Rozdziały V i VI

Rozdział 5


Dzisiejszą analizę zacznę od anegdoty. Byłam ostatnio na kawie z moją kumpelą, która jest wierną czytelniczką naszego bloga. Zwierzyła mi się z problemu, jaki ma z imieniem Edzi. Za każdym razem, gdy je widzi, kojarzy jej się z naszą pracą zawodową (obie jesteśmy farmaceutkami, poznałyśmy się właśnie na studiach). Teraz już zawsze będę czytać to imię jako Iladian, dzięki Anno, nawet w czasie wolnym nie ucieknę przed robotą. Bajdełej, czytają nas może jacyś farmaceuci poza Anią? Zawsze mnie to zastanawiało. 

A teraz do rzeczy.

Wiedziałam, że w pałacu pracuje mnóstwo ludzi, ale doszłam do wniosku, że aż do dzisiaj większość z nich przebywała gdzieś w ukryciu. 

Ptysiu, to się nazywa Czarna Dziura Fabularna, gdzie Kiera odsyła bohaterów i statystów, gdy nie wie, co z nimi zrobić. 

Gdy tylko rozeszła się wiadomość o nieoczekiwanych Eliminacjach, nie tylko pokojówki i kamerdynerzy krzątali się, żeby wszystko przygotować – pojawiło się nagle mnóstwo osób, których nigdy wcześniej nie widziałam.

Ale przecież najpotężniejsza Edzia nie będzie zwracała uwagi na plebs, więc rozpoznaje tylko Neenę, bo nie ma innego wyjścia. Kto by jej pomagał zapiąć kieckę?

Eliminacje stają się priorytetem Edzi. I nie, Edzia nie musi tylko wylosować kandydatów i na tym koniec. Lasia musi zająć się wszystkim osobiście. WSZYSTKIM. 

– Ten jest odrobinę tańszy, wasza wysokość, ale mimo wszystko niezwykle przyjemny w dotyku i będzie doskonale pasować do obecnego wystroju. – Mężczyzna wyciągnął ogromną próbkę tkaniny, którą przykrył poprzednie dwie propozycje. 
Dotknęłam materiału, jak zawsze zafascynowana jego fakturą, nawet jeśli tkanina nie była przeznaczona do szycia ubrań. 
– Chyba nie do końca wiem, do czego to ma służyć – przyznałam. 
Mężczyzna, jeden z dekoratorów, zacisnął wargi. 
– Zasugerowano mi, że część pokojów gościnnych ma nieco zbyt kobiecy styl i że kandydaci do ręki waszej wysokości czuliby się lepiej, gdyby umieścić tam coś takiego – wyjaśnił, wyjmując następną próbkę. – Możemy całkowicie odmienić charakter pokoju, zmieniając po prostu narzutę na łóżku – zapewnił mnie.

Taa, bo się chłopcy jakiejś gejozy nabawią w takim wnętrzu i będą się wzajem macać po kątach, zamiast wielbić Edzię. 

– Doskonale – odparłam, chociaż wydawało mi się lekką przesadą przejmowanie się do tego stopnia jakąś narzutą. – Ale czy muszę sama podejmować decyzję? Uśmiechnął się życzliwie. 
– Obecność waszej wysokości będzie dostrzegalna w każdym aspekcie Eliminacji. Nawet jeśli wasza wysokość nie dokona wyboru, wszyscy będą zakładać, że to zrobiła. Może mi wasza wysokość dać upoważnienie do wszystkiego. 

Sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem: 1

Najpotężniejsza Edzia wybierająca narzutę na łóżko dla jakiegoś obcego chłystka, którego może wywalić po kilku dniach… Poezja.

Popatrzyłam na materiał, coraz bardziej zmęczona myśleniem o tym, jak te wszystkie drobne detale będą świadczyć o mnie. 

Tak, ta narzuta naprawdę wszystko zmieni.

– Niech będzie ten. – Wybrałam najmniej kosztowną opcję. Ciemnozielony materiał idealnie sprawdzi się na trzymiesięczny pobyt. 
– Doskonały wybór, wasza wysokość – pochwalił mnie dekorator. – W takim razie, czy bierzemy pod uwagę także zmianę obrazów na ścianach? – Zaklaskał w dłonie i do pokoju wszedł sznur pokojówek niosących obrazy. Westchnęłam ze świadomością, że moje popołudnie przepadło. 

Zaprawdę współczuję ci. Raportów i budżetów nie lubisz, ale jak odrywają cię od nich, żebyś powybierała ładne (ale niepowodujące gejozy) obrazki, to też ci się to nie podoba. Boru, przestań jęczeć. 

Następnego dnia rano zostałam wezwana do jadalni. Mama poszła ze mną, ale tata nie mógł się odrywać od pracy.
Mężczyzna, który, jak sądzę, był naszym szefem kuchni, skłonił się przed nami, choć z powodu ogromnego brzucha niezbyt nisko. Jego twarz była bardziej czerwona niż biała, ale nie pocił się, co nasunęło mi myśl, że przez te wszystkie lata w kuchni po prostu ugotował się na parze.
– Dziękuję, że wasze wysokości poświęcają mi chwilę. Personel kuchenny pracuje bez wytchnienia, by skomponować odpowiednie menu na pierwszy obiad po przyjeździe kandydatów. Chcemy, oczywiście, podać siedem dań. 
– Oczywiście! – odparła mama. 
Kucharz uśmiechnął się do niej.
– Chcielibyśmy, żeby wasze wysokości zaakceptowały ostateczne menu.
Jęknęłam w duchu. Prawdziwy posiłek z siedmiu dań potrafił trwać sześć godzin, licząc od pierwszego łyku koktajlu aż do ostatniego kęsa czekolady. Ile czasu potrwa wypróbowanie kilku propozycji każdego dania?

Sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem: 2


Kraj targany niepokojem, rodzina królewska nie jest szczególnie popularna, a królowa i przyszła królowa same próbują tych wszystkich dań, które ktoś miłosiernie mógł zatruć. Świetny plan.

Użyj mózgu, Luke: 8

Korytarze przypominały teraz zatłoczone ulice, a w całym pałacu panował gwar pospiesznych przygotowań. Znosiłam to najlepiej, jak umiałam, aż któregoś dnia tatazatrzymał mnie w przejściu.
– Zastanawiamy się nad przygotowaniem specjalnej sali dla kandydatów. Co myślisz o… 
– Dość! – jęknęłam wyczerpana. – Nie obchodzi mnie to. Nie mam pojęcia, co chłopcy chcieliby mieć w miejscu, gdzie spędzają czas wolny, więc proponuję, żebyś zapytał kogoś, kto ma choć odrobinę testosteronu. Ja tymczasem będę w ogrodzie. 

Muszę się tutaj zgodzić z Iladian. Po co ta dziołcha ma urządzać pokój dla bandy kolesi, o których zainteresowaniach pewnie nic nie wie. Owszem ma samych braci, ale wątpię, żeby zwracała uwagę na to, co lubią, bo była zbyt zajęta mierzeniem diademów.

Ale trzeba uświadomić pannę Schreave, że kobiety też mają testosteron, tylko mniej. Także ona też ma tę odrobinę, że się tak czepnę szczegółu.

Tata widział, że jestem bliska załamania, i wypuścił mnie bez dalszych nalegań. Byłam wdzięczna losowi za tę chwilę wytchnienia. 
Położyłam się na brzuchu, w bikini, na kocu rozłożonym na trawniku tuż pod lasem. Tak jak wiele razy wcześniej, pożałowałam, że nie mamy basenu. Bardzo dobrze umiałam sobie radzić z dostawaniem tego, czego chciałam, ale w tej kwestii tata nie ustępował nawet na krok. Gdy pałac zacznie należeć do mnie, to będzie pierwsza rzecz, jaką się zajmę. 

Priorytety, bitch, priorytety!

Wreszcie nadeszła ta scena… Poznamy „okropną” Josie, siostrę Kile’a Woodworka. Według Edzi Josie to zło wcielone, zmora edziowego istnienia. Na pewno już wiecie, że nie należy ufać osądom panny najpotężniejszej. 

Rysowałam w szkicowniku suknie, starając się odprężyć. Słońce rozgrzewało mnie, a szybkie skrobanie ołówka mieszało się z szelestem liści, tworząc cudowną, uspokajającą melodię. Rozpaczałam nad utratą spokoju w moim życiu. Trzy miesiące – powtarzałam sobie. Trzy miesiące i wszystko będzie tak jak dawniej. Piskliwy śmiech zakłócił spokój ogrodu. 
– Josie – mruknęłam do siebie. Osłoniłam oczy, odwróciłam się i zobaczyłam, że idzie w moim kierunku. Towarzyszyła jej jakaś przyjaciółka, dziewczyna z najlepszej rodziny, z którą zadawała się właśnie dlatego, że towarzystwo w pałacu jej nie wystarczało.
Zamknęłam szkicownik, chowając projekty, i przewróciłam się na plecy, żeby się po prostu opalać.
– To będzie ciekawe doświadczenie dla wszystkich – powiedziała Josie do przyjaciółki. – Nie mam zbyt wielu okazji, by spotykać się z chłopcami, więc będzie miło z nimi porozmawiać. Kiedyś, gdy moje małżeństwo zostanie już zaaranżowane, chciałabym umieć prowadzić rozmowę. 
Przewróciłam oczami. Gdyby chociaż w najmniejszym stopniu zależało mi na tych chłopcach, byłabym zła z powodu jej zachowania – jakby mieli tu przyjechać specjalnie dla niej. 

Niczego takiego nie powiedziała. Stwierdziła tylko, że miło poprzebywać z jakimiś nowymi chłopcami, bo nie ma do tego okazji. Nie ma nic złego w chęci zawierania nowych znajomości. Boisz się, że ci ich odbije? Póki co to ty, Edziu, uważasz się za pępek świata i wszystko powinno się tobie należeć. 

Chociaż Josie zawsze uważała, że wszystko istnieje specjalnie dla niej. Sam jej pomysł, że jest dość ważna, by jej małżeństwo było aranżowane, wydawał mi się komiczny. 

Dlaczego nie? Dziewczyna wychowała się w najbliższym otoczeniu rodziny królewskiej. Jej matka to długoletnia najlepsza psiapsiółka królowej. Josie ma prawo myśleć, że jej pozycja społeczna jest na tyle ważna, że aranżowane małżeństwo wchodzi w grę. Ale nie, przecież ona Edzi do pięt nie dorasta, co się będzie wieśniara wozić.

Bułkę przez bibułkę: 10

Mogłaby wyjść za pierwszego lepszego chłopaka z ulicy i nikogo nawet w najmniejszym stopniu by to nie obeszło. 

Edziu, suka z ciebie.

– Mam nadzieję, że będę mogła cię odwiedzić w trakcie Eliminacji – odparła jej przyjaciółka. – To będzie świetna zabawa! 
– Oczywiście, Shannon! Będę pamiętać o tym, żeby jak najczęściej zapraszać wszystkie moje przyjaciółki. Dla was także to będzie cenne doświadczenie. 
Jakie to miłe z jej strony, że oferowała mój dom i wydarzenia z mojego życia jako materiał szkoleniowy dla swoich koleżaneczek. 

Bułkę przez bibułkę: 11

To w sumie też jej dom. O ile miłościwie panujący król Maksio (pamiętasz jeszcze, że to on tu rządzi?) nie będzie miał zastrzeżeń, to Josie może sobie spraszać tyle koleżanek, ile jej się podoba. A skoro Maksio nie jest takim kompletnym bucem jak jego córcia, nie będzie z tym żadnego problemu. Przecież pałac to wesoły cyrk jak u Monty Pythona, każdy może wejść i się zabawić.

Monty Python wiecznie żywy: 2

Odetchnęłam głęboko. Musiałam się skoncentrować na odpoczynku.
– Eadlyn! – zawołała Josie, gdy mnie zauważyła. Jęknęłam i uniosłam rękę, żeby się z nią przywitać, z nadzieją, że moje milczenie da jej do zrozumienia, iż zależy mi na samotności.
– Bardzo się ekscytujesz tymi Eliminacjami?! – krzyknęła, idąc w moją stronę. 
Nie zamierzałam wrzeszczeć jak chłopak na polu, więc nic nie powiedziałam.

Bułkę przez bibułkę: 12

Po chwili Josie i jej przyjaciółka stały już nade mną, zasłaniając słońce. 
– Nie słyszałaś, Eadlyn? Pytałam, czy bardzo się ekscytujesz zbliżającymi Eliminacjami? 
Josie nigdy nie zwracała się do mnie tak, jak powinna. 
– Oczywiście. 
– Ja też! To będzie niesamowite, mieć takie towarzystwo. 
– Ty nie będziesz miała żadnego towarzystwa – przypomniałam jej. – Ci chłopcy będą moimi gośćmi. 
Przechyliła głowę, jakbym powiedziała coś oczywistego. 
– Wiem! Ale mimo wszystko będzie miło mieć tutaj więcej osób. 

Widzicie? Josie zachowuje się jak roztrzepany, nadmiernie podekscytowany podlotek, ale nie jest niegrzeczna i całkiem nieźle zdaje sobie sprawę ze swojego miejsca w pałacu. To Edzia zachowuje się jak niewychowany pastuch, jest niemiła i w myślach odsądza Josie od czci i wiary, a na razie jedyną wadą panny Woodwork jest to, że zachowuje się jak stereotypowa, trochę irytująca nastka. Są gorsze wady. 

– Josie, ile ty masz lat? 
– Piętnaście – odparła z dumą. 
– Tak myślałam. Jeśli chcesz, jestem pewna, że możesz się gdzieś wybrać i poznawać nowych ludzi na własną rękę. Jesteś już dostatecznie dorosła.
Uśmiechnęła się.
– Nie wydaje mi się. To nie byłoby stosowne.

Josie ma właściwie rację. Dziewczyna pochodząca z rodziny najbliżej królowi i królowej, szlajająca się po klubach, żeby zarwać jakiegoś kolesia? To byłby niezły skandal, gdyby prasa odpowiednio to opisała. Woodworkowie też muszą zachowywać konwenanse, co ty myślałaś?

Nie chciałam znowu zaczynać tej dyskusji. To ja nie mogłam po prostu wstać i bez uprzedzenia wyjść z pałacu. Zanim w ogóle mogłam o tym pomyśleć, konieczne było zabezpieczenie trasy, publiczne obwieszczenie i stosowanie się do protokołu.
Musiałam także stale pamiętać, w czyim towarzystwie się obracam. Nie mogłam pozwolić, by widziano mnie z kimś przypadkowym. Niekorzystne fotografie nie były po prostu robione: były dokumentowane, przechowywane i przywoływane za każdym razem, gdy gazety chciały mnie skrytykować. Musiałam nieustannie mieć się na baczności, by unikać wszystkiego, co mogłoby potencjalnie zaszkodzić mojemu wizerunkowi, wizerunkowi mojej rodziny albo krajowi jako takiemu.

Powtórzę dla tych oporniejszych (czyli Edzi). Woodworkowie mieszkają prawie przez ścianę ze Schreave’ami. Skandal w ich rodzinie też odbiłby się niekorzystnie na i tak już nieciekawej prasie rodziny królewskiej. Edziu, raz spójrz na coś z szerszej perspektywy i użyj tego dziwnego organu, który masz w czaszce.

 Użyj mózgu, Luke: 9

Josie jednak była kimś z pospólstwa. Nie obowiązywały jej takie ograniczenia, nawet jeśli zachowywała się, jakby było inaczej.

Bułkę przez bibułkę: 13

Nie, do tej zakutej pały moje argumenty nigdy nie dotrą. Co za megalomańskie krówsko. Staram się nikomu źle nie życzyć, ale są granice.

Edziu, sczeźnij! 

– Oczywiście, wasza wysokość. – Jej przyjaciółka pochyliła głowę. No dobrze, może nie była taka zła. 
– Zobaczymy się na obiedzie! – Josie podchodziła do tego z odrobinę za dużym entuzjazmem. 

Ona ma 15 lat. Co, ma się snuć po pałacu jak widmo jakiejś wzgardzonej kochanki? Entuzjazm to nic złego. Nie powiem, że nie denerwują mnie czasami kwiczące co chwila nastolatki, ale sposób traktowania Josie przez Edzię jest okropny. A przypominam, że Iladian nie jest wiele starsza od Woodworkówny. 

Bułkę przez bibułkę: 14

Spotkanie z Josie wytrąciło Edzię z równowagi na tyle, że postanawia ona wrócić do pałacu. W korytarzu napotyka Ostena, który wpycha jej do ręki dwa zeszyty i prosi o ich schowanie, po czym się ulatnia. 

Zniknął tak samo szybko, jak się pojawił. Westchnęłam, świadoma tego, że nie ma sensu choćby próbować go zrozumieć. Czasem nie potrafiłam wytrzymać presji wywieranej na mnie tylko dlatego, że byłam pierworodna, ale dziękowałam Bogu, że padło na mnie, a nie na Ostena. Za każdym razem, gdy próbowałam go sobie wyobrazić jako władcę, dostawałam bólu głowy.

Albowiem tylko ty jesteś odpowiednio zajebista i się nadajesz. 

Bułkę przez bibułkę: 15
Samochwała w kącie stała: 6

Przekartkowałam zeszyty, ciekawa, co tym razem planuje mój brat. Okazało się, że w ogóle nie należały do niego – to były pamiętniki Josie. Rozpoznałam jej dziecinny charakter pisma, a gdyby nawet on jej nie zdradził, to kartki zapełnione imionami jej i Ahrena w serduszkach stanowiłyby oczywistą wskazówkę.Znalazłam jednak imię nie tylko Ahrena. Kilka kartek dalej była zakochana we wszystkich czterech członkach popularnego zespołu o nazwie Wczorajszy Wybór, zaś zaraz potem znalazłam jakiegoś aktora. 

Wczorajszy Wybór? I tak wiem, kogo masz na myśli, Kiera. Oto Wczorajszy Wybór.

Cass jest wielką fanką Łan Dajrekszyn, nie dziwię się więc, że wplotła boy band w swoje wiekopomne dzieło.  Z tymże o ile nazwa Jeden Kierunek mi nie przeszkadza, to Wczorajszy Wybór brzmi śmiesznie. Kojarzy mi się z jęczeniem skacowanej osoby, która zarzeka się, że już nigdy nie będzie pić. Wczorajsza impreza to był zły wybór. To akurat zarzut bardziej do tłumaczki, w oryginale jest Choosing Yesterday. Też durne, ale jakby mniej. Kto wybiera wczoraj, o co kaman?

Wyglądało na to, że podobał jej się każdy, kto był sławny.

Again, to zupełnie normalne w tym wieku (jak i każdym innym), że podobają się jej celebryci. Ja się co chwila podkochiwałam w innym aktorze czy piosenkarzu, jak byłam nastolatką. Edzia, czepiasz się pierdół, a sama jesteś 1000 razy bardziej nieznośna od Josie. Ile byś się nie starała, ja i tak będę po stronie panny Woodwork. 

Postanowiłam zostawić zeszyty przy drzwiach do ogrodu. Cokolwiek planował Osten, z pewnością byłoby to mniej dla niej stresujące niż znalezienie ich, gdy wejdzie do środka. Nie będzie miała pojęcia, skąd się tu wzięły ani kto je widział.

Chyba, że ktoś inny je wcześniej znajdzie i przeczyta. Gdyby Edzia miała trochę oleju w głowie i jakieś podstawowe ludzkie odruchy, zaniosłaby te pamiętniki do pokoju Josie, albo oddałaby Marlee czy wręcz Josie osobiście. W końcu to nie ona je wzięła, więc może spokojnie zwalić winę na Ostena, z czym na pewno nie miałaby problemu. A nawet jeśli chce nagle solidaryzować się z bratem, to wystarczy, że sprzeda bullshit, że znalazła je gdzieś przypadkiem i postanowiła być porządnym człowiekiem i oddać te wypociny delikatnej natury właścicielce, by zaoszczędzić jej wstydu, gdyby ktoś niedyskretny odkrył jej tajne zapiski. Ale po co? W końcu Edzia jest okropna, to dlaczego miałaby nagle zachować się właściwie?

Jak przystałona kogoś tak dumnego z bliskiej znajomości z rodziną królewską naprawdę powinna się nauczyć kilku rzeczy na temat dyskrecji.

Te pamiętniki jej skradziono! Osten pewnie wziął je z jej własnego pokoju, gdzie ma prawo do prywatności. Przecież nie stanęła na głównym placu Angeles i nie zaczęła wygłaszać swoich zapisków.

„I would like to make an official statement. 
I love Ahren Schreave.
I also love (not) Harry Styles/Louis Tomlinson/Liam Payne/Niall Horan (niepotrzebne skreślić) from (not) One Direction.
Eadlyn Schreave is the Antichrist. The end is near.

To mówiłam ja, Josie Woodwork.”

Gdy wróciłam do pokoju, Neena była już na posterunku i zabrała ode mnie koc, żeby go zanieść do prania. Narzuciłam na siebie byle co, bo nie miałam ochoty zastanawiać się dzisiaj nad wyborem stroju. Właśnie miałam zająć się włosami, gdy zobaczyłam jakieś dokumenty na stole.
– Lady Brice przyniosła je dla panienki – wyjaśniła natychmiast Neena. 
Popatrzyłam na teczki. Chociaż była to pierwsza prawdziwa robota od tygodnia, jakoś nie potrafiłam się teraz do niej zmusić. 
– Zajmę się tym później – obiecałam, choć wiedziałam, że prawdopodobnie tego nie zrobię. Może spojrzę na to jutro. Dzisiaj należało do mnie. 

Świetną będziesz królową. Leń jak tatuś, uczyła się od najlepszych. Illea will burn.

Karny jeżyk potrzebny od zaraz: 8

Panna najpotężniejsza postanawia pogadać z mamą. Znajduje ją w Komnacie Dam, która została przechrzczona na Bibliotekę Newsome. Celeste dostała więc coś z tej całej szopki poza kulką w łeb.

Amisia przerywa grę na fortepianie, gdy zauważa córkę. Królowa wyraźnie martwi się sprawami kraju, ale nie chce rozmawiać o tym z Edzią, żeby jej dodatkowo nie dołować. Edzia pyta matkę, czy żałuje tego, jak potoczyło się jej życie. Amisia odpowiada, że nie żałuje małżeństwa z Maksiem, ale nie jest łatwo być królową.

– To nie był mój pomysł, żeby się zgłosić do Eliminacji. Otwarłam usta. Nigdy mi tego nie mówiła. – A czyj? 
– To nieważne – odparła szybko. – Mogę ci tylko powiedzieć, że rozumiem twoje opory. Myślę, że to wszystko pozwoli ci się dowiedzieć więcej o samej sobie. Mam nadzieję, że zaufasz mi w tej kwestii. 
– Byłoby mi znacznie łatwiej zaufać, gdybym wiedziała, że robisz to dla mnie, a nie dlatego, żeby mieć chwilę spokoju. – To zabrzmiało ostrzej, niż chciałam. Mama odetchnęła głęboko. 
– Wiem, że uważasz to za naszą samolubną decyzję, ale sama się przekonasz. Pewnego dnia na twoich barkach spocznie dobrobyt kraju i będziesz zaskoczona, czego się będziesz chwytać, by to wszystko nie runęło. Nigdy nie myślałam, że zorganizujemy następne Eliminacje, ale trzeba zmieniać plany, jeśli tego się od nas wymaga.
– W tej chwili ode mnie wymaga się naprawdę dużo – odparowałam. 

Ja pierdolę, jesteś przyszłą władczynią, myślisz, że ktoś ci odpuści? To jest ciężka praca bez prawdziwego urlopu, kiedy wreszcie to zrozumiesz? 

Karny jeżyk potrzebny od zaraz: 9

I może grzeczniej się odnoś do matki.

– Po pierwsze, uważaj na swój ton – ostrzegła mnie. 

Dobrze, Amiś, zdyscyplinuj cholerę! Co prawda jest już za późno, by cokolwiek w niej zmienić, ale takie sceny usadzania Edzi przez jej rodzinę mnie wielce radują. 

– A po drugie, widzisz tylko kawałek tego, co jest do zrobienia. Nie masz pojęcia, pod jaką presją znajduje się twój ojciec. 
Siedziałam w milczeniu. Chciałam wyjść. Jeśli nie podobał się jej mój ton, to dlaczego mnie prowokowała? 

Prowokowała? Spokojnie tłumaczy jej, że Edzia w dupie była, gówno widziała, co jest wszak prawdą i musi się jeszcze wiele nauczyć. Ale przecież to jest obraza majestatu najpotężniejszej Eadlyn Schreave! Co za wredna, niewychowana, durna miotła!

Karny jeżyk potrzebny od zaraz: 10

– Eadlyn – zaczęła cicho. – Akurat teraz wszystko tak się zbiegło, ale szczerze mówiąc, wcześniej czy później coś musiałabym zrobić. 
– Co masz na myśli? 
– Na swój sposób odcinasz się od świata, dystansujesz się od swoich poddanych. Wiem, że bezustannie niepokoisz się tym, na jakie wyzwania natrafisz jako królowa, ale najwyższy czas, żebyś zaczęła dostrzegać potrzeby innych. 

- Potrzeby innych? A co to takiego? Nigdy nie słyszałam… - Edzia była szczerze zdziwiona.

Karny jeżyk potrzebny od zaraz: 11

– Myślisz, że teraz tego nie robię? – Czy mama nie zauważała, czym zajmowałam się przez cały dzień? Zacisnęła wargi. 
– Nie, skarbie. Nie, jeśli to coś, co byłoby dla ciebie niewygodne. 

DRAG HER!!!

Amiś, zaczynam cię…eee, no dobra, lubić to zdecydowanie za duże słowo, ale coraz mniej cię nie znoszę. 

Miałam ochotę nakrzyczeć na nią i na tatę także. 

Karny jeżyk potrzebny od zaraz: 12

Jasne, że szukałam schronienia w długich kąpielach i winie do obiadu. Nie uważałam, by to było za dużo, biorąc pod uwagę, ile musiałam poświęcać. 

Naprawdę myślisz, że tylko o to chodzi? Jesteś głupsza niż przypuszczałam. 

– Nie zdawałam sobie sprawy, że twoim zdaniem mam aż tyle wad. – Wstałam i odwróciłam się. 

Cóż, prawda w oczy kole. 

– Eadlyn, nie o to mi chodziło. 

Amisiu, nie łżyj.

– Właśnie o to. Nie szkodzi. – Podeszłam do drzwi. Jej oskarżenia wprawiły mnie w taką furię, że ledwie byłam w stanie się kontrolować. 

Tak, Edziu, jak najszybciej wyjdź z pokoju, żebyś w tym ferworze nie pociągnęła matce z liścia. 

– Eadlyn, skarbie, chcemy tylko, żebyś była jak najlepszą królową – powiedziała mama błagalnie. 
– Będę – odparłam, stojąc już jedną nogą na korytarzu. 
– I z pewnością nie potrzebuję żadnego chłopca, który mi pokaże, jak mam to osiągnąć. 

Jeśli Cass chciała zrobić z Edzi silną bohaterkę-feministkę, która nie potrzebuje mieć chłopa, żeby być zajebistą, to coś jej nie wyszło, bo chyba nie bardzo rozumie ideę feminizmu. Oraz nie wie, jak się buduje dobre postaci kobiece. 

Edzia wychodzi i angstuje, jak to cała galaktyka jest przeciwko niej. Nagle nadziewa się na generała Ośrodka i Lucy i podsłuchuje ich prywatną rozmowę. 

Oboje są bardzo smutni, Lucy płacze. Okazuje się, że po długich i nieudanych staraniach zajścia w ciążę, Legerowie postanowili adoptować. Jednakże nadal nie mają szczęścia. Ich trzecia próba adopcji właśnie skończyła się niepowodzeniem, ponieważ matka zmieniła zdanie pod koniec ciąży i chce zatrzymać dziecko. Legerowie są oczywiście zrozpaczeni. Lucy proponuje, że czas się poddać.

– Tak uważam – odparła, a jej głos zabrzmiał pewniej, zanim znowu zaczęła płakać. – Trudno mi uwierzyć, że nigdy nie zostanę matką. 
W następnej chwili jej szloch stał się stłumiony, a ja wiedziałam, że mąż przytulił ją do siebie, próbując ją pocieszyć na tyle, na ile mógł. 
Przez wszystkie te lata myślałam, że Legerowie nie chcą mieć dzieci. Nie wspominano o trudnościach lady Lucy, gdy byłam w pobliżu, i wydawało mi się, że wystarczy jej, że może się bawić z nami, gdy byliśmy dziećmi, a potem odsyłać nas, żebyśmy sobie poszli. Nigdy nie brałam pod uwagę, że może to być związane z takim nieszczęściem osobistym.

Boś głupia jak but z lewej nogi. Jeżeli nawet przez głowę tej krowie nie przeszło, że mogą mieć problemy z płodnością i od razu założyła, że właściwie im nie zależy, bo wystarczy, że się pobawią cudzymi dziećmi jak laleczką, to… Właściwie nie wiem, jak to skomentować. Powodów na nieposiadanie dzieci jest mnóstwo, to bardzo indywidualna i osobista sprawa, ale żeby nawet nie pomyśleć, że to może być dla Legerów tragedia… Ta dziewucha nie ma żadnych ludzkich odruchów. Jak ja jej nie znoszę. Co chwila udowadnia, że w dupie ma innych, myśli o wszystkich jak najgorzej, nawet jeśli nic takiego jej nie zrobili, nie jest w stanie postawić się w niczyjej sytuacji i spojrzeć z innej perspektywy. Naprawdę wolałam Amisię, przy niej aż tak ciśnienie mi nie skakało.

Karny jeżyk potrzebny od zaraz: 13

Naucz się dziewczyno jakiegoś współczucia. 

Czyżby moja matka miała rację? Czy nie byłam tak spostrzegawcza i troskliwa, jak mi się wydawało? Lady Lucy była jedną z najbardziej lubianych przeze mnie osób. Czy nie powinnam zauważyć, jak głęboki smutek ją dręczy?

DING DING DING MOTHERFUCKER!!!

Dokładnie tak, jesteś zapatrzoną w siebie furiatką. Niestety, to objawienie niczego nie zmieni, bo przez resztę książki będziesz dalej zimną, egoistyczną suką.  Co za niespodzianka. 

Rozdział 6


W rozdziale 6 tak naprawdę nic się nie dzieje. Edzia wybiera koperty z imionami kandydatów z poszczególnych prowincji i to wszystko. Kiera, naprawdę nie trzeba z tego robić osobnego rozdziału, który w Wordzie zajmuje ledwie 2 strony. 

Edzia ma przed sobą 35 koszy, z każdego ma wybrać kopertę, którą później otworzy na żywo w trakcie Biuletynu. Edzia jest oczywiście odpowiednio odpicowana, ma diadem i fokle. Towarzyszy jej rodzina (poza Ostenem, który ma to wszystko w dupie, bless him) oraz przyjaciele i znajomi, czyli cała wesoła pałacowa komuna. 

–  Czyli  mam  dosłownie  sama  wybrać  każdego kandydata? – zapytałam szeptem, z nadzieją, że kamery nie obserwują nas zbyt uważnie.
Tata uśmiechnął się lekko i odpowiedział cicho:
– Ja kiedyś nie miałem takiego przywileju. No, idź już, kochanie. 
– Co takiego powiedziałeś? 
– Później. Idź już. – I wskazał mi stosy kopert ze zgłoszeniami. 

Po wybraniu wszystkich kopert Edzia wraca do tematu.

– Świetnie sobie poradziłaś – oznajmił tata, gdy zostaliśmy sami. W jego głosie brzmiał szczery podziw. – Naprawdę rozumiem, jak ogromne to jest przeżycie, ale ty byłaś wspaniała. 

Lasia wyciągnęła kilka kopert z koszyków, uśmiechnęła się do zdjęć i to wszystko. Cóż za niesamowite osiągnięcie.

– Skąd możesz wiedzieć? – Oparłam dłonie na biodrach. – Skoro nie wybierałeś samodzielnie zgłoszeń? Przełknął ślinę. 
– Słyszałaś już z grubsza historię o tym, jak twoja matka i ja się poznaliśmy. Ale są też pewne szczegóły, które raczej nie powinny ujrzeć światła dziennego. Mówię ci o tym tylko dlatego, żebyś wiedziała, jak ogromne masz szczęście. Skinęłam głową, niepewna, do czego zmierza. Zaczerpnął oddech.
– Moje Eliminacje nie były farsą, ale niewiele brakowało. Mój ojciec osobiście wybrał wszystkie kandydatki, wyszukując dziewczęta z politycznymi koneksjami, z wpływowych rodzin albo mające dość uroku, by cały kraj wielbił ziemię, po której stąpały. Wiedział, że musi zróżnicować pulę, żeby to wyglądało prawdopodobnie, więc wśród kandydatek znalazły się trzy Piątki, ale nikt z niższej klasy. Piątki od początku były przeznaczone do wyeliminowania, znalazły się tam tylko po to, by nikt niczego nie podejrzewał. 

Przecież to oczywiste, że Clarkson ustawił całe to losowanie według własnego planu, co i tak odbiło się mu czkawką w postaci krnąbrnej Amisi i rebeliantki Kriss. W związku z tym Clarkson wychodzi na strasznego idiotę, bo skoro losowanie miało być przykrywką, to zrobienie background checku panienek, które sam król osobiście nominował, byłoby absolutną koniecznością. A przecież wiemy, że nic takiego nie zrobiono, czego dowodem była obecność wyżej wymienionych kandydatek. 

Nagle uświadomiłam sobie, że otwieram szeroko usta, więc pospiesznie je zamknęłam. – Mama?
– Powinna była wrócić do domu niemal natychmiast.

A my mielibyśmy święty spokój. Ale stało się nieszczęście i została. 

Szczerze mówiąc, ledwie sobie poradziła z działaniami mojego ojca, który miał zamiar usunąć ją z pałacu jak najszybciej. Popatrz na nią teraz. – Wyraz jego twarzy się zmienił. – Chociaż trudno mi było to sobie wyobrazić, jako królowa jest kochana jeszcze bardziej niż moja matka. Wydała na świat czwórkę pięknych, inteligentnych i silnych dzieci. Jest też źródłem największego szczęścia w moim życiu. Przerzucił machinalnie koperty. 
– Nie jestem pewien, czy istnieje los lub przeznaczenie, ale mogę ci powiedzieć, że czasem to, czego pragniesz, pojawia się w drzwiach tylko po to, by cię odtrącić. A mimo to jakimś cudem zyskujesz pewność siebie.
Do tej chwili nie miałam żadnych powodów wątpić w to, że znam całą historię miłości moich rodziców. Jednak biorąc pod uwagę wyznanie taty, że mama w ogóle nie miała być brana pod uwagę przy wyborze, i oświadczenie mamy, że w ogóle nie chciała brać udziału w Eliminacjach, zastanawiałam się, jak zdołali się odnaleźć.

Imperatyw Opkowy, tego szukasz, Edziu. 

– Świetnie sobie poradzisz, wiesz o tym? – zapytał, promieniejąc dumą. 
– Dlaczego tak myślisz? 
– Przypominasz swoją matkę, a także moją matkę. Jesteś pełna determinacji i, co może najważniejsze, nie znosisz porażek. Wiem, że wszystko będzie dobrze, po prostu dlatego, że ty nie pozwolisz, by było inaczej. 

Maksiu, zapominasz tylko, że przy całym oślim uporze Edzia jest po prostu złym człowiekiem. Gdyby w Ikei istniała jakaś sprawiedliwość, lud pracujący przypuściłby szturm na pałac, a Edzia straciłaby łeb jako pierwsza. Cóż, pomarzyć zawsze można. 

Rozdział kończy się zapewnieniem, że wszystko będzie tak, jak być powinno. 

Edzia ze strony na stronę robi się coraz bardziej nie do wytrzymania. Aż tęsknię za jej mamusią, która na razie w tej książce jest całkiem do zniesienia, cuda panie się dzieją. Nie trzeba być jasnowidzem, żeby przewidzieć, że Eliminacje w wykonaniu Edzi to będzie absolutna PR-owska katastrofa, biorąc pod uwagę stosunek panny Schreave do ludzi. Aż mi żal tych niczego niespodziewających się młodych ludzi, którzy zostaną rzuceni na pastwę tej zołzy. 

Za tydzień big reveal kandydatów. Biedne misie. Do zobaczenia!


Statystyka:

Bułkę przez bibułkę: 15
Fabuła nie do poznania: 1
Jak mała Kiera wyobraża sobie…: 2
Karny jeżyk potrzebny od zaraz: 13
Monty Python wiecznie żywy: 2
Samochwała w kącie stała: 6
Sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem: 2
Użyj mózgu, Luke: 9

Beige