoju. Przez ułamek sekundy nie wiedziałam, co odpowiedzieć.

– Nie.

Płynnym i gwałtownym ruchem zerwał ze mnie kołdrę.

Dzieci, proszę zasłonić oczy!

Powinnam zaprotestować, ale nie zrobiłam tego. Wsunął mi dłoń pod głowę… przyciągając do siebie, i zaczął mnie całować gorączkowo, a wszystko na świecie nagle wróciło na swoje miejsce. Nie pachniał już mydłem domowej roboty i był silniejszy niż dawniej… ale każdy jego ruch, każdy dotyk był znajomy.

– Zabiją cię za to – szepnęłam w chwili, gdy jego usta przesunęły się na moją szyję.

– Jeśli tego nie zrobię, i tak umrę.

Cóż, dobrze, że przynajmniej są świadomi ryzyka. Co te hormony robią z ludźmi...

Zaskoczyło mnie, jak zupełnie inaczej się teraz czułam – nigdy wcześniej nie mieliśmy tyle miejsca.

To naprawdę specyficzny dobór słów, zważywszy, że mówimy wyłącznie o buziakach.

Mimo wszystko wróciły do mnie tłumione wcześniej uczucia. Byłam wściekła na Maxona, wściekła na Celeste i wściekła nawet na Aspena. Byłam wściekła na całą Illeę. Kiedy się całowaliśmy, zaczęłam płakać.

Aspen nie przerwał pocałunków i po chwili uświadomiłam sobie, że on także płacze.

– Nienawidzę cię, wiesz? – powiedziałam.

– Wiem, Mer. Wiem.

* wzdycha ciężko *

Przytulaliśmy się przez jakiś kwadrans, aż w końcu Aspen się opamiętał.

– Muszę wracać, gwardzista robiący obchód będzie się spodziewał mnie zobaczyć pod drzwiami.

– Co?

– Patrole gwardii robią obchody w nieregularnych odstępach. Mogę mieć jeszcze dwadzieścia minut albo całą godzinę, ale jeśli to krótki obchód, to mam niecałe pięć minut.

...Chłopak postanowił obmacać – wybaczcie dobór słownictwa, ale tak mają się sprawy w Illei, gdy w grę wchodzi życie uczuciowe księcia – królewską własność tuż przed obchodem.

Mam taką teorię, że wojskowi w rzeczywistości nienawidzą rodziny królewskiej i dlatego wysyłają w roli gwardzistów typów w rodzaju Aspena – młokosów tuż po szkoleniu o ujemnym ilorazie inteligencji.

Aspen doprowadza się do ładu; w międzyczasie Amisia wypytuje go, dlaczego został skierowany do obrony pałacu – odpowiedź masz powyżej, skarbie.

– Okazało się, że mam do tego talent.

He, he, he.

Wszyscy rekruci zostali nakarmieni, przeszkoleni i przetestowani. Dawali nam takie zastrzyki, nie mam pojęcia, co w nich było, ale błyskawicznie nabrałem sił.

Wkłuwają ci cholera wie jaki specyfik, po którym zaczynasz przypominać Hulka, a twoja reakcja to: „Ale czad!”? Aspen, przykro mi to mówić, ale nie masz większych szans na dołączenie do Mensy.

Umiem dobrze walczyć i jestem niegłupi,

więc w testach zająłem pierwsze miejsce w mojej grupie.

Boję się zapytać, kim byli twoi towarzysze broni. Dalej, kochani, obstawiamy: starcy z demencją? Zerówkowicze? Szympansy?

Uśmiechnęłam się z dumą.

– Nic dziwnego.

Znowu go pocałowałam.

Pamiętacie jeszcze dramę związaną z rzekomą nową miłością Aspena? Nie? Cóż, to tak jak Ami i jej stwórczyni.

Co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr: 3

Ale nie martwcie się: ta kwestia jeszcze wróci. Ostrzegę was w swoim czasie, byście zdążyli sobie przygotować poduszki do podłożenia pod czoło.

– Mam ci mnóstwo do powiedzenia. Musimy porozmawiać – szepnęłam.

– Wiem i porozmawiamy. Będę potrzebował trochę czasu, ale spotkamy się znowu. Nie dzisiaj, nie wiem kiedy, ale niedługo. – Pocałował mnie tak mocno, że niemal zabolało.

– Tęskniłem za tobą – wyszeptał w moje wargi, a potem wrócił na swój posterunek.

Rychło w czas.

Jak we śnie położyłam się z powrotem do łóżka. Nie mogłam uwierzyć w to, co się właśnie wydarzyło. Jakaś część mnie – bardzo zdenerwowana – była zdania, że Maxon na to zasłużył. Skoro wolał się ulitować nad Celeste i upokorzyć mnie, to zapewne mój udział w Eliminacjach niedługo się zakończy. Skoro jej było wolno dowolnie naginać zasady, nic mnie tu nie zatrzymywało. Problem sam się rozwiązywał.

I oto nadszedł ten moment. Czas na przedostatnią kategorię, jaką przedstawimy w tym tomie:

OSIOŁKOWI W ŻŁOBY DANO.

Będziemy nagradzać w niej Amisię za każdym razem, gdy ta będzie stała w metaforycznym rozkroku, nie potrafiąc się zdecydować na jednego z tru loffów. Uwierzcie mi na słowo: gdy dojedziemy do końca „Elity”, ta kategoria będzie iść w setki punktów. Dziś mieliście szansę poczuć przedsmak tego, co będzie stanowiło 99% fabuły kolejnego tomu: latania panny Singer jak z pieprzem w tyłku od jednego obiektu uczuć do drugiego i zmieniania przez nią frontu średnio trzy razy na rozdział.

Osiołkowi w żłoby dano: 1

Prawda, że już nie możecie się doczekać?

Nagle poczułam się okropnie zmęczona i błyskawicznie zasnęłam.

I to już wszystko na dziś. A w następnej analizie: poznamy szczegóły...ekhm...zdrady Aspena , doświadczymy kolejnej napaści rebeliantów (oraz ostatecznej przemiany Amisi w Dobre Mzimu pałacu) oraz przeżyjemy powtórną edycję „Ekspresowych Eliminacji” w wykonaniu księcia Maxona.

Zostańcie z nami!

Statystyka:

Co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr: 3

Dobre Mzimu: 13

Jak mała Kiera wyobraża sobie...: 44

Karny jeżyk potrzebny od zaraz: 11

Konkurencja dla Kajusza: 2

Nie, nie jesteśmy w Panem: 20

Osiołkowi w żłoby dano: 1

Queen (Bee) Wannabe: 28

Sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem: 2

Twierdza Monty Pythona: 5

Użyj mózgu, Luke: 8

Maryboo