Rozdziały XVII i XVIII

Rozdział 17



W dzisiejszym odcinku wreszcie mamy scenę, w której kandydatki robią cokolwiek innego poza gadaniem o pierdołach i wyglądaniem ładnie. Silvia przeprowadza lekcję historii. Teraz dowiemy się może, skąd się wzięła Illea.



Z góry przyznaję się, że nie znam się specjalnie na historii i naukach politycznych, moi znajomi też raczej związani są z naukami ścisłymi i medycyną, więc ekspertem nie jestem, ani takowych nie znam. Ale nawet mi coś tu nie gra. Historia Illei kupy się nie trzyma. Jak zwykle Cass wspomina coś oględnie, rzuca samymi ogólnikami, więc za dużo się nie dowiemy. Ale to, czego się dowiemy, będzie wybitnie niedopracowane. Jak zwykle zresztą.

Siedziałyśmy znowu w Sali Wielkiej, zaczynając nowy tydzień od lekcji historii. To właściwie bardziej przypominało klasówkę, ponieważ w tej akurat dziedzinie poziom wiedzy poszczególnych osób bardzo się różnił – zarówno wiedzy ogólnej, jak i znajomości konkretnych faktów. Mama zawsze uczyła nas historii ustnie – mieliśmy w domu podręczniki i ćwiczenia do angielskiego i matematyki, ale jeśli chodziło o informacje tworzące naszą przeszłość, wiedziałam bardzo niewiele rzeczy, co do których mogłam mieć pewność, że są prawdą.

Cóż, podręczniki też mogą być pełne bullshitu. Przekłamywanie historii kraju przez władze to żadna nowość.

– Dobrze. Wallis był prezydentem przed inwazją chińską i stał na czele Stanów Zjednoczonych podczas wojny – potwierdziła Silvia. Powtórzyłam to nazwisko w myślach: Wallis, Wallis, Wallis. Zależało mi, żeby to zapamiętać i powtórzyć May i Geradowi, kiedy wrócę do domu, ale uczyłyśmy się tak wielu rzeczy, że trudno było to wszystko poukładać. – Jakie były powody tej inwazji, Celeste?
Wywołana uśmiechnęła się.
– Pieniądze. Amerykanie byli im winni mnóstwo pieniędzy i nie mogli ich oddać.
– Doskonale, Celeste. – Silvia uśmiechnęła się do niej ciepło. Jak Celeste się udawało tak owijać sobie ludzi wokół małego palca? To było naprawdę irytujące. – Chiny rozpoczęły inwazję, ponieważ Stany Zjednoczone nie były w stanie spłacić zaciągniętych długów. Niestety w ten sposób także nie odzyskały pieniędzy, ponieważ Stany Zjednoczone znajdowały się w stanie kompletnego bankructwa. Wygrana wojna pozwoliła jednakże Chinom na wykorzystanie Amerykanów jako siły roboczej.

Queen (Bee) Wannabe: 13



Ale jak doszło do tej tragicznej zapaści finansowej, która zmusiła USA do zaciągnięcia długu u Chińczyków? I dlaczego właśnie tam, na bora? Nikt inny nie miał pożyczyć? To się musiało skończyć nieciekawie.

EDIT: Jak zauważyli Czytelnicy, USA zadłużone jest u Chin już w tej chwili. Fakt, ale jakoś ChRL nie bierze się atakować Stanów. USA musiałoby się zadłużyć jeszcze bardziej katastrofalnie, nie mieć pomocy z żadnej innej strony, a ta historia i tak nie miałaby sensu, co pięknie wyłożyli Czytelnicy w komentarzach, za co serdecznie dziękuję. Wiedziałam, że mogę na Was liczyć.


Jak mała Kiera wyobraża sobie...: 33

Jak nazywały się Stany Zjednoczone pod okupacją chińską?
Podniosłam rękę, podobnie jak kilka innych dziewcząt.
– Jenna? – zapytała Silvia.
– Chiński Stan Ameryki.

LOL, Przepraszam bardzo, ale to brzmi przezabawnie. 

– Tak. Chiński Stan Ameryki miał pozory suwerennego państwa, ale to było tylko na pokaz. Chińczycy pociągali za wszystkie sznurki, mieli wpływ na każdą ważniejszą decyzję polityczną i kierowali legislacją na swoją korzyść. – Silvia powoli spacerowała pomiędzy ławkami. Czułam się jak mysz, która widzi krążącego coraz bliżej jastrzębia.

Skoro Chińczycy trzymali łapę na USA i tak naprawdę kręcili wszystkim, to musieli siedzieć w Stanach, bo przecież na odległość rządzić innym krajem jest raczej niezbyt wygodnie. Ale jakoś Cass nie wspomina o pozostałościach po okupacji chińskiej i to w żadnej formie. To jak oni oddziaływali, siedząc u siebie i kontrolując amerykańskie umysły? Dziwne.



Jak mała Kiera wyobraża sobie...: 34

Rozejrzałam się po sali – niektóre dziewczyny sprawiały wrażenie całkowicie zagubionych. Byłam przekonana, że o tym akurat wszyscy wiedzą.
– Czy ktoś ma coś do dodania? – zapytała Silvia.
Zgłosiła się Bariel.
– Inwazja chińska zmotywowała część krajów, szczególnie europejskich, do nawiązania bliższej współpracy i zawarcia sojuszy.

Jakie kraje, jakie sojusze? Explain, Cass, explain! Proszę o jakieś konkrety, a nie puste frazy. I mam rozumieć, że Europa tak sobie siedziała na dupie, piła herbatkę i zajadała ciastka, czekając, co z tego bajzlu wyniknie? A niech se durne Amerykańce radzą, nam się nie chce ruszyć.



Jak mała Kiera wyobraża sobie...: 35

– To prawda – przyznała Silvia. – Jednakże Chiński Stan Ameryki nie miał w tym czasie takich przyjaciół. Kraj potrzebował pięciu lat na reorganizację, która była tak pracochłonna, że nie pozostawiała już czasu na poszukiwanie sojuszników. – Podkreśliła znużonym spojrzeniem beznadziejność tamtego położenia.

Czyli miałam rację. Stany wreszcie tak sobie nagrabiły w piaskownicy, że nikt już nie chciał się z nimi bawić. Ciekawe, co takiego zrobili.

– ChSA zamierzał zbuntować się zbrojnie przeciwko Chinom, ale zanim zdążył zebrać siły, nastąpiła kolejna inwazja. Jaki kraj zaatakował wtedy Chiński Stan Ameryki?
Tym razem podniosło się więcej rąk.
– Rosja – odpowiedziała któraś dziewczyna, nie czekając na wywołanie. Silvia rozejrzała się, ale nie udało jej się stwierdzić, która z nas naruszyła zasady.

No tak, jeszcze tylko Ruskich brakowało. Myślę, że Cass postanowiła po prostu wziąć 2 duże kraje, które mogą być straszne, bo atomówa, zimna wojna i fokle, i zrzuciła je Stanom na łeb, nie bawiąc się w szczegóły. Lenistwo śmierdzące.

– Dobrze – odparła z lekkim niezadowoleniem. – Rosja próbowała ekspansji w obu kierunkach, ale te plany zakończyły się niepowodzeniem. Jednakże właśnie dzięki temu ChSA miał możliwość podjęcia kontrnatarcia. Dlaczego?
Kriss podniosła rękę i odpowiedziała.
– Wszystkie kraje z Ameryki Północnej zawarły sojusz przeciwko Rosji, ponieważ było jasne, że jej plany inwazji nie ograniczają się do terytoriów ChSA. W dodatku walka z Rosją stała się łatwiejsza, gdy została ona zaatakowana przez Chiny za próbę zajęcia ich strefy wpływów.

Niezły bałagan. Rozumiem, że jak wszystkie kraje, to np. Grenlandia też. No co, teoretycznie to jest kraj Ameryki Północnej ;).



Nie sądzicie, że to wszystko takie ledwo zarysowane, że ciężko jest sobie cokolwiek wyobrazić? Cass załatwia daną kwestię jednym zdaniem i uważa, że wszystko w porządku. Cóż, może gdyby zajęła się tłumaczeniem tej całej machiny wojennej, która przecież toczy się w dużej mierze w gabinetach polityków (kto z kim co podpisał i czemu), to wyszłoby coś w stylu „jak mała Stefcia rozumie nauki ścisłe, czyli ból wielki”. I znów mam wojenne flashbacki z Tłajlajta, brrr.

– Oczywiście. A kto poprowadził ofensywę przeciwko Rosji?
Wszystkie dziewczęta jednocześnie odparły:
– Gregory Illéa!

Ahahahahaha. Do pana Illei jeszcze wrócimy. Mam nadzieję, że lubicie jednowymiarowe postaci zrobione z tektury.

– To stało się początkiem procesu tworzenia nowego państwa. Zawarte przez ChSA sojusze okazały się trwałe, ale reputacja Stanów Zjednoczonych była tak skompromitowana, że nikt nie chciał powrotu do tamtej nazwy. Wtedy właśnie uformował się nowy naród, biorący nazwę od nazwiska swojego przywódcy, Gregory’ego Illéi. To on ocalił ten kraj.

Boru, jakie to jest głupie. Walić starą nazwę, źle się kojarzy, nazwijmy cały kraj po jakimś kolesiu.

Jak mała Kiera wyobraża sobie...: 36

– Do pewnego stopnia jesteśmy w podobnej sytuacji, jak on, bo mamy okazję służyć naszemu krajowi. On był tylko zwykłym obywatelem, który poświęcił swoje pieniądze i wiedzę, a dzięki temu udało mu się wszystko zmienić.

Ahahahaha. Nie, nie będę spojlerować, nie tym razem.

– To piękne porównanie – przyznała Silvia. – I dokładnie tak samo jak on, jedna z was stanie się członkiem rodziny królewskiej. Gregory Illéa został królem, gdy jego rodzina wżeniła się w rodzinę królewską, a jedna z was także wżeni się w tę rodzinę. – Silvia była tak pełna podziwu dla tej metafory, że kiedy Tuesday podniosła rękę, potrzebowała chwili, żeby ją zauważyć.

I po tym wszystkim postanowili, że monarchia to będzie to? Nikt nie miał lepszego pomysłu? Napisałabym coś więcej na ten temat, ale idiotyczna opowieść o dochodzeniu Grzesia do władzy będzie dopiero w następnym tomie i wtedy się nią zajmiemy. W razie by ktoś był skołowany, jakim cudem Grześ się wżenił do rodziny królewskiej, a jednocześnie był pierwszym królem Illei, to Cass ma na myśli rodzinę królewską z europejskiego kraju, tylko dziwacznie to ujęła. W dodatku Grześ nie wżenił się, tylko wydał kogoś ze swojej rodziny. Co ma rodzina królewska z innego kraju (i kontynentu) do zmian ustrojowych w ex-Stanach? Wszystko to zagmatwane, a jak Cass zacznie nam przybliżać szczegóły w "Elicie", to i tak lepiej nie będzie.


Jak mała Kiera wyobraża sobie...: 37

– Dlaczego właściwie nie ma tego wszystkiego w jakimś podręczniku, z którego mogłybyśmy się uczyć? – zapytała z cieniem zniecierpliwienia w głosie.
Silvia potrząsnęła głową.
– Drogie dziewczęta, historia to nie jest coś, czego macie się uczyć. To coś, co powinnyście po prostu wiedzieć.

Mają tę wiedzę wyssać z mlekiem matki? Silvuś, głupoty pierdzielisz.

Zaczęłam się zastanawiać nad tym, dlaczego nasza wiedza tak bardzo się różni i dlaczego musimy zgadywać, jak było naprawdę. Czemu nie mieliśmy żadnych podręczników do historii?
Przypomniałam sobie, jak kilka lat temu weszłam do sypialni rodziców, ponieważ mama powiedziała, że mogę sobie wybrać książkę do przeczytania jako lekturę na jej lekcje. Kiedy przeglądałam półkę, moją uwagę zwrócił gruby, zniszczony tom w samym rogu. Okazało się, że to podręcznik historii Stanów Zjednoczonych. Tata zajrzał do mnie po kilku minutach, zobaczył, co robię, i powiedział, że wolno mi czytać tę książkę, jeśli nikomu o tym nie powiem.

Ha, skąd my to znamy? I jak trzeba być tępą, żeby nie domyślić się, że coś jest ostro nie halo z oficjalną historią Illei? Nikt jej porządnie nie uczy, książek nie ma, starych podręczników czytać nie wolno, a ta głupia niczego nie może skojarzyć? Dziewucho przestań się dziwić i zacznij myśleć.

Ponieważ tata prosił mnie o zachowanie tego w tajemnicy, zrobiłam to bez dalszych pytań. Uwielbiałam dowiadywać się nowych rzeczy, przewracając kolejne strony – przynajmniej te, które dawały się odczytać. Wiele zostało wyrwanych, a krawędź książki wyglądała na przypaloną. Tam właśnie zobaczyłam zdjęcie dawnego Białego Domu i stamtąd dowiedziałam się, jakie święta były kiedyś obchodzone.
Nigdy nie zastanawiałam się nad niedostępnością prawdy, dopóki nie została mi ona przedstawiona. Dlaczego król kazał nam się wszystkiego domyślać?

Amiś, no wysil mózgownicę choć przez chwilę, błagam.



Użyj mózgu, Luke: 2



Zacytowałam wam wszystko, co pani Cass przekazała na temat historii Illei w tym rozdziale. Dostaniemy jeszcze w późniejszych tomach informacje na temat panowania Grzesia Illei, więc to nie koniec facepalmów, ale historia od końca USA do początku Illei będzie dla nas tylko zestawem sklejonych na chybił trafił ogólników. Zachęcam czytelników, którzy znają się na historii/polityce do bardziej szczegółowego komentarza tych fragmentów, bo ja sobie tego całego burdelu nawet porządnie wyobrazić nie mogę. A nie pominęłam niczego.



Ale co tam, dłużej zajmować się historią przecież nie będziemy, bo to nudne. Czas na sesję zdjęciową do magazynu.

Po wczorajszej lekcji historii powiedziano nam, że te zdjęcia robione są tylko dla rozrywki, ale nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że chodzi o coś więcej. W jednym z czasopism pojawił się artykuł o tym, jak powinna się prezentować księżniczka. Ja go nie czytałam, ale Emmica i część innych dziewcząt – tak. Zgodnie z tym, co opowiadała, Maxon powinien wybrać tę, która naprawdę będzie wyglądać królewsko i dobrze wychodzić na zdjęciach – kogoś, kto będzie się dobrze prezentować na znaczkach pocztowych.

Cóż za fantastycznie mizoginistyczne priorytety. Lasia może być głupia jak but z lewej giry, ale jeśli ładnie prezentuje się na zdjęciu, to wszystko ok. Połączenie ładnego mebla z lalą do dmuchania i klaczą rozpłodową. Chce mi się wyć.

Dlatego teraz czekałyśmy w kolejce, w identycznych sukniach: kremowych, z odsłoniętymi ramionami i niską talią, ozdobionych grubą czerwoną szarfą udrapowaną na ramionach. Miałyśmy zrobić sobie z Maxonem zdjęcia, które zostaną wydrukowane w tym samym czasopiśmie, a dziennikarze wytypują swoje faworytki. Nie podobało mi się to – od początku nie dawało mi spokoju, że Maxonowi może zależeć tylko na ładnej buzi. Teraz, kiedy go lepiej poznałam, byłam pewna, że to nie jest prawda, ale drażniło mnie, że część ludzi będzie go tak postrzegać.

Podejrzewam, że większość będzie go tak postrzegać, skoro cały ten cyrk to bardziej wybory Miss niż konkurs na przyszłą władczynię.

Westchnęłam. Kilka dziewcząt spacerowało po sali, skubiąc suche przekąski i rozmawiając, ale większość, ze mną włącznie, zgromadziła się wokół planu zdjęciowego, zaaranżowanego w Sali Wielkiej. Na ścianie została zawieszona ogromna złota draperia, przypominająca mi kotarę używaną w domu przez tatę i układająca się w miękkich falach na podłodze. Po jednej stronie stała niewielka kanapa, po drugiej kolumna, zaś na środku znajdowało się godło Illéi, nadające tej zabawie akcent patriotyczny.

Na myśl przychodzą mi amerykańskie filmy dla nastolatków, w których na balu maturalnym stał kawał kartonu z jakimś kiczowatym tłem i każda para mogła sobie pstryknąć fotkę na pamiątkę.

Celeste podeszła do Maxona z błyszczącymi oczami, a on powitał ją uśmiechem. Kiedy tylko znalazła się obok niego… szepnęła mu coś do ucha. Nie wiem, co to było, ale Maxon roześmiał się i skinął głową… akceptując jej małą tajemnicę. Dziwnie razem wyglądali – jak ktoś, kto tak dobrze czuł się moim towarzystwie, mógł się czuć równie dobrze przy niej?

- Bo ja jestem wyznacznikiem absolutnie wszystkiego i wzorem dla panien w całej Illei! Nikt mi do stóp nie dorasta!

Odwróciła się do Maxona, położyła mu rękę na piersi, przechyliła głowę i uśmiechnęła się jak profesjonalistka. Wyraźnie wiedziała, jak najlepiej wykorzystać oświetlenie i dekoracje, bo co chwila przesuwała Maxona o kilka centymetrów, albo nalegała na
zmianę pozy. Chociaż niektóre dziewczęta starały się przeciągać swoją sesję jak najdłużej – w szczególności te… które nie były jeszcze na randce – Celeste wolała zaprezentować swoją skuteczność.

Czyli profesjonalizm też jest evil? Z tonu Amisi zawsze zionie taka dezaprobata dla starań pozostałych kandydatek. Żadne zachowanie nie jest odpowiednie, każdy atut ciągnie za sobą jakąś nieprzyjemną aluzję.



Wreszcie czas na Amisię.

– Witaj, moja miła – powiedział.
– Nawet nie zaczynaj – ostrzegłam go, ale tylko roześmiał się i wyciągnął ręce.
– Zaczekaj chwilę, szarfa ci się przekrzywiła.
– Nie dziwi mnie to. – Ta przeklęta szarfa była tak
gruba i ciężka, że przesuwała się przy każdym moim kroku.
– Chyba będziesz się musiała przebrać – rzucił żartobliwie.
– A w międzyczasie ciebie mogą powiesić zamiast żyrandola – odpaliłam, szturchając lśniące ordery na jego piersi. Miał też złote epolety na ramionach, a jego mundur przypominał stroje gwardzistów, tylko był znacznie bardziej elegancki. Do tego nosił jeszcze przypasany miecz. Wszystko razem było odrobinę zbyt strojne.

Strój galowy księcia też jej nie pasuje? Ja pierdzielę, co za maruda.



Amisia czuje się nieswojo podczas sesji, Maksio stara się ją rozluźnić. W pewnym momencie jakiś człowiek podchodzi do księcia i przerywa zdjęcia.

– Możesz mówić przy niej – oznajmił Maxon, więc mężczyzna podszedł i przykląkł przed nim na jedno kolano.

WHY, WHY?! Czemu on jej tak ufa? To może być sprawa bezpieczeństwa narodowego, a ta durna dziewucha nie dała mu żadnych powodów ani do sympatii, ani bezgranicznego zaufania. Rączki opadają.



Okazuje się, że rebelianci zaatakowali niejakie Midston, spalili pola i zabili około 12 ludzi. Król chce poznać opinię Maksia odnośnie tego, co władca powinien zrobić w takiej sytuacji. Max odpowiada, że trzeba im odciąć drogę ucieczki (wow, rewolucyjny pomysł) i na tym rozmowa z posłańcem się kończy. Ami proponuje, żeby przerwali zdjęcia, bo księciunio wydaje się strapiony całą sytuacją, ale Maksio odmawia.

– Jedną z rzeczy, jakie trzeba w tym zawodzie opanować do perfekcji, jest umiejętność wyglądania, jakby się zachowywało spokój, nawet jeśli w rzeczywistości jest całkiem inaczej. Proszę o uśmiech, Ami.
Podniosłam głowę i uśmiechnęłam się nieśmiało do obiektywu, a fotograf nacisnął spust migawki. W tych ostatnich kilku ujęciach Maxon mocno ściskał moją rękę, a ja odwzajemniałam ten uścisk. W tym momencie czułam, że łączy nas prawdziwa i głęboka więź.

Ahahahahahaha! Głęboka więź, no trzymajcie mnie, ludzie. Mają takie solidne podstawy do budowania więzi, że hoho.

– Dziękuję pani bardzo. Proszę następną damę – ordynował fotograf.
Kiedy oboje wstaliśmy, Maxon przytrzymał jeszcze moją rękę.
– Nie powtarzaj nikomu ani słowa. Musisz zachować absolutną dyskrecję.
– Wiem.

Biorąc pod uwagę to, jak świetna Ami jest w robieniu tego, czego się od niej oczekuje, jestem przekonana, że Maksio nie musi się o nic martwić.

Zbliżające się stukanie wysokich obcasów przypomniało nam, że nie jesteśmy sami, chociaż miałam dziwną ochotę zostać tam, gdzie byłam. Maxon raz jeszcze ścisnął moją dłoń, a potem wypuścił ją, a ja wróciłam do tłumu obserwatorek, zastanawiając się nad różnymi rzeczami. To cudowne, że Maxon ufał mi na tyle, by powierzyć mi ten sekret, i zadziwiające, że przez chwilę miałam wrażenie, że jesteśmy sami. Potem pomyślałam o rebeliantach i o tym, że król zwykle natychmiast ogłaszał każdą dotyczącą ich wiadomość, ale ja musiałam milczeć w tej sprawie. To nie miało sensu.

Użyj mózgu, Luke: 3



Dlaczego król miałby rozgłaszać wyniki własnej niekompetencji?

– Moja miła Janelle. – Maxon uśmiechnął się do następnej dziewczyny. Ja także się uśmiechnęłam, słysząc ten wytarty komplement. Ściszył głos, ale mimo to usłyszałam go. – Zanim zapomnę, znajdziesz może dla mnie czas dzisiaj po południu?
Poczułam, że mój żołądek się zaciska, zapewne w spóźnionym przypływie tremy.

Akurat. Nie ma to jak zazdrość o kogoś, na kim ci przecież nie zależy. Ale Amisia lubi być tą jedyną, najlepszą.



Jump cut do następnej sceny. Dziewczęta rozmawiają o randce Maksia i Janelle. Okazuje się, że dziewczyna natychmiast po spotkaniu wyleciała z Eliminacji.

Zależało nam wyjątkowo na zrozumieniu tej decyzji, ponieważ po raz pierwszy odesłana została tylko jedna dziewczyna i to nie z powodu złamania zasad. Nie nastąpiła grupowa selekcja po pierwszej rundzie randek i nikt nie zrezygnował z obawy o własne życie. Janelle musiała zrobić coś nie tak, a my chciałyśmy wiedzieć, co to było.

Kotuś, uwierz mi, w porównaniu z tym, co ty niejednokrotnie odwaliłaś, przewina Janelle to pikuś. Co tylko upewnia mnie w tym, że Maksio ma kompletnie popierdzielone priorytety i mózg zlasowany przez Imperatyw Opkowy.

Kriss, która miała pokój naprzeciwko Janelle, widziała ją wracającą z randki i jako jedyna rozmawiała z nią przed jej wyjazdem. Westchnęła i po raz trzeci powtórzyła, co usłyszała.
– Pojechała z Maxonem na polowanie, ale o tym przecież już wiecie – oznajmiła, machając ręką, jakby chciała rozjaśnić własne myśli.
Wszystkie wiedziałyśmy o tym, że Janelle idzie na
randkę, ponieważ po wczorajszej sesji fotograficznej przechwalała się tym każdemu, kto chciał jej słuchać.
– To była jej druga randka z Maxonem. Jako jedyna była na dwóch – zauważyła Bariel.
– Nie, nie jako jedyna – mruknęłam. Kilka dziewczyn pokiwało głowami, potwierdzając moje słowa. To była do pewnego stopnia prawda: Janelle jako jedyna poza mną była na dwóch randkach z Maxonem. Nie, żebym liczyła specjalnie.

Nie liczyłaś specjalnie, Ami? Bujać to my, a nie nas. Jak na kogoś, kto nie chce grać w eliminacyjną grę, nieźle się do niej przykładasz.

– Wróciła z płaczem, a kiedy zapytałam, co się stało, powiedziała, że wyjeżdża i że Maxon kazał jej wracać do domu. Przytuliłam ją, żeby ją trochę pocieszyć, i zapytałam dlaczego. Powiedziała, że nie może o tym mówić. Nie rozumiem tego. Czyżby nie wolno nam było wyjaśniać pozostałym, dlaczego zostałyśmy wyeliminowane?
– Tego nie było w zasadach, prawda? – zapytała Tuesday.
– Nikt mi nic nie mówił na ten temat – odparła Amy, a inne dziewczęta także to potwierdziły.
– Ale co jeszcze powiedziała? – dopytywała się Celeste.
Kriss znowu westchnęła.
– Powiedziała, żebym lepiej uważała na to, co mówię, a potem odsunęła się ode mnie i zatrzasnęła mi drzwi przed nosem.

Again, pod warunkiem, że nie jesteś Amisią. Bo Singerówna wygadywała takie rzeczy, że już dawno powinna polecieć, a przecież nadal grzeje dupę w pałacu.

W sali zapadła cisza, ponieważ rozważałyśmy to ostrzeżenie.
– Widocznie go czymś obraziła – stwierdziła Elayna.
– Cóż, jeśli to dlatego została odesłana, to niesprawiedliwe. Maxon sam przyznał, że któraś z nas obraziła go przy pierwszym spotkaniu – przypomniała Celeste.

Ehehehehehehe.

Dziewczyny zaczęły się rozglądać po pokoju, szukając winnej, zapewne po to, żeby ją – czyli mnie – także wyrzucić. Zerknęłam nerwowo na Marlee, która natychmiast przejęła pałeczkę.
– Może chodziło o coś, co powiedziała o naszym kraju? Na przykład o polityce?

Ha, to mogłoby mieć jakiś sens. Ale nie, to jest opko. Kręci się tylko i wyłącznie wokół jednej osoby. Niedługo się przekonacie, jaki był powód wyjazdu Janelle. Domyślacie się już, co złego powiedziała dziewczyna? A raczej o kim?

– Daj spokój, jak bardzo by się musieli nudzić na tej randce, żeby rozmawiać o polityce? Czy któraś z nas w ogóle rozmawiała z nim o jakichkolwiek sprawach związanych z rządzeniem?

Bo po co udowadniać, że dziewczyna zna się na czymkolwiek innym niż robienie makijażu i wybór odpowiedniej sukienki? Tym bardziej, że Maksia takie tematy raczej nie interesują.

– Jasne że nie – oznajmiła Bariel. – Maxon nie szuka współpracownika tylko żony.

A skąd to wiesz? Widzę, że pozostałe panienki też nie mają zbyt wysokiego mniemania o przyszłym władcy. Z jednej strony nie dziwię się specjalnie, skoro Eliminacje skupiają się przede wszystkim na wyglądzie. Ale mimo wszystko strasznie to smutne, że te dziewczyny nawet nie biorą pod uwagę, że mogą być kimś więcej niż ładną buzią, komponującą się dobrze z tapetą.

– Nie wydaje ci się, że możesz go nie doceniać? – sprzeciwiła się Kriss. – Nie sądzisz, że Maxon chciałby kogoś, na czyje pomysły i opinie mógłby liczyć?

Kobieta z mózgiem? What is this sorcery?

Celeste odchyliła głowę i roześmiała się.
– Maxon świetnie sobie poradzi z rządzeniem, jest tego uczony od dziecka. Poza tym ma całe zespoły ekspertów, pomagających mu w podejmowaniu decyzji, więc po co miałby szukać kogoś, kto by mu próbował mówić, co ma robić? Na twoim miejscu nauczyłabym się
trzymać język za zębami, przynajmniej dopóki się z tobą nie ożeni.

To jest naprawdę przerażające, jakie to panienki mają priorytety. Chłop to pan i władca, więc się lepiej nie wychylaj, bo jeszcze pożałujesz. Nie ma nic złego w żonie, która może udzielić dobrej rady. Czy od razu trzeba demonizować mądrą kobietę i wmawiać, że będzie się wtrącać i próbować podważać decyzje króla? Rozumiem, że na tak wczesnym etapie lepiej nie wyjeżdżać z jakimiś radykalnymi poglądami, ale na bora, Maksio naprawdę byłby durniem, gdyby poczytywał zainteresowanie żony polityką za obrazę majestatu.

Bariel przysunęła się bliżej do Celeste.
– Czego nie zrobi.
– Właśnie – oznajmiła Celeste z uśmiechem. – Po co Maxon miałby sobie zawracać głowę jakąś przemądrzałą Trójką, jeśli może mieć Dwójkę?

Queen (Bee) Wannabe: 14

– Ej, Maxona nie obchodzą numerki! – zawołała Tuesday.
– Jasne że obchodzą. – Celeste odpowiedziała jej takim tonem, jakby zwracała się do dziecka. – Jak myślisz, dlaczego wszystkie dziewczęta poniżej Czwórki od razu zniknęły?

Celeste ma trochę racji… Po czystce, jaką zrobił w wyniku kilkuminutowej rozmowy, zostały praktycznie same wyższe numerki. Nie żeby mnie to dziwiło. Od początku było wiadomo, że Szóstki i Siódemki, a nawet Piątki mają małe szanse.

– Ja tu jestem – powiedziałam, podnosząc rękę. – Więc jeśli myślisz, że go rozumiesz, to się mylisz.

Jesteś tu, bo tak mówi Imperatyw Opkowy, więc to się nie liczy.

– O, to dziewczyna, która nie wie, kiedy się zamknąć – rzuciła Celeste ze sztucznym rozbawieniem.
Zacisnęłam pięści, zastanawiając się, czy opłacałoby mi się ją uderzyć. Czy to była część jej planu?

Nie opłacałoby się, kretynko. Złamałaś już tyle zasad, chcesz złamać następną i to tak poważną? Nie łudźmy się, Amisia jeszcze przyłoży Celeste i za to nie beknie, ale teraz radziłabym jej się nie wychylać, jest za krótko po ataku na księcia, żeby rzucać się do woli też na uczestniczki.



Na szczęście Amisi nie musi się dłużej zastanawiać nad ewentualnymi rękoczynami, bo pojawia się Silvia z pocztą.

Kochana Ami,
nie mogę się doczekać piątku. Nie mogę uwierzyć, że będziesz rozmawiać z Gavrilem Fadayem! Masz niesamowite szczęście. 

Wcale nie czułam się szczęśliwa – jutro wieczorem będziemy wszystkie przepytywane przez Gavrila, a ja nie miałam pojęcia, jakie pytanie zamierza zadawać. Byłam przekonana, że zrobię z siebie idiotkę.

Nie mogę się nie zgodzić.

Jak tam Eliminacje? Masz już mnóstwo przyjaciółek? Rozmawiałaś z którąś z tych dziewczyn, które wyjechały? Mama powtarza teraz bez przerwy, że nawet jeśli nie wygrasz, to nic się takiego nie stanie. Połowa tych dziewczyn, które wróciły do domu, jest już zaręczona z synami burmistrzów czy innych ważnych ludzi. Powiedziała, że nawet jeśli Maxon Cię nie zechce, na pewno znajdzie się inny zainteresowany. Gavril ma nadzieję, że wyjdziesz za baseballistę, a nie za głupiego i nudnego księcia, ale mnie nie obchodzi, co inni gadają. Maxon jest świetny!

Proszę bardzo, następne potwierdzenie, że udział w Eliminacjach to same plusy. Jako że naczelnym zadaniem każdej kobiety jest wyjść za mąż (wyciera pianę z ust), ex-uczestniczki natychmiast zaręczają się z wysoko postawionymi kandydatami. Jakie to pienkne.

Całowaliście się już? 

Czy się całowaliśmy? Dopiero co go poznałam, a poza tym Maxon nie miałby żadnego powodu… żeby mnie całować.

On nie ma żadnego powodu, żeby cię tu trzymać, a co dopiero wymieniać płyny ustrojowe.

(May)Jestem pewna, że on umie całować najlepiej na całym świecie. Skoro jest księciem, to nie może być inaczej!

O słodka naiwności młodych dziewczątek. Cass umie się wcielić w rolę rozentuzjazmowanego podlotka lepiej niż w dorosłych ludzi. Ciekawa sprawa.



May kończy list prośbą o szybką odpowiedź ze wszystkimi szczegółami.

Czyli dziewczęta, które odpadły z Eliminacji, znalazły już bogatych mężów. Nie miałam pojęcia, że otrzymanie kosza od przyszłego króla czyni z ciebie rozchwytywany towar. Obeszłam salę, zastanawiając się nad słowami May.

Cóż, skoro się zakwalifikowały (losowanie to przecież był bullshit) do Eliminacji, to najwyraźniej coś to znaczy dla tych kolesi. W końcu program nazywa się Illea’s Next Trophy Wife, więc też sobie chcą taką sprawić, nawet jeśli jest drugiego sortu.

Byłam ciekawa, co tu się dzieje. Zastanawiałam się, co naprawdę stało się z Janelle i czy Maxon ma dzisiaj kolejną randkę. Naprawdę chciałam się z nim zobaczyć.
Myślałam gorączkowo, szukając jakiegoś sposobu, żeby po prostu z nim porozmawiać.

Amisia wpada na genialny pomysł przesłania liściku o jakże tajemniczej treści:

Wasza wysokość,

Ciągnę się za ucho – w dowolnej chwili.

przez pokojówkę. Ale nie własną, o nie, zupełnie przypadkową pokojówkę idącą właśnie korytarzem.

– Czy idziesz z tą tacą do księcia?
Uśmiechnęła się.
– Tak, panienko.
– Czy byłabyś tak dobra i przekazała mu to ode mnie? – Podałam jej złożony liścik.
– Oczywiście, panienko!

O ile mnie pamięć nie myli, kandydatki same nie mogą kontaktować się z Maksiem. Wolno im tylko odpowiadać na jego wezwanie. Pokojówka mogłaby równie dobrze nakablować, komu trzeba i Ami mogłaby mieć kłopoty. Ale co ja mówię, pewnie Cass nie pamięta już, co napisała pół książki temu, a poza tym Amisia ma immunitet graniczący z nieśmiertelnością.



Ami czeka na Maksia, oglądając obrazy Picassa i van Gogha, a wreszcie portret rodziny królewskiej. Aż tu wtem.

– Ami?
Odwróciłam się, słysząc swoje imię. Maxon podbiegł do mnie.
Poczułam się, jakbym widziała go po raz pierwszy. Nie miał na sobie marynarki, a rękawy białej koszuli podwinął za łokcie. Krawat zwisał mu luźno, a zazwyczaj gładko zaczesane włosy teraz były w nieładzie. W porównaniu z tym, jak prezentował się wczoraj w mundurze, wyglądał kompletnie inaczej – bardziej chłopięco i prawdziwie.
Zamarłam. Maxon znalazł się przy mnie i złapał mnie za rękę.
– Wszystko w porządku? Co się stało? – zapytał niecierpliwie.
Co się miało stać?
– Nie, nic mi nie jest – odparłam. Maxon odetchnął z ulgą, a ja dopiero teraz uświadomiłam sobie, że wstrzymywał oddech.
– Dzięki Bogu. Kiedy dostałem twój liścik, pomyślałam, że może jesteś chora albo coś się stało z twoją rodziną.

Dlaczego na macki Wielkiego Cthulhu ta pierdoła leci na złamanie karku, gdy Amisia ledwo pierdnie? Czym ona sobie zasłużyła na to, żeby księciunio był na każde jej zawołanie? Czy ja coś przespałam?



Ami tłumaczy, że chciała się tylko zobaczyć z Maksiem bez żadnego powodu, jak to przyjaciele mają z zwyczaju.

- Jesteś chyba zajęty, więc może wracaj do roboty i zobaczymy się, jak będziesz miał chwilę czasu. – Zauważyłam, że nadal trzyma mnie za rękę.
– A masz coś przeciwko temu, żebym został kilka minut? Tam na górze mają spotkanie budżetowe, a ja tego nie cierpię.

Co tam obowiązki i nauka królowania. Nuuuda. A potem ma koleś ból dupy, że tatuś wytyka mu niekompetencję i nie chce go słuchać.

– Z czego się śmiejesz?
– Z ciebie – odparłam z uśmiechem. – To słodkie, że nie lubisz swojej roboty.

Jakie to cute, że będziesz beznadziejnym królem.

- Co takiego strasznego jest w tych spotkaniach?
– Nawet nie masz pojęcia, Ami! – zaczął, patrząc na mnie. – W kółko roztrząsają to samo. Mój ojciec umie doskonale uspokajać doradców, ale strasznie trudno jest skłonić te komisje do pojęcia jakichkolwiek decyzji. Matka ciągle powtarza ojcu, że powinien zwiększyć nakłady na szkolnictwo. Uważa, że lepiej wykształceni ludzie rzadziej zostają przestępcami, a ja się z nią zgadzam, ale ojciec nigdy nie wywiera dostatecznego nacisku, żeby zmusić ich do wycofania środków z innych obszarów, które spokojnie poradziłyby sobie przy niższym finansowaniu. To okropnie denerwujące! A ponieważ ja nie mam formalnie władzy, moje zdanie jest zwykle ignorowane. – Maxon oparł łokcie na kolanach, a głowę na dłoniach. Wyglądał na zmęczonego.
Poznałam teraz wycinek jego świata, ale jak zwykle niczego nie rozumiałam. Jak mogli tak po prostu ignorować zdanie przyszłego władcy?

Cóż, może ignorują pomysły Maksia, bo facet nie jest specjalnie lotny i zorientowany w sytuacji? Ale nie, to jest, proszę państwa, tak jakby foreshadowing. W razie by ktoś jeszcze nie domyślił się z tych subtelnych wzmianek, że król jest evil, bo nie słucha Maksia. To i tak jest nic, z Clarksona zrobi się jeszcze kompletna karykatura, na to jednak musimy jeszcze trochę poczekać.



Ami stara się uzmysłowić Maksiowi, że owszem, edukację warto polepszyć w niższych kastach, ale jest coś ważniejszego, co należałoby najpierw dofinansować. Żarcie. Ciężko się z nią nie zgodzić.



Maksio jest bardzo zdziwiony.

– Wiesz, w porównaniu do tych eleganckich profesorów, którzy uczą kogoś takiego jak ty, system szkolnictwa dla Szóstek i Siódemek jest okropny, więc myślę, że lepsze szkoły albo lepsi nauczyciele to byłby dla nich dar z nieba. Ale co w takim razie z Ósemkami? Czy to nie w tej klasie jest największa przestępczość? Oni przecież w ogóle nie mają dostępu do edukacji. Myślę, że gdyby wiedzieli, że mają coś, cokolwiek, dla siebie, to by im pomogło. Poza tym… – urwałam. Nie byłam pewna, czy chłopak, który od dziecka miał wszystko, czego zapragnął, zdoła to zrozumieć. – Maxon, czy ty kiedykolwiek byłeś głodny?

A ty, byłaś kiedyś naprawdę głodna? Bo ciężko w to uwierzyć po tych wszystkich kurczakach, makaronach, herbatach z cytryną i popcornie.

Gdybyś nie miał ani odrobiny jedzenia, ani dla siebie, ani dla rodziców, i wiedział, że jeśli tylko zabierzesz coś ludziom, którzy w jeden dzień zarabiają więcej niż ty przez całe życie, mógłbyś coś zjeść… co byś wtedy zrobił? Gdyby najbliżsi na ciebie liczyli, co byłbyś gotów dla nich zrobić?

Przez chwilę milczał. Tylko raz do tej pory, kiedy rozmawialiśmy o moich pokojówkach i o ataku, dostrzegliśmy wyraźnie dzielącą nas przepaść. Ta rozmowa dotykała znacznie bardziej kontrowersyjnego tematu i widziałam, że wolałby jej uniknąć.

– Ami, ja nie mówię, że niektórym nie jest ciężko, ale kradzież…

Boru, Max naprawdę nie ma bladego pojęcia, co dzieje się w jego kraju. Pojmuję, że nie może wiedzieć wszystkiego, ale żeby był aż tak niedoinformowany? Przecież ten system to jeden wielki żart, a on nie zdaje sobie w najmniejszym stopniu sprawy, jak bardzo jest źle.



Ami przeprowadza mały eksperyment. Każe Maksiowi zamknąć oczy i wyobrazić sobie swoją potencjalną drugą połowę.

– Musisz ją utrzymywać i opiekować się nią. A jeśli przyjdzie taki dzień, że nie będzie absolutnie nic do jedzenia, a ty nie będziesz mógł nawet zasnąć, ponieważ nie pozwoli ci na to burczenie w brzuchu…
– Przestań! – Maxon podniósł się szybko, przeszedł na drugą stronę korytarza i stał tam przez chwilę, nie patrząc na mnie.
Poczułam się nieprzyjemnie – nie zdawałam sobie sprawy, że to go tak wytrąci z równowagi.
– Przepraszam – szepnęłam.
Skinął głową, ale nadal patrzył w ścianę. Odwrócił
się po dłuższej chwili, a kiedy popatrzył mi w oczy, w jego wzroku był smutek i pytanie.
– Naprawdę tak jest? – zapytał.
– Jak?
– Czy tam na zewnątrz… zdarza się coś takiego? Czy wielu jest ludzi tak głodnych?

Jeżu, jaki ten człowiek jest naiwny i zagubiony. Po prostu dziecko we mgle. To nie jest rozczulające, tylko przerażające. On ma kiedyś rządzić krajem, o którym nic nie wie.

– Powiedz mi prawdę. – Zacisnął usta w wąską linię.
– Tak, to się zdarza. Znam rodziny, w których ktoś oddaje swoje porcje dzieciom albo rodzeństwu. Słyszałam o małym chłopcu, który został wychłostany na rynku za kradzież jedzenia. Czasem zdesperowani ludzie robią szalone rzeczy.
– Chłopcu? Ile miał lat?
– Dziewięć – odparłam i wzdrygnęłam się. Nadal pamiętałam blizny na pleckach Jemmy’ego, a Maxon wyprostował się, jakby to jego smagnięto.
– A ty… – odchrząknął. – Czy tobie zdarzyło się coś takiego? Chodziłaś głodna?
Pochyliłam głowę, choć wiedziałam, że domyśli się odpowiedzi. 

Bullshit.

– Bywało bardzo źle. Zwykle, kiedy przychodziło co do czego, woleliśmy kupić jedzenie i pozwalaliśmy, żeby odcięto nam elektryczność. Najgorzej było jednego roku przed Bożym Narodzeniem. Były okropne mrozy, więc nosiliśmy mnóstwo warstw ubrania, bo nawet w domu… kiedy oddychaliśmy… widać było obłoczki pary. May nie rozumiała, dlaczego nie będzie prezentów. Poza tym w moim domu z zasady nic nie zostaje z obiadu… ktoś zawsze zje dokładkę.

Ale są dokładki, więc coś mi tu nie gra z tą twoją rzewną opowieścią.

– Wiem, że te czeki, które dostajemy od kilku tygodni… bardzo nam pomogą, moja rodzina doskonale umie gospodarować pieniędzmi. Jestem pewna, że poczynili już oszczędności, które wystarczą na długo. Zrobiłeś dla nas bardzo dużo. – Spróbowałam się uśmiechnąć, ale on nie zareagował.
– Dobry Boże, kiedy powiedziałaś, że jesteś tu tylko ze względu na jedzenie, nie żartowałaś, prawda? – zapytał, potrząsając głową.

Myśleliśmy, że żart Maksia na temat motywów Ami był odrobinę nie na miejscu, a on po prostu nie miał pojęcia, że to może być prawda. Czy ten facet w ogóle wyściubia nos poza pałac? Nie żeby był w nim bezpieczny, więc co za różnica, niech objedzie swoje królestwo i się przekona, co się w nim wyrabia. A jeśli nie, to czy w telewizji nie ma żadnych reportaży na ten temat? Pewnie nie, jeśli Clarkson ma coś do powiedzenia.



Maksio dostaje napadu angstu na wieść o przeżyciach Ameriki, daje jej buzi w czółko i wychodzi, żeby przeżywać.



Rozdział 18



Maxon i król spóźniają się na obiad. Panowie wchodzą do sali pogrążeni w rozmowie. Od razu wiadomo, że coś się szykuje. Maksio ma ogłoszenie. Wraz z tatkiem postanowili, że całkowicie zlikwidują finansowanie dla kandydatek, które są Dwójkami i Trójkami, a zmniejszą dotacje dla ex-Czwórek i ex-Piątek. Powody mają zostać ogłoszone wieczorem w Biuletynie.

Widziałam, że część dziewcząt otwarła usta ze zdumienia. Pieniądze stanowiły część umowy i na przykład Celeste była wyraźnie wściekła. Podejrzewam, że jeśli ktoś ma dużo pieniędzy, to jest przyzwyczajony, żeby je gromadzić. A informacja, że ktoś taki jak ja, dalej będzie je dostawał, na pewno wyprowadziła ją z równowagi.

Queen (Bee) Wannabe: 15



Maksio dodaje, że jak któraś chce strzelić focha, to może się już pakować.



Kandydatki natychmiast zaczynają zastanawiać się, o co chodzi. Myślą, że może to test, który ma odsiać uczestniczki, które są tu tylko dla kasy.

– Jak myślicie, o co tu chodzi? – zapytała cicho Tina.
– Może to ma być test? – podsunęła Kriss. – Założę się, że część dziewczyn jest tutaj tylko dla pieniędzy.
Słuchając jej słów zauważyłam, że Fiona szturchnęła Olivię i wskazała głową w moim kierunku. Odwróciłam się, żeby nie pokazać, że to zauważyłam.

Cóż, dziewczyny się nie mylą, Ami jest tu przede wszystkim dla kasy.



Rzecz jasna Amisia jest równie zszokowana i nie ma pojęcia, o co chodzi. O ile nie dziwię się, że pozostałe kandydatki są skołowane, to Singerówna powinna zacząć domyślać się, że jej zwierzenia o głodujących masach pchnęły Maksia do działania i pewnie przeznaczy kasę dla uczestniczek na pomoc dla najbiedniejszych. Stąd wniosek, że panienki musiały dostawać naprawdę astronomiczne sumy, żeby ich odebranie zrobiło jakąś na tyle dużą różnicę w budżecie, że nagle można wziąć się na pomoc najuboższym.



Za wybitnie wolne kojarzenie faktów dla Amisi należy się punkcik:



Użyj mózgu, Luke: 4



Ami chce zobaczyć się z Maksiem, ale ten wreszcie nie zwraca na nią żadnej uwagi. Dziewczyna wraca więc do swojego pokoju, gdzie zaczyna przygotowania do wywiadu w Biuletynie. Mary przepytuje ją na próbę, żeby oswoić Amisię z ewentualnymi pytaniami. Do pokoju wchodzą Anne i Lucy, niosąc pudło z nową sukienką.

– Porozmawiałyśmy z innym pokojówkami, panienko, i dowiedziałyśmy się mnóstwa rzeczy – zaczęła tłumaczyć Anne. – Wiemy, że panienka i lady Janelle jako
jedyne spotkały się z jego wysokością więcej niż raz i że to raczej nie był przypadek.
– Jak to? – zdziwiłam się.
– Słyszałam, że ona musiała wyjechać, bo powiedziała coś nieprzyjemnego o panience – ciągnęła Anne. – Księciu się to nie spodobało i odprawił ją natychmiast.

Ha, mówiłam, że Maksio ma dziwne priorytety. Jak Ami łamała zasadę za zasadą, aż wreszcie zaatakowała go fizycznie, to on stał jak dupa wołowa i niż nie zrobił. Ale wystarczy, że jakaś inna kandydatka (nie będąca Główną Bohaterką Opka), która wcześniej nie zrobiła nic złego, powiedziała coś negatywnego na temat Amisi, a natychmiast leci. Wiem, wiem w zasadach jest taka wzmianka:

Jeśli stwierdzimy, że podniosła pani rękę na inną kandydatkę, gnębi ją pani psychicznie, przywłaszcza sobie jej rzeczy lub robi cokolwiek, co mogłoby narazić na szwank jej relacje z księciem, od jego decyzji zależy, czy zostanie pani niezwłocznie wydalona.

Niepochlebny komentarz może pod to podpadać, ale spójrzmy:

księciem, od jego decyzji zależy, czy zostanie pani niezwłocznie wydalona.

Czyli nie wylatuje się automatycznie za coś takiego. To od Maksia zależało i Maksio nie dał Janelle żadnej szansy, tak jak dał ich 100 Amisi. Cóż, są równi i równiejsi.

– Jak to? – zakryłam usta ręką, żeby ukryć zdumienie.

– Jesteśmy pewne, że jest panienka jego ulubienicą. Większość osób tak twierdzi – westchnęła z zachwytem Lucy.

– Chyba jednak się mylicie – powiedziałam, ale Anne wzruszyła tylko ramionami z uśmiechem, nie przejmując się moją opinią.

Biorąc pod uwagę twoją bezkarność, nie mam wątpliwości, że jesteś jego ulubienicą, Amiś. Problem polega na tym, że to jest absolutnie niewytłumaczalne, bo nie masz w sobie nic takiego, co byłoby warte aż tak dużego zachodu i cierpliwości.



Pozostałe kandydatki też zauważyły, że Maksiowi rozum odjęło w kwestii Amisi, więc wszystkie jak jeden mąż zamówiły u swoich pokojówek niebieskie sukienki, żeby wyglądać jak Ami, wzór cnót wszelakich.

– Zazwyczaj szyjemy suknie panienki w pracowni krawieckiej. Mamy tam dostęp do magazynu z tkaninami i szewca pod ręką. Inne pokojówki też tam przychodzą. Wszystkie dziewczęta zamówiły na dzisiaj niebieskie suknie i pokojówki uważają, że to dlatego, że panienka prawie codziennie ubiera się w tym kolorze. Inne dziewczęta chcą panienkę naśladować.
– To prawda – wtrąciła Lucy. – Lady Tuesday i lady Natalie nie założyły dzisiaj żadnej biżuterii, tak samo jak panienka.
– A większość kandydatek zamawia teraz prostsze sukienki, takie jak te, które panienka preferuje – oznajmiła Mary.

Dobre Mzimu: 12



Dlatego też Anne i Lucy postanowiły uszyć Americe sukienkę czerwoną.

– To nadal nie wyjaśnia, czemu uszyłyście dla mnie czerwoną suknię.
– Żeby się panienka wyróżniała z tłumu – odparła Mary. – Jeśli naprawdę mu się panienka podoba, musi się panienka wyróżniać. Jest panienka dla nas taka dobra, szczególnie dla Lucy…
Popatrzyłyśmy na Lucy, która skinęła głową, zgadzając się z tym.
– Panienka… panienka byłaby doskonałą księżniczką. Naprawdę wspaniałą.

Dobre Mzimu: 13



Amisia jak zwykle wykręca się, nie chcąc być w centrum uwagi (jasne), ale pokojówki przekonują ją, że zrobi furorę.



Czas na Biuletyn. Przed nagraniem America rozgląda się po Sali, gdzie niebiesko, aż okiem sięgnąć. Podchodzą do niej Kriss i Natalie i zaczynają rozmawiać o sukienkach, bo o czym innym mogłyby mówić. Eh.



Aż tu nagle.

– Cześć, Celeste.
– Można cię poprosić na moment? Potrzebuję pomocy.
Nie czekając na odpowiedź, pociągnęła mnie za ciężkie niebieskie kurtyny, otaczające plan zdjęciowy Biuletynu.
– Zdejmuj suknię – poleciła, rozpinając własną.

Eeeee… Celeste, myślałam, że wolisz Maksia? A może Celeste jest bi? Byłoby miło.

– Chcę włożyć twoją sukienkę. Zdejmuj ją. Szlag, przeklęta haftka! – warknęła, nadal próbując się pozbyć ubrania.
– Nie zamierzam zdejmować sukni – odparłam i odwróciłam się, żeby odejść. Nie udało mi się to, ponieważ Celeste wbiła mi paznokcie w ramię i szarpnęła do siebie.
– Aua! – krzyknęłam, łapiąc się za rękę. Wyglądało na to, że zostaną mi ślady po jej paznokciach, ale na szczęście nie skaleczyła mnie.
– Cicho bądź i zdejmuj tę suknię. Natychmiast.

Jeżeli myśleliście, że Celeste była karykaturą pustej evil suki, to niestety nie mieliście racji. Wcześniej jeszcze się jako tako zachowywała. To, co odwala w tej chwili, to jest dopiero komedia.



Queen (Bee) Wannabe: 16

– Mogę ci pomóc – zaproponowała zimno.
– Nie boję się ciebie – oznajmiłam, splatając ręce. – Ta sukienka została uszyta dla mnie i to ja zamierzam ją nosić. Kiedy następnym razem będziesz wybierać sobie ciuchy, postaraj się może być sobą, zamiast udawać mnie. Chociaż czekaj, wtedy Maxon mógłby zauważyć, jaka jesteś nieznośna, i odesłać cię do domu, tak?

Ale jak to, Amiś? Być sobą? Przecież bycie sobą nigdy nie będzie good enough. Tylko bycie tobą, najwspanialszą córą Illei jest drogą do chwały!

Bez chwili wahania Celeste szarpnęła ramiączko mojej sukienki, odrywając je z jednej strony, i poszła sobie. Westchnęłam z oburzenia, ale byłam zbyt oszołomiona, by zrobić coś więcej. Popatrzyłam w dół i zobaczyłam poszarpany kawałek materiału, zwisający żałośnie przede mną.

Queen (Bee) Wannabe: 17



Nie ma to jak subtelność. Gdyby jeszcze Celeste była przebiegła. Akcja ze sprowokowaniem Anny to był przynajmniej jakiś plan wymyślony w celu wyeliminowania kandydatki. Ale ten pokaz czemu dokładnie miał służyć? Poza przypomnieniem, jaka Celeste jest evil, oczywiście. Celeste jako inteligentna żmija, która strategicznie eliminuje kandydatki i owija sobie zidiociałego Maksia wokół małego palca to byłby ciekawy wątek. Mamy za to takie kuriozum jak dzisiaj. Następny zmarnowany potencjał. Zachowanie na etapie przedszkolaka. Nie chcesz mi dać swojej zabawki, to ci ją zniszczę.



Marlee i Emmica pomagają Amisi doprowadzić się do porządku. Ami chce nakablować na Celeste, jak tylko zobaczy Maksia. Skoro ma immunitet, to jej słowa na pewno nie zostaną odebrane jako bezpodstawne szykany i nie wyleci. Nawet jej taka ewentualność przez myśl nie przechodzi.



Maksio wygłasza zapowiedziane na obiedzie newsy.

Widziałam, że coś się szykuje. Podejrzewałam, że to oświadczenie ma jakiś związek z tym, co nam wcześniej powiedział, ale nadal nie mogłam się domyślić, co planował.

Użyj mózgu, Luke: 5

– Dobry wieczór, panie i panowie. Wiem, że dzisiaj czeka nas emocjonujący wieczór, ponieważ cały kraj będzie miał wreszcie okazję poznać bliżej dwadzieścia pięć dam, które wciąż biorą udział w Eliminacjach. Nie potrafię wyrazić, jak bardzo się cieszę, że będą mogły się państwu zaprezentować. Jestem pewien, że zgodzą się państwo ze mną: każda z tych zachwycających dam byłaby doskonałą przywódczynią i przyszłą księżniczką. Zanim jednak do tego przejdziemy, chciałbym powiedzieć kilka słów o niezwykle ważnym dla mnie nowym projekcie, nad którym pracuję. Poznając te damy, dowiedziałem się wiele o świecie poza pałacem, który rzadko miałem okazję widywać. Opowiedziano mi o rzeczach wspaniałych, ale także o niewypowiedzianie smutnych. Rozmawiając z kandydatkami, zacząłem sobie zdawać sprawę z wagi problemów ludzi żyjących poza tymi murami. Otworzono mi oczy na cierpienie niższych klas i zamierzam coś z tym zrobić.
Co takiego? Byłam zdumiona.
– Przygotowania potrwają co najmniej trzy miesiące, ale w okolicach nowego roku przy każdym Urzędzie Obsługi Prowincji zostanie otwarta stołówka pomocy społecznej. Każda Piątka, Szóstka, Siódemka lub Ósemka będzie mogła się tam zgłosić wieczorem i otrzymać darmowy pożywny posiłek. Chciałbym państwa poinformować, że te oto młode damy postanowiły przeznaczyć część lub całość swojego uposażenia na finansowanie tego ważnego programu. Chociaż nie wystarczy tego na długo, będziemy się starali prowadzić ten program, dopóki to będzie możliwe.

No to rzeczywiście musiało być kosmiczne uposażenie, skoro można nim zasponsorować stołówki dla biednych w każdej prowincji. Boru, kto tam odpowiada za budżet?

– Jestem zdania, że dobry przywódca nie może dopuszczać, by jego poddani głodowali. Większość
mieszkańców Illéi należy do niższych kast i obawiam się, że zbyt długo ich los umykał naszej uwadze. Dlatego właśnie postanowiłem podjąć działania i proszę innych, by się do mnie przyłączyli. Dwójki, Trójki, Czwórki… powinniście pamiętać, że drogi, którymi jeździcie, same się nie wybudowały, a wasze domy nie są sprzątane przez magię. Macie teraz okazję odwdzięczyć się za to, składając darowiznę w lokalnym Urzędzie Obsługi Prowincji. – Zamilkł na chwilę. – Od urodzenia jesteście uprzywilejowani i nadszedł czas, żeby te przywileje wykorzystać. Będę państwa informował na bieżąco o postępach tego projektu i bardzo dziękuję za uwagę.

Żeś się szybko obudził, Maksiu, o zbawicielu uciśnionych. Tylko że z tymi dobrowolnymi darowiznami to się może niekoniecznie udać. Maksio za bardzo liczy na ludzką dobroć. To jest polityka, tu trzeba zdecydowanych kroków. Again, nie znam się za bardzo, ale można np. podnieść podatki najbogatszym i przeznaczyć więcej kasy na dofinasowanie biednych, skoro według Cass dysproporcja między kastami jest tak ogromna. Albo poprzesuwać pieniądze z innych sektorów. Apelami o współczucie raczej wiele nie zdziała.



Królowa jest wyraźnie zachwycona projektem syna, król ma dość chłodne podejście (albowiem jest evil). Koniec z ogłoszeniami wielkiej wagi, czas na nudne wywiady Ceasara Flickermana z kandydatkami.

Celeste podniosła się płynnym ruchem z krzesła w
najwyższym rzędzie i zeszła po stopniach. Zanim usiadła, ośmieliła się ucałować Gavrila w oba policzki. Rozmowa z nią była przewidywalna, podobnie jak z Bariel. Starały się być seksowne i często się pochylały, umożliwiając kamerze zajrzenie w ich dekolt. Sprawiały wrażenie sztucznych. Obserwowałam ich twarze na monitorze, kiedy oglądały się na Maxona i mrugały do niego. Co pewien czas, na przykład kiedy Bariel próbowała uwodzicielsko oblizać wargi, Marlee i ja patrzyłyśmy na siebie i musiałyśmy szybko odwracać głowy, żeby nie wybuchnąć śmiechem.

Dziwki, dziwki, wszędzie dziwki!!!



Queen (Bee) Wannabe: 18



Czarownicy żyć nie dopu… a cicho, nie ta bajka.



Pozostałe dziewczęta zdaniem wyroczni Ami poradziły sobie lepiej, bo były subtelniejsze.

Każda dziewczyna z dumą odpowiadała, że to nie ona krzyczała na księcia, i każda uważała, że Maxon jest niezwykle miły. Praktycznie zawsze powtarzało się słowo „miły”. Celeste nazwała go przystojnym, a Bariel powiedziała, że jest potężny, co moim zdaniem zabrzmiało jakoś dwuznacznie.

Potężnym można być na wiele sposobów, skoro tobie się akurat skojarzyło w tak, a nie inaczej… Cóż, głodnemu chleb na myśli.



Gavril z uporem maniaka wypytuje uczestniczki, która z nich wymieniała ślinę z Maksiem. Jak się okazuje, żadna.



Nadeszła pora na Amisię.

Uścisnęłam rękę Gavrila i usiadłam naprzeciwko niego. Z bliska mogłam podziwiać szpilkę w jego klapie – w obiektywie kamery trudno było dostrzec detale… ale teraz zobaczyłam, że znak forte nie składa się tylko z linii i zawijasów, ale ma na środku wygrawerowane maleńkie X. dzięki czemu całość wyglądała niemal jak gwiazda. To było prześliczne.

Zapamiętajcie ten fragment. Przyda się jeszcze przed końcem trylogii. Jeżeli coś Wam świta w związku z Igrzyskami Śmierci i jednym z jej bohaterów (tym razem nie Flickermanem), który też nosił pewien znaczący symbol, to jesteście na właściwym tropie. Dam więc od razu



Nie, nie jesteśmy w Panem: 19

– America to ciekawe imię – zauważył Gavril. – Czy wiąże się z nim jakaś historia?
Odetchnęłam z ulgą. To było łatwe pytanie.
– Tak. Kiedy mama była ze mną w ciąży, okropnie ją kopałam. Nazywała mnie małą wojowniczką i postanowiła dać mi imię na pamiątkę kraju, który tak długo walczył o niepodległość.

Historię Stanów wymazują, nazwę wyrzucili do kosza, ale dzieci można nazywać po byłym kraju?

– Jak rozumiem, twoja matka również jest pełna energii.
– Owszem. Odziedziczyłam po niej upór.
– Czyli jesteś także uparta? Porywczy charakterek?
Zobaczyłam, że Maxon zasłania usta, żeby ukryć
uśmiech.
– Czasami.
– Skoro bywasz porywcza, może w takim razie to ty nakrzyczałaś na naszego księcia?
Westchnęłam.
– Tak, to byłam ja. A moja matka dostaje właśnie ataku serca.

Wow, ona się właśnie przyznała do znieważenia przyszłego władcy na wizji przed całym krajem. Świetna strategia, nie ma co.

– Niech pan ją poprosi, żeby opowiedziała całą historię! – zawołał Maxon do Gavrila.

Tak, tak, pogrąż ją Maksiu! A nie, cicho, jak ona to opowie, to wyjdziesz na takie bezwolne popychadło, że w twoim najlepszym interesie jest, żeby ta nieszczęsna historia została pomiędzy wami.

– Pierwszego wieczoru dostałam… ataku klaustrofobii i koniecznie chciałam wyjść na dwór, a gwardziści nie chcieli mnie wypuścić. Omal nie zemdlałam przy nich, ale książę Maxon, który akurat tamtędy przechodził, kazał im otworzyć drzwi.
– Och – powiedział Gavril, przechylając głowę na bok.
– Potem poszedł za mną, żeby sprawdzić, jak się czuję… A ja byłam tak zestresowana, że kiedy się do mnie odezwał, zaczęłam go prawie oskarżać o to, że jest nadęty i płytki.

Oesu, oesu. To dodaj jeszcze, że następnym razem kopnęłaś go w jaja, co ci szkodzi.

Rewelacje Amisi nie wywołują skandalu, tylko powszechny śmiech. Nawet para królewska ma ubaw po pachy. Żałość ich pewnie bierze, więc pozostaje im już tylko śmiech.

– A książę ci wybaczył? – zapytał Gavril nieco poważniejszym tonem.
– O dziwo – wzruszyłam ramionami.
– Cóż, skoro jesteście już w dobrych stosunkach, to czym się zajmujecie, kiedy jesteście razem? – Gavril wrócił do rutynowych pytań.
– Zwykle po prostu spacerujemy po ogrodzie. Książę wie, że lubię przebywać na świeżym powietrzu. No i rozmawiamy. – To brzmiało żałośnie zwyczajnie w porównaniu z opowieściami innych dziewcząt. Relacje z wizyt w teatrze, polowań i przejażdżek na koniach brzmiały fascynująco w porównaniu z moją historią.
W tym momencie zrozumiałam, czemu Maxon umawiał się w zeszłym tygodniu na jedną randkę za drugą. Dziewczęta potrzebowały czegoś, o czym mogłyby opowiedzieć Gavrilowi, więc postanowił dostarczyć im tematów. Nadal trochę mnie dziwiło, że nawet mi o tym nie wspomniał, ale przynajmniej rozumiałam już, dlaczego był taki zajęty.

Nieźle się Maksio przykłada do znajdywania sobie małżonki. Jeżeli zmusza się, żeby obskoczyć wszystkie panny, by miały o czym klepać na wizji, to z taką motywacją daleko nie zajdzie.

– To musi być cudowny odpoczynek. Czyli ogrody są twoim ulubionym miejscem w pałacu?
Uśmiechnęłam się.
– Chyba tak. Ale jedzenie jest także wyborne, więc…
Gavril znowu się roześmiał.
– Jesteś ostatnią Piątką, która pozostała w
Eliminacjach, prawda? Czy myślisz, że to obniża twoje szanse na zostanie księżniczką?
– Nie! – odparłam bez chwili namysłu.
– Cóż za duch bojowy! – Gavril był wyraźnie zadowolony, słysząc tak entuzjastyczną odpowiedź. – Czyli uważasz w takim razie, że możesz pokonać pozostałe dziewczęta? Że to właśnie tobie się uda?
Przemyślałam swoje słowa.
– Nie, to nie tak. Nie uważam się za lepszą od innych kandydatek, wszystkie są naprawdę niezwykłe.

Jaki bullshit. Niestety, w odróżnieniu od obywateli Illei my siedzimy w głowie Amisi i wiemy, że uważa ona wszystkie pozostałe kandydatki za niewarte brudu za amisiowymi paznokciami. Ale wiadomo, że powiedzieć tego nie może w telewizji. Dobry bajer nie jest zły.

Po prostu. Nie wydaje mi się, żeby Maxon miał kogoś odrzucić tylko ze względu na klasę.
Usłyszałam głośne westchnienia, więc powtórzyłam ostatnie zdanie w głowie – potrzebowałam chwili, żeby zauważyć swój błąd. Powiedziałam o nim „Maxon”. Czym innym było mówienie w ten sposób w prywatnej rozmowie z inną dziewczyną, ale użyć jego imienia niepoprzedzonego książęcym tytułem wydawało się czymś skrajnie poufałym w przypadku wystąpienia publicznego. A ja właśnie powiedziałam to w programie nadawanym na żywo.
Popatrzyłam na Maxona, żeby sprawdzić, czy jest na mnie zły. Uśmiechał się spokojnie, czyli nie gniewał się… Ale i tak czułam się zakłopotana i zarumieniłam się jak burak.

Cóż, Amisiu, w jednym miałaś absolutną rację, kiedy przewidywałaś, że zrobisz z siebie idiotkę podczas wywiadu, to był strzał w dziesiątkę.

– Ach, jak widzę, dobrze poznałaś naszego księcia. Powiedz mi w takim razie, co myślisz o „Maxonie”?
Czekając na swoją kolej, przygotowałam kilka odpowiedzi. Zamierzałam zakpić ze sposobu, w jaki się śmieje, albo rozważać, jak żona będzie się mogła do niego czule zwracać. Uznałam, że jedynym sposobem wyplątania się z całej tej sytuacji będzie obrócenie wszystkiego w żart.

Jasne, pokpij sobie jeszcze z niego. Może rzuć jakimś kolorowym epitetem, a co się będziesz szczypać. Nikt cię przecież stąd nie ruszy.

Kiedy jednak podniosłam oczy, żeby się odezwać, zobaczyłam twarz Maxona.
Naprawdę chciał to wiedzieć.
Nie mogłam sobie z niego żartować, nie w sytuacji, kiedy wreszcie miałam okazję powiedzieć, co naprawdę zaczęłam o nim myśleć, od kiedy był moim przyjacielem.
Nie mogłam kpić z osoby, która uratowała mnie przed siedzeniem w domu i cierpieniem z powodu złamanego serca, dała mojej rodzinie pudełka ciastek i przybiegła zaniepokojona, że mi się coś stało, tylko dlatego, że poprosiłam o spotkanie.

Szybko zauważyła, że Maksio się dla niej stara jak głupi. Rychło w czas.

– Maxon Schreave jest wcieleniem wszystkiego, co dobre. Będzie wspaniałym królem. Pozwala dziewczynom, które powinny nosić suknie, chodzić w dżinsach i nie gniewa się, gdy ktoś, kto go nie zna, źle go oceni. – Rzuciłam Gavrilowi przenikliwe spojrzenie, a on się uśmiechnął. Siedzący za nim Maxon był wyraźnie zaintrygowany. – Dziewczyna, która go poślubi, będzie mogła mówić o wielkim szczęściu. A cokolwiek stanie się
ze mną, będę uważała za zaszczyt bycie jego poddaną.

Jeżeli to są wyznaczniki dobrego króla, to naprawdę nie wiem, co ta dziewucha ma w głowie.



Na szczęście wywiad Amisi dobiega końca, na spytki zawołana zostaje następna dziewczyna. Po nagraniu Maksio odwiedza Amisię.

– Naprawdę powinnaś zatrzymywać tu na noc pokojówkę.
– Maxon! Strasznie cię przepraszam, nie zamierzałam tak o tobie mówić przy wszystkich. To było głupie.
– Myślisz, że się gniewam? – zapytał, wchodząc i
zamykając drzwi. – Ami, tak często mówisz do mnie po imieniu, że musiało ci się to w końcu wymknąć. Przyznam, że wolałbym, żeby się to stało na oczach nieco mniejszej publiczności – dodał ze złośliwym uśmiechem. – Ale nie mam o to do ciebie pretensji.
– Naprawdę?
– Jasne, że naprawdę.
– Rany, czułam się dzisiaj jak kompletna idiotka. Jak mogłeś mnie zmusić, żebym opowiedziała im tamtą historię! – Żartobliwie klepnęłam go po ramieniu.

Też się dziwię.

– To był najlepszy punkt całego wieczoru! Mama była naprawdę rozbawiona, za jej czasów dziewczęta były jeszcze bardziej wyhamowane niż Tina, a ty otwarcie nazwałaś mnie płytkim. Cały czas o tym mówiła.

Ahahaha, no boki zrywać.

Maksio dziękuje Ami za to, że podczas wywiadu nazwała go dobrym. Dziewczyna odpowiada, że naprawdę tak myśli, odkąd bliżej poznała Maksia, zmieniła zdanie na jego temat.

– On też będzie miał szczęście. – Zeskoczył z barierki i podszedł do mnie.
– Kto?
– Twój chłopak, kiedy pójdzie po rozum do głowy i
zacznie cię błagać, żebyś do niego wróciła – odparł Maxon rzeczowo.
Roześmiałam się – to było absolutnie niemożliwe.
– On już nie jest moim chłopakiem i dał mi jasno do zrozumienia, że między nami wszystko skończone. – Sama słyszałam… że w moim głosie brzmi jednak cień nadziei.
– Niemożliwe. Zobaczy cię w telewizji i na nowo się w tobie zakocha. Chociaż, moim zdaniem… i tak jesteś dla niego za dobra. – Maxon mówił znudzonym głosem, jakby widywał podobne rzeczy tysiące razy.

Ja wiem, że to jest opko i tak musi być, że się nią wszyscy zachwycają, ale ta dziewucha nic sobą nie reprezentuje i nie jest ani trochę sympatyczna.



Maksio brnie dalej w komplementy. Zachwyca się nieziemską urodą Amisi aż tu nagle…

Zapatrzyłam się na ogród, ale widziałam kątem oka, że Maxon mnie obserwuje. Jego twarz była niepokojąco blisko, a kiedy spojrzałam na niego… żeby zapytać, w co się tak wpatruje, z zaskoczeniem zauważyłam, że był dostatecznie blisko, żeby mnie pocałować.
Byłam jeszcze bardziej zaskoczona, kiedy to zrobił.
Szybko odsunęłam się, postępując krok do tyłu. Maxon zrobił to samo.
– Przepraszam – mruknął, rumieniąc się.
– Co ty wyprawiasz? – zapytałam zdumionym
szeptem.
– Przepraszam. – Na pół się odwrócił, wyraźnie zakłopotany.
– Dlaczego to zrobiłeś? – Zakryłam dłonią usta.
– Po prostu… po tym, co powiedziałaś wcześniej i po tym, jak dzisiaj chciałaś się ze mną zobaczyć… twoje zachowanie… pomyślałem, że może twoje uczucia się zmieniły. Podobasz mi się, myślałem, że o tym wiesz. – Odwrócił się do mnie. – I… Czy to było takie okropne? Nie jesteś szczęśliwa.

Następny, co najpierw robi, a potem zaczyna się zastanawiać, czy nie warto byłoby spytać, czy w ogóle może.

Postarałam się zmienić wyraz twarzy, ponieważ Maxon wyglądał na przerażonego.
– Przepraszam. Nigdy wcześniej się z nikim nie całowałem, nie wiem, co we mnie wstąpiło. Ja… przepraszam, Ami.
– Odetchnął ciężko i przeczesał palcami włosy, opierając się o balustradę.
Nie spodziewałam się tego, ale ogarnęło mnie uczucie ciepła.
Chciał, żeby jego pierwszy pocałunek był ze mną.
Pomyślałam o Maxonie, którego teraz znałam – chłopaku wygłaszającym gładkie komplementy, chłopaku, który dał mi to, co wygrałabym w przegranym zakładzie, chłopaku, który mi wybaczył, że zraniłam go fizycznie i emocjonalnie – i uświadomiłam sobie, że nie jestem na niego zła.
Owszem, nadal czułam coś do Aspena i nie zamierzałam temu zaprzeczać. Ale skoro nie mogłam z nim być, to co właściwie mnie powstrzymywało przed zbliżeniem się do Maxona? Nic z wyjątkiem moich dawnych uprzedzeń wobec niego, których rzeczywistość w najmniejszym stopniu nie potwierdziła.

No, łatwo przyszło jej zapomnienie o epickim romansie z Aspenem i przerzucenie się na Maksia. Pstryk i już.



Czas więc na nową kategorię:



Co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr: 1



Będziemy jej używać wtedy, kiedy bohaterowie bezproblemowo przejdą do porządku dziennego nad zmianami w życiu i traumatycznymi wydarzeniami oraz gdy komuś nagle odmienią się uczucia. Amisia będzie już niedługo królową tej kategorii.



Amisia jak za dotknięciem magicznej różdżki olewa angst za Ośrodkiem i rzuca się Maksiowi w objęcia.



Singerówna stwierdza, że właściwie wszystko ok., wymazują wspomnienia o tym pierwszym, skopanym pocałunku. Teraz zabiorą się porządnie za całowanie.

Podtrzymując moją twarz dłonią nachylił się i musnął przelotnie moje usta swoimi wargami.
Ta jego niepewność sprawiła, że poczułam się
naprawdę piękna. Bez dalszych słów rozumiałam, jak bardzo czekał na tę chwilę, a jednocześnie się jej obawiał. Co więcej, czułam, jak bardzo mu na mnie zależy.
A więc tak smakowało bycie prawdziwą damą.
Chwilę później odsunął się ode mnie.
– Tak lepiej? – zapytał.
Mogłam tylko skinąć głową. Maxon wyglądał, jakby miał ochotę skakać z radości, a mnie ogarnęło podobne uczucie, czego się kompletnie nie spodziewałam. To wszystko działo się za szybko, było zbyt dziwne.

Fakt, szybko ci przeszło.

– Nie jestem taki głupi, żeby pomyśleć, że zapomniałaś już całkiem o swoim chłopaku. Wiem, przez co przeszłaś I wiem także, że nie znalazłaś się tutaj z takich samych powodów co inne dziewczyny. Wiem, że uważasz, że inne bardziej pasują do mnie i do takiego
życia, a ja nie chcę cię poganiać i zmuszać, żebyś była tu szczęśliwa. Tylko… tylko chciałbym wiedzieć, czy jest możliwe…
To było trudne pytanie: czy zgodziłabym prowadzić życie, jakiego nigdy nie pragnęłam? Czy zgodziłabym się obserwować, jak z dobroci serca umawia się na randki z innymi, żeby mieć pewność, że nie popełnia błędu? Czy wraz z tytułem księżniczki zgodziłabym się przyjąć na siebie część odpowiedzialności spoczywającej na nim? Czy zgodziłabym się go pokochać?
– Tak, Maxonie – wyszeptałam. – To jest możliwe.

Wreszcie Amisia przestała się krygować i wyrzekać jak żaba błota. Romans czas zacząć.



Statystyka:

Co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr: 1
Dobre Mzimu: 13
Jak mała Kiera wyobraża sobie...: 37
Karny jeżyk potrzebny od zaraz: 9
Konkurencja dla Kajusza: 2
Nie, nie jesteśmy w Panem: 19
Sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem: 2
Twierdza Monty Pythona: 4
Użyj mózgu, Luke: 5
Queen (Bee) Wannabe: 18


Beige