Rozdziały XXIX i XXX

Roz​dział 29

Amisia czyta listy, które napisał do niej Maksio w czasie jej nieobecności. Oszczędzę wam tych romĄtycznych wypocin, streszczę jedynie każdy po kolei.

1. Tęsknię za tobą. Pisząc ten list, czuję się jak idiota, ale wiem, że i tak uważasz mnie za głupka, ale w taki miły sposób, więc mi nie przeszkadza. Chciałbym wpaść do twojego domu na herbatę, olać obowiązki, siedzieć i wdychać wspaniałe zapachy z kuchni przymierających głodem Piątek. Może pozwolicie mi nawet pokroić cytrynę albo zrobić popcorn.

2. Boję się, że Henio i Miecio wpadną po nocy na kawę (kto, do cholery, pije kawę tak późno, nie dziwota, że nigdy nie śpią i są wiecznie gotowi do ataku) i cię wreszcie sprzątną.

3. Tak się martwię o ciebie, że pracować nie mogę. Ha, widzisz, jaka ładna wymówka. Jednak na wszelki wypadek powiedziałem tym ciężko pracującym idiotom, że się źle czuję, gdyby angst nie wystarczył za powód do urwania się z narady. Teraz mam wolne, żeby pisać do ciebie te pierdoły.
Wiem, że pobyt w tym cyrku zwanym pałacem nas zmienił. Stałaś się silniejsza.

Wyobrażałem sobie Ciebie jako dziewczynę z torbą pełną kamieni, gotową rzucać nimi w każdego wroga, który stanie Ci na drodze, ale sama stałaś się kamieniem

Nie, nie jesteśmy w Panem: 33



Cóż, Panem miało dziewczynę, która igrała z ogniem, Ikea ma dziewczynę z torbą kamieni. Jaki kraj, taka bohaterka.


4. Byłem wszędzie i wszystko widziałem, ale wymiana śliny z tobą jest the best.

Widziałem bardzo wiele, Ami, zwiedziłem różne zakątki naszej planety, ale nigdy nie widziałem niczego tak boleśnie pięknego jak ten pocałunek.

Chyba Maksio tak się przejął tym pocałunkiem i miał jakieś out of body experience, bo jak inaczej wytłumaczyć, że WIDZIAŁ ten ich pocałunek. Czerwona kartka dla tłumaczki, w oryginale jest „come across”.

5. Tęsknię za tobą, więc jak ostatni creep poszedłem do twojego pokoju, zaciągnąć się twoimi perfumami. Przyłapała mnie Mary, a zwabiony jej wrzaskiem gwardzista mało mnie nie zastrzelił. LOL, co nie?

6. I love you, je t’aime, mon amour. Nie żebym się cieszył, że Shalom kopnął w kalendarz, ale twój wyjazd wreszcie mnie ruszył, więc chyba w końcu podejmę decyzję, albowiem magicznie wyrosły mi jaja.



Roz​dział 30

Sala Wielka była wypełniona po brzegi, ale tym razem centralne miejsce zajmował Maxon, a nie jak zwykle król i królowa. Siedziałam na niewielkim podeście, przy ozdobnym stole, razem z nim i z Kriss. Miałam poczucie, że nasze miejsca mogą wprowadzać w błąd. Znajdowałam się po prawej stronie Maxona, a zawsze uważałam, że to jest miejsce zaszczytne, oznaczające coś dobrego. Ale do tej pory Maxon przez cały czas rozmawiał z Kriss, zupełnie jak​bym nie wie​działa już, co ma się wy​da​rzyć.

Prawa strona jest dobra, a lewa zła. Czy to są twoje przekonania polityczne?


Amisia stara się udawać szczęśliwą, mimo iż wie, że nie ma szans zostać księżniczką.

Ashley uśmiechnęła się i pomachała do nas, a siedząca koło niej Anna mrugnęła do mnie. Skinęłam im głową, wciąż zbyt zdenerwowana, żeby się odezwać. Na końcu sali, w zwodniczo schludnych ubraniach, przy oddzielnym stole siedzieli August, Georgia i kilkoro innych rebeliantów z frakcji północnej. To jasne, że Maxon chciał, żeby tu byli i po​zna​li jego nową żonę. Nie miał tyl​ko pojęcia, że była ona jedną z nich.

Wait a minute. Maksio zaprosił rebeliantów na wielkie ogłoszenie swojej dupy, podstawiając ich pod nos swojemu tatusiowi? Który równie dobrze (tzn. gdyby miał w ogóle jakiś wywiad) może już od dawna wiedzieć, co to za ludzie… Jasne, podaj ojczulkowi wszystkich na tacy, ze sobą włącznie.


Użyj mózgu, Luke: 186

Rozglądali się uważnie po sali, jakby w obawie, że w każdej chwili ktoś z gwardzistów może ich rozpoznać i zaatakować.

Zupełnie się nie dziwię, że są zdenerwowani, ale skoro zdają sobie sprawę, jaki to idiotyzm pchać się królowi w łapki, to po kiego grzyba w ogóle się pojawili na tej imprezie.



Użyj mózgu, Luke: 187

Ale gwardziści nie zwracali na nich uwagi. Szczerze mówiąc, po raz pierwszy widziałam, żeby byli do tego stopnia zdekoncentrowani, sami rozglądali się po sali, a część z nich wyglądała, jakby się czymś denerwowała. Zauważyłam nawet, że jeden czy dwóch nie ogoliło się starannie i wyglądali trochę niechlujnie. Mimo wszyst​ko to była ogrom​na uro​czy​stość, może mie​li po pro​stu mnóstwo ro​bo​ty.

Nie będę spojlerować czegoś, co zdarzy się dosłownie za chwilę, ale jak można było przeoczyć tak ważną kwestię, jak podejrzani gwardziści. Nawet Amisia zauważyła, że coś jest nie tak, choć jak zwykle doszła do błędnych wniosków.


Amisia dalej się rozgląda. Amberly rozmawia ze swoją siostrą i jej dziećmi, cała rozpromieniona. Celeste stara się bezgłośnie podnieść Ami na duchu.

Ale Aspen był zajęty czym innym. Rozglądał się po sali, tak jak wielu innych mundurowych, ale wyglądał, jakby się nad czymś zastanawiał. Zupełnie jakby próbował rozwiązać w głowie jakąś zagadkę. Chciałam, żeby po​pa​trzył na mnie, może spróbował bez słów prze​ka​zać, co go nie​po​koi, ale nie zro​bił tego.

Nawet Ośrodek dostrzegł coś niepokojącego. Atmosfera się zagęszcza.


Siedzący obok Amisi Maksio źle interpretuje spojrzenie dziewczyny.

– Próbu​jesz się umówić na spo​tka​nie później? – za​py​tał Ma​xon, a ja gwałtow​nie odwróciłam się do nie​go.
– Nie, oczy​wiście że nie.
– To i tak bez znaczenia. Rodzina Kriss przyjedzie po południu na małą uroczystość, a twoja przyjedzie, żeby zabrać cię do domu. Postanowiono, że ostatnia przegrana nie będzie wyjeżdżać samotnie, bo zdarza się, że robi scenę.
Ma​xon był taki zim​ny, taki od​legły. Zupełnie jak​by w ogóle nie był sobą.
– Możesz za​trzy​mać ten dom, jeśli chcesz. Zo​stał już ku​pio​ny. Ale chciałbym do​stać z po​wro​tem li​sty.
– Prze​czy​tałam je – po​wie​działam. – Były cu​dow​ne.
Ma​xon prychnął, jak​by to był dow​cip.– Nie wiem, co so​bie myślałem.
– Proszę, nie rób tego. Proszę. Ko​cham cię. – War​gi mi zadrżały.
– Nie waż się – polecił mi Maxon przez zaciśnięte zęby. – Masz się teraz uśmiechnąć i będziesz się uśmiechać do ostat​niej chwi​li.
Za​mru​gałam, żeby stłumić łzy, i uśmiechnęłam się słabo.
– To wystarczy. Teraz masz się tak trzymać, dopóki stąd nie wyjdziesz, rozumiesz? – Skinęłam głową. Maxon po​pa​trzył mi w oczy. – Ucieszę się, kie​dy wy​je​dziesz.

Po prawie całych 3 tomach wreszcie urósł mu kręgosłup i przestał być kartonowym popychadłem. Brawo.

Kiedy w końcu podniosłam głowę, nie odważyłam się patrzeć bezpośrednio na nikogo. Obawiałam się, że jeśli to zrobię, nie zdołam spełnić ostatniego życzenia Maxona. Zamiast tego skoncentrowałam się na ścianach sali i właśnie dlatego zauważyłam, że większość gwardzistów odsunęła się od nich na jakiś niedostrzegalny dla mnie sy​gnał. Wyciągnęli z kie​sze​ni czer​wo​ne szmat​ki i prze​wiązali so​bie nimi czoła.

Styl ponad wszystko.

Patrzyłam na to, nic nie rozumiejąc, kiedy noszący czerwony znak gwardzista stanął za Celeste i strzelił jej pro​sto w tył głowy.

I tak niestety kończy się kariera Celeste w serii. Pomimo uwielbienia dla Amisi, Celeste musiała oddać życie dla popłuczyn fabuły. Widać nawróciła się zbyt późno, by zachować życie. Odpuszczenie grzechów przeciw Amisi musiało nastąpić poprzez śmierć. Największe religie świata się nie umywają.

Cóż, żegnaj Celeste, męczenniczko Illei, byłaś całkiem w porzo.

Uczcijmy naszą ex-evilbicz minutą słuchania thrash metalu.

A teraz wróćmy do akcji właściwej. Na pewno już się domyśliliście, że to nie żadni gwardziści, tylko rebelianci z Południa.

Wrzaski i wystrzały zabrzmiały jednocześnie. Ochrypłe jęki bólu wypełniły salę, dołączając do kakofonii przewracanych krzeseł, ciał uderzających o ściany i przepychających się ludzi, próbujących uciekać tak szybko, jak pozwalały im na to wysokie obcasy i garnitury. Napastnicy krzyczeli i strzelali, sprawiając, że wszystko wydawało się jeszcze bardziej przerażające. Patrzyłam, oszołomiona, widząc w przeciągu kilku sekund więcej śmierci, niż wydawało mi się możliwe. Rozejrzałam się za królem i królową, ale gdzieś zniknęli. Moje serce ścisnął strach, nie wiedziałam, czy uciekli, czy też zostali schwytani. Rozejrzałam się za Adele i jej dziećmi, ale nigdzie ich nie wi​działam, a to wydało mi się jesz​cze gor​sze niż nie​obec​ność króla i królo​wej.

Atak podczas takiej uroczystości jest dobrym pomysłem, jeśli chce się zrobić jak najwięcej szkody. Może nawet uda się ustrzelić rodzinę królewską. I wszystko pięknie, ale ja się jeszcze raz pytam, jak im się to tak łatwo udało. Absolutnie nikt się nie skapnął (poza Ośrodkiem w ostatniej chwili), że coś tutaj jest mocno nie halo. Czy południowcy mieli już wcześniej wtyki w gwardii? Jakieś na pewno, skoro tak łatwo i często udawało im się wpadać na herbatkę, ale żeby aż tylu gwardzistów było po ich stronie, żeby obstawić całą uroczystość? Tym bardziej, że nawet Amisia zauważyła, że są jacyś tacy nieogoleni i niechlujni. A może chcesz mi powiedzieć, Kiera, że ci gwardziści to jakieś nowe nabytki pałacu? Wiem, że wśród wojska dezercja się szerzy, ale żeby brać do gwardii ludzi prawie „z ulicy” bez żadnego background checku? No i tak wychodzi brak porządnego (lub w ogóle jakiegokolwiek) wywiadu. I tymi właśnie nowymi gwardzistami obstawili wielką imprezę z rodziną królewską i kandydatkami? To nie ma sensu, obojętnie którą wersję brać pod uwagę. Cóż, skoro nikt nie sprawdzał kandydatek, to właściwie się nie dziwię, że gwardzistom też się nikt porządnie nie przyjrzał.



To jest wisienka na torcie w kategorii Twierdza Monty Pythona.


Twierdza Monty Pythona: 25



Maksio stara się chronić Kriss i każe jej położyć się na podłodze. Amisia zwraca się więc w stronę Ośrodka, który walczy i nie ma czasu zajmować się Singerówną.

Kątem oka zobaczyłam błysk czerwieni i nagle stanął przed nami gwardzista-rebeliant. Kiedy tylko pomyślałam o tym, nagle wszystko zaczęło mieć sens. Anne mówiła mi, że to już kiedyś się zdarzyło, że rebelianci zdobyli mun​du​ry gwar​dzistów i za​kra​dli się do pałacu. Ale jak?

Czyli to ma być wytłumaczenie Cass? Boru, jeszcze głupsze niż te dwa, o których ja pomyślałam. Wleźli bez problemu do pałacu, ubrali się w kubraczki gwardzistów i od razu zostali zagonieni do roboty przy pilnowaniu rodziny królewskiej? Ludzie, których wcześniej nikt nie widział w pałacu na służbie?



Użyj mózgu, Luke: 188

Kriss krzyknęła znowu, a ja uświadomiłam sobie, że gwardziści, którzy zostali wysłani do ochrony naszych domów, wcale nie zdezerterowali. Byli martwi i zakopani w ziemi, a ich skradzione mundury widzieliśmy teraz przed sobą.

Again, nikt tego nie odkrył? Nie było żadnego śledztwa odnośnie zniknięcia sporej liczby gwardzistów? Czyli Clarkson po prostu machnął na to ręką? Jeżu kolczasty, łeb mnie zaczyna boleć od tych bredni.



Użyj mózgu, Luke: 189



Następna scena napisana jest dość chaotycznie, ale postaram się streścić to, co z niej zrozumiałam. Gwardzista chce zastrzelić Maksia, ale w ostatniej chwili zmienia zdanie i mierzy w Amisię. Maksio i Ośrodek jednocześnie rzucają się naszej Mary Sue na pomoc. Maksio zasłania Amisię przed strzałem, a Ośrodek zaciąga ją za krzesło. Leger wyciąga z sali histeryzującą Kriss, a Amisia pełznie szukać rannego Maksia pod stołem.



Amisia przyciska suknię do obficie krwawiącej rany księcia. Maksio, jak na człowieka w trakcie każdego hollywoodzkiego przedśmiertnego momentu oświecenia przystało, przeprasza Amisię i wyznaje, że nadal ją kocha i zawsze będzie, obojętnie z kim Singerówna będzie się prowadzać.


Nie dam punktów za kochanka z kartonu, bo skoro Maksio myśli, że zaraz zejdzie z tego łez padołu i chce to zrobić z czystym sercem, to niech mu będzie.

Amisia mówi Maksiowi, że też go kocha i każe mu się nie poddawać.


Jakież to typowe zagranie. W ostatniej chwili skłócić truloffów, żeby zaraz odwalić jakąś wzruszającą scenę, gdy są w niebezpieczeństwie i nic wtedy się nie liczy poza MIŁOŹDZIĄ. Ile razy już to widziałam. Zieeew… Co za śmierdzące lenistwo. I dla takiej beznadziejnie nudnej sceny musiała zginąć Celeste. Smuteczek.



Wraca Ośrodek i ładuje się pod stół Maksia i Amisi. Maks rozkazuje zabrać Amisię do schronu zamiast niego. Amisia się nie zgadza, ale książę nie odpuszcza.



Ośrodek zabiera Amisię, ale obiecuje, że im szybciej znajdą dla dziewczyny schron, tym prędzej będzie mógł wrócić po Maksia. Amisia rusza dupsko. Po drodze Ośrodek zabiera jakiemuś martwemu gwardziście pistolet i podaje Amisi w razie niebezpieczeństwa.



Walka przeniosła się na wyższe piętra, a większość schronów jest już zajęta. Nareszcie udaje się znaleźć dla Amisi miejsce.

– Aspe​nie, nie chcę tu zo​stać.
– Musisz. Musisz być bezpieczna, ze względu na bardzo wiele osób. A ja… chciałbym, żebyś coś dla mnie zro​biła.
– Co ta​kie​go?
Po​ru​szył się nie​spo​koj​nie.– Gdy​by coś się ze mną stało… Chciałbym, żebyś po​wie​działa... 

Nad jego ramieniem zobaczyłam coś czerwonego wyłaniającego się zza rogu. Gwałtownie podniosłam pistolet, wycelowałam ponad Aspenem i strzeliłam do zbliżającej się sylwetki. Niespełna sekundę później Aspen we​pchnął mnie do schro​nu i za​trzasnął drzwi, zo​sta​wiając mnie samą w ciem​nościach.

Ahahahahahahahaha!!! To, jak bardzo Kiera wygina się, żeby jak najdłużej utrzymać Wielką Tajemnicę Ośrodka, jest przeurocze. I tym razem nic z tego nie wyszło.


Amisia zostaje sama w schronie. Czy Maksio przeżyje? A co z Clarksonem i Amberly? Czy Ośrodek polegnie w walce i zabierze swoją Wielką Tajemnicę do grobu? Dowiecie się za tydzień!

Statystyka:

Co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr: 40
Dobre Mzimu: 39
Jak mała Kiera wyobraża sobie...: 82
Karny jeżyk potrzebny od zaraz: 40
Kochanek z kartonu: 37
Konkurencja dla Kajusza: 48
Nie, nie jesteśmy w Panem: 33
Osiołkowi w żłoby dano: 52
Queen (Bee) Wannabe: 69
Sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem: 9
Twierdza Monty Pythona: 25
Użyj mózgu, Luke: 189


Beige