„Gwardzista” - rozdział XI i materiały dodatkowe

Rozdział 11

Odprawa odbyła się w skrzydle szpitalnym, ponieważ tam właśnie trafiło bardzo wielu gwardzistów.
– Uważamy za nasz sukces to, że straciliśmy tej nocy tylko dwóch ludzi – oznajmił dowódca. – Biorąc pod uwagę ich liczebność, to skuteczności waszego treningu i waszym umiejętnościom zawdzięczamy, że nie było więcej ofiar.

Buahahahahahahahahahahahaha!!! Bo padnę. Jakie umiejętności, jaki trening? „Odłóżmy broń, bo nie wypada” ma świadczyć o umiejętnościach? Bycia kamikaze chyba.

Zaczekał chwilę, jakby spodziewał się, że zaczniemy wiwatować, ale byliśmy na to zbyt zmęczeni.
– Schwytaliśmy dwudziestu trzech rebeliantów, którzy zostaną przesłuchani i osądzeni. To wspaniały wynik, chociaż jestem rozczarowany liczbą zabitych. – Popatrzył na nas twardo. – Siedemnastu. Zginęło siedemnastu rebeliantów.

Żadna kanapa się cała nie ostała, tyle obić poszło w ruch. Ale za to tapicer będzie miał dużo roboty.

Avery pochylił głowę. Przyznał mi się już, że sam odpowiadał za dwóch z nich.
– Nie wolno wam zabijać, chyba że życie wasze lub innego gwardzisty znajduje się w bezpośrednim niebezpieczeństwie lub rebeliant zaatakuje członka rodziny królewskiej. Te szumowiny potrzebne są nam żywe, żeby można ich było przesłuchać.

Stary, macie 23 żywych, czego jeszcze ci potrzeba? Pokojowego Nobla chcesz dostać? Ci kolesie chcą was pozabijać, a wy, sieroty jedne, macie rozkaz usiąść z nimi przy herbatce i przekonać ich, żeby się poddali bez rozlewu krwi. No super strategia, doprawdy. Przecież można spokojnie założyć, że działania rebeliantów same w sobie są bezpośrednim zagrożeniem życia wszystkich w pałacu, a gwardziści mają ich po główkach miziać czy co?

Usłyszałem kilka stłumionych westchnień na Sali szpitalnej. Nie podobał mi się ten rozkaz. Moglibyśmy znacznie szybciej odpierać ataki, gdybyśmy po prostu likwidowali rebeliantów, którzy wdarli się do pałacu. Ale król chciał dostawać odpowiedzi, a plotki głosiły, że miał swoje sposoby tortur, dzięki którym wyciągał z rebeliantów informacje. Miałem nadzieję, że nigdy się nie dowiem, jakie są to sposoby.

Rozumiem, że mój ziom chce mieć rebeliantów do przesłuchania, ale wszyscy mu nie są potrzebni. Priorytety, bitch, priorytety! Najpierw zdusić atak, a jak się jakieś gagatki ostaną, to dawać ich na łamanie kołem. Nie dziwota, że pałacowa ochrona jest taka do dupy, skoro gwardziści mają związane ręce i nie mogą porządnie odpierać ataków, bo nie daj bór zrobią bubu jakiemuś rebeliantowi. Zresztą Miecio, Henio i spółka wpadają tak często, że "materiału" do tortur i tak nie zbraknie. Nie trzeba chuchać na każdego buntownika z osobna, co chwila do pałacu wszak wpada ich od groma.

Dowódca oznajmia, że gwardziści, którzy nie są poważnie ranni, mają wrócić do swoich normalnych obowiązków. Ośrodek ląduje więc w ogrodzie, gdzie rodzina królewska i kandydatki mają spędzić dzień, podczas gdy służba pałacowa uwija się, robiąc porządki po wizycie TheRebels. 

Ochmistrz uznał, że najlepiej będzie, jeśli rodzina królewska i kandydatki z Elity będą pracować w ogrodzie, podczas gdy personel pałacowy postara się doprowadzić wnętrza do przyzwoitego stanu.

Ochmistrz to łebski kolo. Przecież dobrze wiemy, że chillout na świeżym powietrzu to świetny pomysł zaraz po ataku buntowników. Tyle otwartej przestrzeni, taka czysta linia strzału… Marzenie. Może ochmistrz ma na boku jakąś ciepłą posadkę w TheRebels LTd.? Miecio i Henio na pewno dobrze płacą. Tylko jakim cudem cała rodzina go posłuchała i nikomu nawet przez myśl nie przeszło, że to może nie do końca udany pomysł z tym ogrodem.
 

Prażące słońce, zmęczenie i wykrochmalony mundur powodowały, że było mi niezbyt przyjemnie. Jeśli dodać do tego piekący ból z rozcięcia na głowie, niewidoczne siniaki na szyi po duszeniu i jakieś obrażenia nogi, których powstania w ogóle sobie nie przypominałem, czułem się po prostu okropnie. Jedyną dobrą rzeczą w tym dniu było to, że taki układ pozwalał mi być w pobliżu Ameriki. Obserwowałem, jak usiadła z Kriss i zajęły się planowaniem zbliżającego się przyjęcia. Jeśli nie liczyć Celeste, nie widziałem nigdy, żeby America denerwowała się na którąkolwiek z pozostałych kandydatek, ale dzisiaj cała mowa jej ciała sugerowała, że jest niezadowolona z towarzystwa Kriss. Kriss wyglądała jednak na kompletnie nieświadomą tego, rozmawiała swobodnie z Americą i od czasu do czasu rzucała spojrzenia na Maxona. Trochę mnie niepokoiło, że America także patrzyła w jego stronę, chociaż wątpiłem, by jej uczucia uległy zmianie. Jak mogłaby kiedykolwiek patrzeć na niego i nie pamiętać o krzykach Marlee?

To jest opko, a ona jest główną bohaterką, ptysiu. Będzie się miotać między wami tak długo, jak tylko Kierze uda się rozciągnąć ten mdły trójkąt.

Namioty i stoły rozstawione na trawniku sprawiały, że wyglądało to prawie tak, jakby rodzina królewska urządzała garden party. Gdybym nie widział tego na własne oczy, nie domyśliłbym się, że pałac został splądrowany. Wydawało się, że wszyscy tutaj zapomnieli o atakach i zajęli się swoimi sprawami.

Banda idiotów-samobójców.

Nie umiałem zgadnąć, czy roztrząsanie ataków sprawiłoby tylko, że wydawałyby się bardziej przerażające, czy też po prostu nikt nie miał na to czasu. Uświadomiłem sobie, że gdyby rodzina królewska poświęciła trochę namysłu tej kwestii, może znaleźliby lepszy sposób na zapobieganie atakom.

Matko borsko, w tym cholernym pałacu wszyscy powinni zacząć używać mózgownic. Zapobieganie atakom, radzenie sobie z atakami i zachowanie po ataku są kompletnie idiotyczne. Nic tu nie ma sensu. Nic.

– Nie wiem, po co w ogóle się tym zajmuję – oznajmił król odrobinę za głośno. – Podał komuś dokument i wydał przyciszonym głosem rozkaz: – Wymaż te poprawki Maxona, przeszkadzają mi.

Mój ziom.

– Rebelianci! Uciekajcie!

Niemożliwe. Że też nie dali rodzinie królewskiej zrobić sobie relaksującego pikniku. No jak tak można? 

Zobaczyłem, że królowa zrywa się z miejsca i biegnie wzdłuż ściany pałacu, pod osłoną pokojówek, kierując się do tajnego przejścia. Król pospiesznie zebrał papiery. Na jego miejscu bardziej martwiłbym się o własną skórę niż o jakieś stracone informacje, niezależnie od tego, co zawierały te dokumenty.  America nadal siedziała na miejscu jak sparaliżowana. Zrobiłem krok w jej stronę, ale Maxon podbiegł do nich jako pierwszy i wepchnął mi Kriss w ramiona.
– Uciekaj! – rozkazał. Zawahałem się, myśląc o Americe. – Zabierz ją stąd!
Zrobiłem to, co musiałem, i pobiegłem przed siebie, podczas gdy Kriss w kółko wołała Maxona. Ułamek sekundy później usłyszałem strzały i zobaczyłem, że z pałacu wysypuje się gromada ludzi, niemal w tej samej proporcji gwardzistów i rebeliantów.
– Tanner! – krzyknąłem i zatrzymałem go, zanim rzucił się w wir walki. Podałem mu Kriss. – Biegnij za królową.

Biedna Kriss. Przekazywana z rąk do rąk jak jakaś lalka.

Posłuchał bez żadnych pytań, a ja odwróciłem się, żeby zabrać Mer.
– America! Nie! Wracaj! – wrzasnął Maxon z paniką w głosie. Spojrzałem w tę samą stronę i zobaczyłem, że America biegnie szybko w stronę lasu, ścigana przez rebeliantów.  

Nie.

Tak.

Dobra, dobra, analizowałyśmy już ową jakże genialną rejteradę Amisi i wiemy, że nie dorwał jej Henio wyskakujący zza krzaka z maczetą/widłami/kosą postawioną na sztorc.

Amisia spierdziela w las, rebelianci zasuwają za nią. Ośrodek postanawia chromolić  rozkaz dowódcy „make tea, not war” i pozabijać sukinsynów, radośnie zapominając, że przy okazji może też zastrzelić miłoźdź swojego życia, czyli Amisię. Maksio jest tym razem co nieco bardziej ogarnięty i każe wstrzymać ogień. Za pierwszym razem nie dociera to do Ośrodka, może jednak ma podświadomą ochotę zamordować Amerikę. I feel you, bro. Dopiero, gdy Maksio chwyta Legera za szmaty, ten otrząsa się z berserkerskiego szału.

Wypuścił mnie i popchnął, a potem odwrócił się i przeczesał palcami włosy. Nigdy nie widziałem, żeby chodził tak nerwowo. Przypominał mojego ojca, kiedy miał zaraz wybuchnąć.  Wszystko to, co on okazywał na zewnątrz, ja czułem w środku. Jedna z jego kandydatek zaginęła, jedyna dziewczyna, jaką kiedykolwiek kochałem, przepadła.

Mało żeś jej nie zastrzelił, geniuszu.

Nie byłem pewien, czy zdoła prześcignąć rebeliantów i czy znajdzie miejsce, żeby się ukryć. Serce biło mi gwałtownie ze strachu, a jednocześnie pękało z powodu bezradności. Obiecałem May, że nie pozwolę, by ktokolwiek ją skrzywdził. Zawiodłem.

Nie wiń się, nie miałeś akurat przy sobie żadnej kanapy, Amisia by zrozumiała.

Maksio dostaje histerii. Gwardziści zaczynają organizować poszukiwania.

– Maxonie, idź do matki – usłyszałem polecenie króla.
– Nie mówisz chyba poważnie. Jak miałbym siedzieć w jakimś schronie, kiedy America zaginęła? Może już nie żyje. – Odwróciłem się i zobaczyłem, że Maxon zgiął się w pół, oddychając ciężko, jakby sama ta myśl doprowadziła go niemal do wymiotów.
Król Clarkson wyprostował go, ścisnął mocno za ramiona i potrząsnął.
– Opanuj się. Musisz być bezpieczny. Idź już.

I <3 Clarkson 5eva!!!

Maxon zacisnął pięści, lekko zgiął ręce w łokciach i przez ułamek sekundy myślałem, że za chwilę naprawdę uderzy swojego ojca. Może to nie było na miejscu, ale byłem pewien, że król mógłby z łatwością pokonać Maxona, gdyby tylko chciał.

No baa, pewnie. Szczególnie w walce umysłowej, ale wpierdzielić też by mu potrafił.

A ja nie chciałem, żeby ten facet zginął.

Nie? Naprawdę?

 Maxon odetchnął ciężko jeszcze kilka razy, wyrwał się z uścisku ojca i ze złością poszedł w stronę pałacu. Szybko odwróciłem głowę z nadzieją, że król nie zauważył, że ktoś był świadkiem tej wymiany zdań. Coraz częściej zastanawiałem się nad powodami, dla których był tak niezadowolony z syna, a po tej scenie nie potrafiłem powstrzymać myśli, że chodziło tu o coś znacznie więcej niż tylko o to, że Maxon robi niepotrzebne dopiski na jego dokumentach.

Wiesz, ptysiu, chodzi bardziej o, jak by to powiedzieć, całokształt twórczości, a wręcz egzystencji Maksia.

Dlaczego ktoś tak troszczący się o bezpieczeństwo syna miałby się zachowywać wobec niego tak… agresywnie?

Bo musi mieć następcę z prawego łoża, ale jednocześnie chce tego konowała czegoś nauczyć, a się mu nie udaje. Każdy by się wkurzył.

– Czy którykolwiek z was zna las otaczający pałac?
Milczeliśmy.
– Jest bardzo duży i zaledwie kilka metrów w głąb staje się zupełnie dziki. Mury pałacowe wchodzą w niego na odległość jakichś stu pięćdziesięciu metrów, a potem zakrzywiają się i spotykają łukiem, ale mur w głębi lasu jest w bardzo złym stanie. Rebeliantom nie będzie trudno się przez niego przedostać, szczególnie biorąc pod uwagę, z jaką łatwością pokonali najtrudniejszą jego część na froncie pałacu.

I nikt tego muru nie naprawia? Why? Przecież to zaproszenie dla TheRebels. No ale jak nawet porządny mur nie stanowi dla buntowników wyzwania, to w zasadzie po co próbować, najlepiej zburzyć całość, przynajmniej nie będzie zasłaniał widoków. Normalnie komedia.

Po prostu świetnie.

Jesteś w książce Kiery Cass, misiaczku, nie dziw się, ten cyrk jest lepszy od Monty Pythona.

– Pójdziemy powoli, tyralierą. Rozglądajcie się za śladami stóp, upuszczonymi przedmiotami, połamanymi gałęziami, wszystkim, co mogłoby nam wskazać, dokąd ją zabrali. Jeśli zrobi się ciemno, wrócimy po latarki i dodatkowych ludzi.

Oczywista oczywistość jest oczywista.

Dowódca ma wątpliwości, czy Leger nadaje się do poszukiwań, bo kuleje, ale Ośrodek jest napędzany siłą miłoździ i przekonuje dowódcę, że da radę.

(…) musiałem stawić czoło rzeczywistości i wziąć pod uwagę, że być może wyjdę z tego lasu bez niej. Gorzej – może wyjdę stąd, niosąc jej ciało.
Ta myśl była paraliżująca. O co będę walczyć na tym świecie, jeśli nie o nią?  Postarałem się poszukać czegoś dobrego. Ona była wszystkim, co we mnie dobre. Przełknąłem łzy i spróbowałem wziąć się w garść. Będę musiał po prostu walczyć dalej.

Ośrodek aspiruje do miana męskiej Belli Swan. Stary, pamiętasz może, że masz rodzinę? Ludzi, którzy, jak podejrzewam, cię kochają, ale też liczą na ciebie, bo jesteś ich głównym żywicielem? Zdajesz się cały czas o tym zapominać.

– Lady Americo! – zawołałem.
– Tu jestem! – Wytężyłem słuch, słysząc te słowa, zbyt przerażony, by od razu uwierzyć. – Tutaj!
America przybiegła do mnie, bosa i brudna, a ja schowałem pistolet i rozpostarłem ramiona.
– Całe szczęście – westchnąłem. Chciałem ją od razu pocałować, ale musiało mi wystarczyć, że mam ją żywą i oddychającą w ramionach. – Mamy ją! Żyje! – zawołałem do pozostałych. Obserwowałem, jak inni gwardziści zbliżają się do nas.
America drżała lekko i widziałem, że jest trochę oszołomiona tym wszystkim, co się wydarzyło. Nie obchodziła mnie zraniona noga, zamierzałem zatrzymać ją w ramionach niezależnie od wszystkiego. Przytuliłem ją do siebie, a ona oplotła mi rękami szyję, przyciskając się mocno.

Gołąbeczki, pamiętacie może, że zaraz zbiegnie się spora grupa gwardzistów i takie mizianki przy świadkach w waszej sytuacji nie są specjalnie bezpieczne?

Na twarzach wszystkich gwardzistów odmalowało się radosne zaskoczenie, ale Markson był najszczęśliwszy z nich.
– Nie wydaje mi się, żeby którakolwiek z pozostałych dziewcząt mogła im uciec w takiej sytuacji.
America odetchnęła spokojniej i uśmiechnęła się.
– Żadna z pozostałych dziewcząt nie jest Piątką.

Ponieważ granie na skrzypcach to taki workout, że Usain Bolt wysiada. A kurczak i herbata z cytryną to świetne dopalacze.

– Wiem, że jesteś szybka i sprytna, ale mimo wszystko byłem przerażony – powiedziałem jej po drodze.
– Nie powiedziałam prawdy – szepnęła mi do ucha.
– Jak to? – zapytałem szeptem.
– Udało im się mnie znaleźć. – Popatrzyłem na nią, zastanawiając się, co w tym było takiego strasznego, że nie chciała o tym mówić przy pozostałych. – Nic mi nie zrobili, ale jedna dziewczyna mnie zauważyła. Dygnęła i pobiegła dalej.
Poczułem ulgę, a zaraz potem zdumienie.
– Dygnęła?
– Też byłam zaskoczona. Nie sprawiała wrażenia złej ani niebezpiecznej. Wyglądała całkiem zwyczajnie. –America milczała jakąś minutę i dodała – Ona niosła mnóstwo książek.
– Tak, to się często dzieje – potwierdziłem. – Nie mam pojęcia, co z nimi robią, ale podejrzewam, że używają ich na podpałkę.

Bo kto to słyszał, żeby książki czytać. To nie tak, że mogą sobie drew narąbać w lesie. Trzeba wybrać się po specjalną podpałkę do Castoram… znaczy do pałacu. Żelazna logika.

Coraz bardziej i bardziej oczywiste stawało się to, że rebelianci chcieli po prostu zniszczyć wszystko, co należało do pałacu – drobne przedmioty, ściany, nawet poczucie bezpieczeństwa – a zabranie cennej własności króla po to, żeby mieć coś do spalenia, wydawało się pokazaniem monarchii środkowego palca.

You are stupid. So fucking stupid.

Leger dostaje polecenie zabrania Amisi do skrzydła szpitalnego.

Na korytarzach było pełno służby sprzątającej po pierwszym ataku, a kiedy znaleźliśmy się w skrzydle szpitalnym, pielęgniarki zajęły się Americą tak szybko, że nie miałem okazji z nią porozmawiać. Ale gdy położyłem ją na łóżku i spojrzałem na podartą sukienkę i podrapane nogi, nie potrafiłem nie myśleć o tym, że to wszystko moja wina. Kiedy cofałem wszystkie wydarzenia do samego początku, to stawało się całkowicie jasne.

Cóż, gdyby nie twoja histeria wielkiego macho, nie byłoby jej w ogóle w pałacu, więc w sumie masz rację.

Musiałem zacząć robić coś, żeby jej to wynagrodzić. Kiedy tej nocy zakradłem się do skrzydła szpitalnego, America spała. Była czystsza, ale nawet we śnie na jej twarzy widać było niepokój.

Ośrodek zaczyna przepraszać śpiącą Amisię za wszystko. Za to, że nie rzucił jej się wcześniej na pomoc podczas ataku, ale też za to, że popchnął ją do wysłania zgłoszenia. Przyznaje się do swojego galopującego idiotyzmu.

– Nie wiem, czy zdołam to naprawić, Mer. Nie wiem, czy kiedykolwiek będziemy tacy jak dawniej, ale nie zamierzam przestawać próbować. Jesteś dla mnie jedyna –powiedziałem, wzruszając lekko ramionami. – Jesteś jedyną osobą, o jaką kiedykolwiek chciałem walczyć.

Dam ci jeszcze jakieś 5 minut zanim zrobisz solidny 180-stopniowy obrót i polecisz za Lucy.

Miałem znacznie więcej do powiedzenia, ale usłyszałem, że drzwi sali szpitalnej się otworzyły. Nawet w ciemności trudno było nie rozpoznać garnituru Maxona. Ruszyłem przed siebie z opuszczoną głową, udając, że robię tylko obchód. Maxon nie przywitał się ze mną, ledwie zauważył moją obecność, kiedy podchodził do łóżka Ameriki. Patrzyłem, jak bierze krzesło i siada koło niej.
Nie potrafiłem mu nie zazdrościć. Od tamtego pierwszego dnia w mieszkaniu jej brata – od pierwszej chwili, gdy zrozumiałem, co czuję do Ameriki – byłem zmuszony kochać ją z oddali. Maxon mógł siedzieć koło niej, dotykać jej ręki, a różnica klas nie miała dla nich znaczenia. Zatrzymałem się przy drzwiach, patrząc na nich. Chociaż Eliminacje osłabiły więź łączącą mnie z Americą, to właśnie Maxon był ostrzem zdolnym przeciąć ją całkowicie, gdyby zbytnio się do niej zbliżył. A ja nie mogłem odgadnąć, na ile blisko dopuszcza go America. Mogłem tylko czekać i dać jej czas, którego najwyraźniej potrzebowała. W gruncie rzeczy wszyscy go potrzebowaliśmy.  Tylko czas mógł o wszystkim rozstrzygnąć.

I tym filozoficznym wywodem kończy się Gwardzista. W ten sposób opuszczamy pustawe mózgownice truloffów. Za tydzień zaczniemy zmagać się z Królową i Faworytką. W piątek pojawi się wstęp do KiF, a w niedzielę normalna analiza.

Beige


Zanim przejdziemy do przygód różnych pań z Cassolandu, mam dla was materiały dodatkowe, które zanalizowała niezłomna Maryboo.  

Pytania do Kiery Cass

Och. Och. OCH.

Panie i panowie: czas pochylić się nad wywiadem z naszą ulubioną autorką.

Na samym początku chciałybyśmy poruszyć pewną kwestię techniczną. W analizie pominęłyśmy trzy pierwsze pytania, dotyczące kolejno: tytułu jej ulubionej książki z dzieciństwa (Cass twierdzi, że nie ma jakieś konkretnej, ale szybko nauczyła się czytać i czytała innym dzieciom w przedszkolu), okoliczności zostania pisarką (problemy natury osobistej, Cass postanowiła „obdarzyć” swymi trudnościami fikcyjną postać i zobaczyć, dokąd ją to zaprowadzi), oraz inspiracji do stworzenia serii. Ostatnie z pytań omówiłyśmy podczas analizy materiałów dodatkowych do „Rywalek”, dwa pierwsze natomiast dotyczą prywatnego życia autorki, a nie jest wszak naszym celem analizować Kierę jako osobę; skupiamy się tu na jej twórczości.

Nie martwcie się jednak; nawet po pominięciu owych zagadnień frajdy nam nie zabraknie, bowiem pozostałe pytania związane są już z samym Cassolandem. A odpowiedzi? Och, odpowiedzi są znacznie dłuższe i ciekawsze od tego, co można było znaleźć w internetowym FAQ.

Nie przedłużając – zapraszamy do zabawy!

Kto był najwspanialszym fanem tego cyklu,  jakiego spotkałaś do tej pory?

W prawdziwym życiu pamiętam czytelniczkę, która przyszła po mój autograf z egzemplarzami „Rywalek” i „Elity”, z których każdy miał chyba z pięćdziesiąt przylepionych karteczek.   

Maryboo: Ejże...to trochę jak ja i Beige podczas analiz. Zamieńcie tylko „egzemplarz” na „rozdział”.

Potem ona i jeszcze jakieś osiem osób zostali dłużej, zadając mi poważne pytania o postaci i świat przeze mnie stworzony.

M: „Niestety, sterczeli tam nadaremno, jako że nie przywiązuję wagi do tego typu dupereli”.

Kochani, wyobraźcie sobie tylko, jak musiała wyglądać ta rozmowa. Cassoland to kraina, w której europejskie państwa z niejasnych przyczyn łączą się w dziwaczne hybrydy, szary obywatel z dnia na dzień może ogłosić się królem, a religia jest wspominana niemal w każdym tomie, lecz konia z rzędem temu, kto będzie w stanie stwierdzić, w co właściwie wierzą obywatele – ja na miejscu autorki, widząc dociekliwego czytelnika wiałabym, ile sił w nogach, świadoma faktu, iż najniewinniejsze pytanie o świat przedstawiony może postawić mnie w mocno kłopotliwej sytuacji.

Nie miałam pojęcia, że ludzie przywiązują do tego taką wagę.

M: ...To dopiero pierwsze pytanie, a ja już mam ochotę wywiesić białą flagę.

Na tym samym spotkaniu pojawiła się dziewczyna z Coke Zero i Wheat Thins (moimi ulubionymi przekąskami podczas pisania!), która chciała mnie przekupić, żebym jej obiecała, że America zostanie z Aspenem. To było urocze!

M: Biedne dziewczę, musiało przeżyć niezły szok, kiedy wreszcie zakupiło „Jedyną” i dotarło do rozdziału dwunastego, w którym Amisia dosyć brutalnie rozlicza się ze swą burzliwą uczuciową przeszłością.

W Internecie naprawdę zaskoczył mnie Tumblr! Ludzie rysowali niesamowite fanarty, tworzyli strony poświęcone role-playing, pisali fanfiki i wymyślali wspaniałe teorie na temat tego, co będzie w ostatnim tomie.

M: Mówi się, że w internetach jest wszystko, jak zatem myślicie – czy gdzieś tam, w odmętach globalnej sieci kryje się ficzek traktujący o przygodach dwóch dzielnych rebeliantów?

To naprawdę super – ponieważ piszę sama w moim gabinecie, obserwowanie ludzi podekscytowanych tak samo jak ja nigdy mi się nie nudzi. To świetna zabawa!

M: Cass, nie chcę cię straszyć, ale E.L.James też była kiedyś gorącą (i twórczą) fanką „Zmierzchu” - i tak narodziło się „Pięćdziesiąt twarzy Greya”...

Jak wybierasz imiona dla swoich bohaterów?

M: „Dokładam, zabieram i zmieniam przypadkowe litery imionom już istniejącym. Od czasu do czasu przeglądam też listę amerykańskich ośrodków narciarskich – bohater mojej najnowszej powieści będzie się zwał Sugarloaf”.

Prawie wszystkie to odrzucone pomysły na imiona dla dzieci. Amberly, Kamber, Tuesday, Emmica i nawet America były pomysłami na imię dla córeczki, na które mój mąż się nie zgodził. Dlatego dałam je moim fikcyjnym dzieciom i teraz są bezpieczne.

M: * ma przerażające flashbacki związane z wypowiedziami Meyer *

Co jakiś czas szukam pomysłu na imię. Aspena znalazłam, kiedy szukałam czegoś, co brzmiałoby twardo, a jednocześnie trochę romantycznie.

M:

10/10!

Ciekawostka: omal nie zmieniłam mu imienia na Apsen, ponieważ cały czas myliłam się przy zapisywaniu.

M: I, jak mogliśmy zaobserwować w „Następczyni”, nigdy do końca nie wyleczyłaś się z tej przypadłości.

Czasem też wykorzystuję imiona przyjaciół albo moich wspaniałych czytelników. W tych trzech tomach co najmniej pięć imion pochodzi od pierwszych fanów cyklu.

M: To obiektywnie bardzo miłe, niestety, od czasów Meyer chrzczącej ofiarę magicznego stalkingu imieniem własnej siostry tego rodzaju wynalazki sprawiają, że na wszelki wypadek wolę nie zastanawiać się, CZYJE to były imiona.    

Jaka część tego cyklu była najtrudniejsza do napisania?

Jeśli chodzi o samą pracę, cały drugi tom był trudny.

M: Cóż, naprawdę się nie dziwię – jeśli chodzi o powieści YA pozbawione jakiejkolwiek linii fabularnej,  „Elita” zdecydowanie zasługuje na miejsce na podium. Było nie było, napisanie dzieła w którym nie dzieje się absolutnie nic to też pewnego rodzaju sztuka.

Ludzie powtarzali mi, że nie jest łatwo pisać kontynuacje, ale ich nie słuchałam.

M: A szkoda...

Podobało mi się to, co się działo… ale ostatecznie zmieniłam cały środek tej książki. Dwa razy.

M: Środek „Elity” składa się zasadniczo z ciągłych nieporozumień na linii Amisia – Maksio, więc boję się nawet pytać, jak wyglądała pierwsza wersja tej książki.

Nadal się zdarza, że próbuję szukać w książce wydarzeń, które nigdy nie trafiły na papier.

M: Po czym, jak widzieliśmy na przykładzie 'Shipping Asperica', obrażasz się na czytelników, ponieważ nie potrafią czytać ci w myślach i dokopać się do owego tajemniczego dziesiątego dna książki, które istnieje wyłącznie w twojej wyobraźni.

Jeśli chodzi o bagaż emocjonalny, ostatnich kilka rozdziałów „Jedynej” było dla mnie bardzo trudne do napisania z wielu powodów.

M: Phi, ciekawe, co ja mam powiedzieć – analiza obrzydliwego zachowania Maxona pod koniec trylogii zajęła mi kilka stron Worda.

Którą scenę z „Rywalek” napisałaś jako pierwszą?

Pierwszą linijkę książki. Było dla mnie jasne, że ta dziewczyna właśnie dostała list, który ma zmienić jej życie, i nie jest nim w ogóle zainteresowana.

M: Widzę, Cass, że nadal z uporem maniaka lansujesz legendę Niezwykle Istotnego Listu, który w rzeczywistości dla mieszkańców Illei był mniej więcej tym, czym dla nas są wiadomości dotyczące wszelakich loterii: nie dość, że dostają je miliony, to szansa na rzeczywistą wygraną i zmianę życia jest dosyć mizerna.

Cały pierwszy tom był pisany w kolejności chronologicznej, a ja pytałam Americę: „No to co się teraz stanie?” za każdym razem, kiedy docierałam do miejsca, które sprawiało wrażenie końca rozdziału.

M: ...No cóż, przynajmniej dostaliśmy oficjalne potwierdzenie, że za idiotyczną strukturę rozdziałów i brak jakiejkolwiek akcji należy winić niewidzialnych przyjaciół autorki.

W przypadku „Elity” pisałam poszczególne sceny, a potem powiązałam je razem,

M: Uwierz, to widać.

 a „Jedyną” zaczęłam od końca i cofałam się do początku.

Opisz Americę w kilku słowach.

Początek pierwszego tomu: Proszę, nie każcie mi tego robić.

M: Cass, nikt jej niczego nie kazał. Naprawdę. Amisia z własnej, nieprzymuszonej woli zgodziła się wziąć udział w tym cyrku, przekupiona przez mamusię. Jeśli tak bardzo podoba ci się motyw niewinnej bohaterki siłą zaciągniętej do pałacu tyrana...to dlaczego po prostu tego nie napisałaś?

Koniec drugiego tomu: Zaraz… naprawdę mogę to zrobić?

M: Jeżeli przez „to” rozumiemy bycie małżonką Maksia, to owszem, Ami mogła to zrobić już jakieś sto stron wcześniej i skrócić męki czytelników. A jeśli jednak chodzi bycie królową – no cóż, sequele dobitnie udowodnią, że nie, zdecydowanie nie nadaje się do pełnienia tak odpowiedzialnej roli.

Opisz Aspena w kilku słowach.

Początek pierwszego tomu: Nigdy o tobie nie zapomnę.

M: Na początku pierwszego tomu Amisia i Aspen wciąż byli parą, nie za bardzo zatem rozumiem, dlaczego Leger czuł się w obowiązku zapewniać (choćby i w duchu) swoją dziewczynę, iż nadal jest żywa w jego pamięci.

Koniec drugiego tomu: Proszę, nie zapominaj o mnie. 

M: Koniec trzeciego brzmiałby zapewne: LOL, żartowałem, tak naprawdę od kilku miesięcy potajemnie bajeruję twoją pokojówkę.

Opisz Maxona w kilku słowach.

Początek pierwszego tomu: Boże, mam nadzieję, że mnie pokochają.

M: Cóż, mnie po lekturze „Księcia” zdaje się, że prawdziwszym byłoby stwierdzenie w stylu: „Boże, mam nadzieję, że to nie będą jakieś kaszaloty”.

Koniec drugiego tomu: Chwilę, to kogo ja właściwie kocham?

M: Eee...Cass, a to w ogóle była kiedykolwiek sporna kwestia? Bo Kriss przez całą serię jest konsekwentnie portretowana jako – owszem, bardzo atrakcyjna, ale jednak – opcja B na wypadek, gdyby Amisia w ostatniej chwili stchórzyła.

Z którą bohaterką Rywalek najbardziej się identyfikujesz?

Z May. Uświadomiłam to sobie znacznie później, ale ona i ja w prawdziwym życiu byłybyśmy najlepszymi przyjaciółkami. Ma prawie piętnaście lat i chciałabym móc czytać z nią czasopisma i słuchać muzyki pop. Nie wiem, co to mówi o mnie, biorąc pod uwagę, że jestem po trzydziestce, ale nie obchodzi mnie to. May to moja dziewczynka.

M: Tak, to jest cała odpowiedź i nie, nie zamieszczę do niej żadnego komentarza. Kochani, wiecie dobrze, co myślę o May; to jest po prostu jedna z tych chwil, w której z jednej strony zawodzą mnie słowa, a z drugiej – doskonale zdaję sobie sprawę, że gdybym miała wyrazić swoją opinię na ten temat, najprawdopodobniej przekroczyłabym linię dzielącą krytykę utworu od krytyki samego twórcy.

Która postać zaskoczyła Cię najbardziej?

Wiele postaci skrywa sekrety, o których wiedziałam od początku, więc pisząc pierwszy tom, patrzyłam na nie przez pryzmat „Jedynej”. Niewiele mogło mnie zaskoczyć.

M: Jeszcze niedawno twierdziłaś, że Amisia bardzo niechętnie „zdradzała” ci swoje sekrety – więc jak w końcu było?

Ale muszę przyznać, że nie spodziewałam się po Kriss takiej siły przebicia. Spodziewałam się, że będzie po prostu pozostawać w tle, ale kiedy stosunki Maxona i Ameriki zaczęły się psuć, przepchnęła się w moich myślach do przodu i zażądała, żeby dać jej szansę.

M: Primo: „Siły przebicia”? Żebyśmy mieli jasność – mówimy nadal o tej pannicy, która jako rzekoma wtyka zrobiła dla rebeliantów okrągłe zero, najwyraźniej stwierdzając, że rola książęcego koła zapasowego podoba jej się bardziej niż walka o uzdrowienie sytuacji w kraju, czy tak?

Secundo: Cass, przestań bujać, Kriss nie tyle „przepchnęła się” na pierwszy plan, co po prostu była jedyną możliwą rywalką Amisi w wyścigu o serce Maksia, biorąc pod uwagę, że pozostałe członkinie Elity albo miały równie bogate życie wewnętrzne, co kawałek kartonu (Natalie), albo były chodzącym stereotypem (Elise), albo Scary Sue (Celeste).

Jakie wydarzenie zaskoczyło Cię najbardziej?

Od samego początku wiedziałam, że Marlee ma jakiś sekret, ale potrzebowałam trochę czasu, żeby wymyślić, o co może chodzić i że się on wyda.

M: Cóż, twoi czytelnicy raczej nie mieli podobnych problemów, biorąc pod uwagę, że większość z nich od początku domyślała się, o co chodzi w Niezwykle Subtelnie Prowadzonym Wątku Tajemniczej Tajemnicy Marlee.

Kiedy to stało się jasne, musiałam jakoś poradzić sobie z tym, że ona i Carter zostaną ukarani. Musiałam zebrać informacje o wykonywaniu kar fizycznych, używanych narzędziach i o tym, jakie rany i blizny to pozostawia.

M: A swoją drogą...Biorąc pod uwagę, że Marlee i Carter powinni byli dać głowy za złamanie regulaminu, trzeba powiedzieć, że pałacowy kat (a raczej sam król) był dla nich całkiem łagodny podczas wymierzania kary zastępczej, skoro na dobrą sprawę skończyło się na siniakach. Ale cóż, domyślam się, że wyrywanie paznokci nie wyglądałoby równie romantycznie – nie mówiąc już o innych wymyślnych rodzajach tortur, które mogłyby trwale uszkodzić nasze gołąbeczki.

Kiedy zrozumiałam, że to musi się przydarzyć Marlee, trudno mi się było z tym pogodzić. Musiałam robić przerwy podczas pisania, bo inaczej zaczęłabym płakać. Nie wiem, czy to samo wydarzenie tak mnie zaskoczyło, czy to, że uświadomiłam sobie, jak bardzo przywiązałam się do tych postaci w mojej głowie. Naprawdę cierpiałam razem z nimi.

M: Łączymy się z tobą, w bólu, autorko, choć my akurat płakaliśmy nad nieuleczalną głupotą twoich pacynek, przekładających chuć nad zdrowy rozsądek i bezpieczeństwo rzekomo ukochanej osoby.

Czy jakaś postać jest wzorowana na kimś, kogo znasz?

Tak i nie. Na pewno pożyczam od znajomych ludzi pewne cechy, a przynajmniej odczucia, jakie mam powiązane z nimi. Znałam jako dziecko pewną bardzo niesympatyczną Celeste, więc kiedy ta wredna dziewczyna pojawiła się na lotnisku, wiedziałam od razu, jak ma na imię.

M: …Tak, kochani, dobrze widzicie. Cass nadała naczelnej Scary Sue serii imię nielubianej koleżanki z dzieciństwa.

...Wow.

Pożyczałam też mnóstwo imion od ludzi wokół mnie, na przykład od mojego młodszego brata, Gerada. (Dodam jednak, że jest bardzo muzykalny i byłby naprawdę dobrą Piątką).

M: Rany koguta, a więc ten zmienniaczus literus imiennus to nie tylko wymysł autorki (swoją drogą, nie wiem, czy współczuć bratu Kiery przypisanie do postaci-widma, czy raczej gratulować, że nie skończył jako inspiracja dla evil!Koty...).

Prawdopodobnie najwięcej zaczerpnęłam od Callawaya, mojego męża. Kilka razy pytał, czy Maxon był wzorowany na nim i prawda jest taka, że po trochu… ale właściwie to nie. Jakaś cząstka Callawaya jest w każdym chłopaku, którego wymyślam. Jak mogłoby być inaczej? To dla mnie wzorzec miłości: facet, w którym się zakochałam. Te cechy, które mnie w nim pociągają, zwykle trafiają w jakiejś formie na papier.

M: Jakby to...Cass, to bardzo miłe z twojej strony, naprawdę. Problem tylko w tym, że tru loffy wychodzące spod twoich palców naprawdę nie kwalifikują się do grona wzorców idealnej miłości.

Pasja i oddanie Aspena? Callaway.

M:  „Mentalność Samca Alfa i stalkerskie tendencje Aspena?” - Proszę, Cass, poprawiłam, nie ma za co (żebyśmy mieli jasność – wypowiadam się tu wyłącznie o postaci literackiej, nie mam powodów, by wątpić, że mąż Kiery faktycznie posiada przytoczone przez nią zalety).

Trudne słowa i nieporadność Maxona? Callaway.

M: „Protekcjonalny sposób zwracania się do kobiet i...”

... no cóż, przynajmniej druga część jest absolutnie zgodna z prawdą.

Nawet to, jak Carter patrzy na ludzi, było odbiciem tego, jak robi to Callaway. Nic na to nie poradzę!

M: Biorąc pod uwagę, że Carter w imię macanek ze swą lubą pozbawił całą swoją rodzinę źródła dochodów... powiedziałabym, że znowu skucha.

Czy od początku wiedziałaś, jak zakończy się historia Ameriki?

Do pewnego stopnia. W 2009 roku wydałam własnym nakładem książkę 'The Siren' („Syrena”), która opowiadała o losach dziewczyny imieniem Kahlen, będącej służką Oceanu.

M: Cóż, Cass, dziękuję, iż przypomniałaś mi, że gdzieś tam na świecie istnieje jeszcze jeden twój twór należący do kategorii YA.

Kahlen była lekko rozgoryczona na swój los i chciała, żeby wszyscy znali jej historię. Gdy zadawałam jej pytanie, od razu udzielała mi odpowiedzi.

Kiedy America pojawiła się i oznajmiła, że powinnam teraz opowiedzieć jej historię, spodziewałam się, że będzie dokładnie taka sama: z przyjemnością powie mi o wszystkim. Ale ona okazała się inna i częściej, niż myślałam, musiałam sama wkładać słowa w jej usta.

M: Nie, błagam, ZNÓW ta śpiewka o dyskusjach z wytworami własnej wyobraźni? Dlaczego żaden edytor nie wytłumaczył Cass, jak głupio tego rodzaju wyznania wyglądają na papierze?

Kiedy dotarłam do końca pierwszego tomu, uświadomiłam sobie dwie rzeczy. Po pierwsze, zupełnie źle ją zrozumiałam i powinnam napisać tę książkę od nowa. 

M: No i teraz już zawsze będzie dręczyło mnie pytanie, jak wyglądała Amisia w wersji 1.0 – od początku była irytującym pustogłowiem, czy też autorka przekształciła ją w potwora dopiero podczas przeróbek?

A po drugie, ten chłopak, z którym – jak myślałam – ma zostać, nie okazał się tym chłopakiem, którego w rzeczywistości wybrała. Wymyśliłam jej decyzję, opierając się na tym, jak widzę jej postać, zamiast poświęcić czas na zrozumienie, czego naprawdę chciała. Kiedy w końcu zaczęłam ją słyszeć, stało się jasne, że się pomyliłam.

M: Cass, daj spokój, od czasów 'Shipping Asperica' wszyscy wiemy, że uwielbiasz Legera, a zmiana docelowego tru loffa wynikała z faktu, że jesteś bodaj jedyną osobą na kuli ziemskiej, która darzy tego typa ciepłymi uczuciami – i że zdążyłaś dostrzec tę prawdę w odpowiednim momencie.

Nie mogę się doczekać, aż wyjdzie ostatni tom i wszyscy będą mogli zobaczyć, co się wydarzyło w zakończeniu! To było niesamowicie dramatyczne! To znaczy naprawdę okropne, ale strasznie dramatyczne.

M: Nie mogę się nie zgodzić – śmierć Clarksona to jedyny prawdziwy dramat tej serii.

Czy gdybyś mieszkała w Illei, chciałabyś brać udział w Eliminacjach?

To zależy.

M:  Od sytuacji politycznej w kraju? Od tego, jak wielką władzę nad twoim losem miałby książę? Od tego, czy mogłabyś się wycofać w dowolnej chwili? Od twojej sytuacji finansowej?

Czy w moim życiu byłby jakiś Aspen? Czy książę do wzięcia przypominałby Maxona?

M: ...Sama nie wiem, po co w ogóle pytałam.

Myślę, że gdybym nie była z nikim związana, może zgłosiłabym swoją kandydaturę, ale tylko gdyby książę wyglądał na sympatycznego chłopaka.

M: Cass, podpowiem ci coś: Henryk VIII też w młodości wydawał się być niezwykle sympatyczny.

Rozumiem, że on szuka prawdziwej miłości, ale ja tak samo!

M: Obawiam się wszelako, że gdybyś żyła w dystopicznym społeczeństwie, twoje pragnienia i obawy niekoniecznie oscylowałyby wokół motyli w brzuchu.

Ale z drugiej strony, gdybym miała już kogoś… nie sądzę, żebym się na to zdecydowała.

Tak czy inaczej byłabym beznadziejną księżniczką.

M: Jeśli cię to pocieszy, nie sądzę, aby istniał jakikolwiek władca bardziej niekompetentny od Maxona.

Jak wyglądał pierwszy pocałunek Ameriki i Aspena?

To było w domku na drzewie.

Aspen, trochę starszy od Ameriki, całował się już z kilkoma dziewczętami z miasta. Wszystkie dziewczyny Szóstki miały nadzieję, że go zdobędą, ponieważ Aspen był nie tylko niesamowicie przystojny, ale miał jeszcze tę aurę „mógłbym być zły, ale postanowiłem, że nie będę”, która je przyciągała.

M: Ja tak tylko przypomnę, że zgodnie z wypowiedziami autorki inspiracją dla stworzenia Aspena był między innymi ten gość:

Przyznajcie, sam mrok i zło.

I niby dlaczego wszystkie Szóstki miałyby zgodnie wzdychać do Legera? Na dobrą sprawę powinny raczej oglądać się za chłopcami z wyższych kast, którzy umożliwiliby im społeczny awans poprzez małżeństwo.

Jednak żaden z tamtych pocałunków nie miał większego znaczenia, a kiedy Aspen zaczął coś czuć do Ameriki, był zdecydowany całkowicie zawrócić jej w głowie.

America, która miała niedługo skończyć piętnaście lat, nigdy wcześniej nie była w nikim zakochana, więc tak naprawdę nie wiedziała, co myśleć o tym chłopcu, którego znała całe swoje życie, ale zawsze unikała, a który teraz wypełniał jej bez reszty serce i głowę.

M: Wiecie co? Nie bardzo wiem, jak to w ogóle skomentować. Czuję się po prostu niekomfortowo, zupełnie jakbym przez przypadek natrafiła na fragment tajnego pamiętniczka nastoletniej dziewczynki.

Kiedy Aspen dał Americe kartkę na urodziny, spotykali się w domku na drzewie przez dwa tygodnie co drugi dzień, rozmawiając, żartując i ciesząc się tymi krótkimi dotknięciami, które są czymś niesamowitym, kiedy dopiero się dowiadujesz, że ktoś cię kocha. Pod koniec drugiego tygodnia Aspen był u kresu wytrzymałości.

America przytuliła się do niego i położyła mu głowę na ramieniu, a Aspen pod wpływem impulsu położył dłoń na jej policzku, odwrócił ją do siebie i pocałował. Jej oczy zrobiły się wielkie i odrobinę zaszokowane tym pierwszym pocałunkiem, ale Aspen jej nie wypuszczał. Potrzebowała tylko kilku sekund, żeby objąć go ramionami i usiąść mu na kolanach. Tego wieczoru właściwie cały czas się całowali.

M: ...Cofam to, co powiedziałam; dopiero teraz czuję się naprawdę niekomfortowo. Biorąc pod uwagę, że Cass w tym samym wywiadzie porównała Legera do swojego męża...Naprawdę, za co?

Czy jest coś, czego nie dowiemy się o Americe, czytając książki?

Znajdzie się zapewne sporo drobiazgów, których czytelnicy nie będą wiedzieli, ale ja nawet tego nie zauważę, ponieważ sama o nich wiem – jeśli rozumiecie, o co mi chodzi. Kiedy pojawiała się jakaś nowa informacja o Maxonie lub Aspenie, było to dla mnie niemal takim zaskoczeniem jak dla każdego, ponieważ patrzę na tę historię oczami Ameriki, a nie ich.

M: Cass, coś tu się chyba wyklucza.

Ale nie zaskoczyłoby mnie zupełnie, gdybym powiedziała, że America jest w połowie Żydówką, a słuchacze bardzo by się zdziwili. Ja patrzę od lat na jej drzewo genealogiczne, więc dla mnie to po prostu oczywiste. Mam wrażenie, że to niemądra odpowiedź, ale to prawda!

M: Autorko, nazwałaś ojca bohaterki Shalom Singer. Uwierz mi, nie trzeba należeć do Mensy, aby rozgryźć tę tajemnicę.

DRZEWO GENEALOGICZNE
AMERIKI SINGER 

M: Wiecie co? Nie rozumiem. Ja tego po prostu nie rozumiem. Jak to jest, że Cass, będąc w szale twórczym poświęconym nastoletniemu trójkątowi miłosnemu, nie znalazła czasu na wykreowanie świata przedstawionego, zadbanie o to, by historia Illei (oraz całej reszty uniwersum) miała ręce i nogi, w końcu – na sensowne umotywowanie takiego, a nie innego podziału kast...Ale dała radę machnąć trzy drzewa genealogiczne, z których dwa nie mają praktycznie żadnego znaczenia dla fabuły?

Nie zrozumcie mnie źle - nie ma nic złego w tym, że pisarz rozwija wykreowany przez siebie świat o elementy, których próżno szukać we właściwych książkach; widziałam kiedyś wywiad z Rowling, w którym twórczyni Pottera stwierdziła, że ma całą teczkę poświęconą rodzinom śmierciożerców. Ale uniwersum Cass jest tak przeraźliwie niedopracowane i nielogiczne, że zamiast zachwycać się faktem, iż mogę dowiedzieć się czegoś nowego o rodzinie Amisi zastanawiam się, dlaczego Cass nie mogła poświęcić tego nagłego przypływu weny na wyjaśnienie, w jakim obrządku modlą się Illeańczycy lub dlaczego cały świat (poza Niemcami) ni z tego, ni z owego postanowił wrócić do monarchii.

Alicia i Alex Cohen mieli odpowiednio dwadzieścia dwa i dwadzieścia cztery lata, kiedy ich ojciec zginął w czasie czwartej wojny światowej. Alex właśnie ukończył Uniwersytet Julliarda, podczas gdy jego siostra szykowała się do egzaminów na medycynę. Kiedy dostał zawiadomienie, że ich nazwisko zostaje zmienione na Singer i że jest teraz Piątką, nie zrozumiał tego i zignorował list.

M: ...No cóż, przynajmniej wiemy już, po kim Amisia odziedziczyła podejście „problemy same się rozwiążą, jeśli tylko będę je wyniośle ignorować”.

Z drugiej strony, trochę rozumiem Alexa. Serio, Cass? Urzędowy list? Tak twoim zdaniem zmienia się kompletnie system rządów w państwie? No powiedzcie sami, drodzy czytelnicy – czy gdybyście znaleźli w skrzynce na listy informację, iż dowolny znany wam polityk od dziś będzie królem Polski, w związku z czym lądujecie w sztucznie utworzonej kaście, wzięlibyście go sobie do serca? Przecież to wygląda na niezbyt wyrafinowany dowcip. Mam rozumieć, że Grześ dokonał przewrotu dosłownie z dnia na dzień, bez poprzedzających go miesięcy przygotowań i propagandy? I wszyscy... po prostu się na to zgodzili? „O, od dzisiaj jestem przypisana do klasy posługaczek, bez najmniejszej szansy na poprawę swego losu, o ile nie złapię bogatego męża. Może być. Ciekawe, co wieczorem grają w kinie?”.  

Naprawdę, powoli przestaję się dziwić, że Grzesiowi do zdobycia królewskiego stołka wystarczył równie królewski zięć i pamiętniczek – wygląda na to, że nad tymi ludźmi absolutną władzę mógłby objąć byle szympans.

System klasowy był czymś, co aż do momentu pełnego wejścia w życie rozumiały dobrze tylko wyższe klasy.

M: Innymi słowy, zaczątki systemu funkcjonowały już w społeczeństwie. W takim układzie... dlaczego Alex kompletnie zignorował tak ważną wiadomość? Nawet jeśli nie rozumiał do końca co jest grane, mało prawdopodobnym jest, by nie słyszał jakichś plotek dotyczących zbliżających się zmian – a owa niewiedza powinna tym bardziej wywołać w nim silną reakcję na tego rodzaju informację! Czym są te „Piątki”? Co będzie to oznaczać dla niego i jego rodziny? Dlaczego taki, a nie inny numer? Cass, na litość, to są pytania, które pojawiłyby się w głowie absolutnie każdego adresata tego rodzaju informacji, jeśli ów adresat miałby bodaj najlżejszą podstawę, by podejrzewać, że sytuacja w jego kraju znacząco się zmieni!

Jego narzeczona Elle nie zastanawiała się nad tym i nie obchodziło jej, że ma teraz być Trójką, ale kiedy zaczęły obowiązywać rygory systemu i zabroniono jej nauczania, była niepocieszona.

M: Cóż, wygląda na to, że America generalną bystrość umysłu i ciekawość świata odziedziczyła zarówno po mieczu, jak i po kądzieli. Cass, naprawdę – ludzie interesują się tym, jak wprowadzenie nowego reżimu wpłynie na ich codzienne życie.

Alicia została niezwłocznie wyrzucona ze studiów i poinformowana, że ma być artystką.

M: Po czym umarła z głodu pół roku później, gdy wyszło na jaw, że nie posiada absolutnie żadnego artystycznego talentu. Serio, ze wszystkich kast Cassolandu mało która ma tak niewiele sensu, jak klasa, której istnienie opiera się tylko i wyłącznie na indywidualnych zdolnościach; 3/4 tej grupy powinno było skończyć jako Ósemki po prostu dlatego, że nikt nie chciałby kupować ich bohomazów/słuchać, jak fałszują/patrzyć na amatorszczyznę na scenie.

Drzewo genealogiczne Singerów jest bardzo typowe dla mieszkańców Illei. Niemal bez wyjątków zawierali związki małżeńskie w obrębie swojej klasy i umierali stosunkowo młodo.

M: Primo: wygląda na to, że mój komentarz powyżej jest jak najbardziej kanoniczny.

Secundo: Sorry, Cass, ale nie kupuję tego. Niby dlaczego wszyscy mieliby się kisić w swoim sosie, skoro zgodnie ze stworzonymi przez ciebie regułami gry związek małżeński (choć tylko w przypadku kobiet), jest jedyną możliwością awansu społecznego? Nie wmówisz mi, że Illea nie jest pełna dziewcząt zdeterminowanych wyjść korzystnie za mąż, nie tylko z powodów finansowych, ale również dlatego, że małżonek z odpowiedniej kasty dla ogromnej części z nich może być jedyną szansą na zdobycie wymarzonego wykształcenia/zawodu. I skąd w ogóle wzięła się ta dziwna prawidłowość? O ile jestem jeszcze w stanie wyobrazić sobie taki scenariusz w przypadku Dwójek, które zapewne obracają się głównie w swoim kręgu towarzyskim na różnego rodzaju bankietach i galach, to taka na przykład rodzina Singerów wydaje się nie mieć żadnych bliskich znajomych ze swojej kasty – Kenna wyszła wszak za Czwórkę i nikt nie traktował tego jako złamania niepisanych  reguł rządzących illeańskim społeczeństwem.

Chociaż mieli niski status, członkowie rodziny Singerów byli atrakcyjni i utalentowani, więc radzili sobie na tyle dobrze, na ile to możliwe w przypadku Piątek.

M: Jakie znaczenie w przypadku artystów – plastyków i muzyków ma zgrabna rzyć? Liczy się wszak produkt, jaki starają się sprzedać członkom wyższych kast. Obawiam się, że gdyby Magdzie Singer słoń nadepnął na ucho, nawet niezwykła uroda nie uchroniłaby jej przed brakiem zleceń.

Rodzice Ameriki poznali się poprzez pracę. Kiedy Shalom sprzedał sześć obrazów bogatej rodzinie Dwójek, jego mecenasi urządzili przyjęcie, żeby pochwalić się nowymi nabytkami, i zaprosili Shaloma, żeby o nich opowiedział.

M: Za Wikipedią:

Mecenas sztuki (...) – osoba lub instytucja, popierająca rozwój literatury i sztuki, która udziela wsparcia finansowego artystom, instytucjom kulturalnym lub naukowym. Obdarowywani, w zamian, sławili we własnych dziełach swoich dobroczyńców.

No i teraz już zawsze będzie mnie prześladować wizja Shaloma tworzącego portrety pamiątkowe dla illeańskiego odpowiednika rodziny Hiltonów...

Magda została zaangażowana, żeby grać w tle na fortepianie, a on natychmiast zachwycił się jej talentem. Początkowo ignorowała jego starania z nadzieją, że wyjdzie za mąż za kogoś z wyższej klasy, ale w końcu uległa jego urokowi osobistemu i przywiązaniu.

M: * spogląda wyżej *

„Niemal bez wyjątków zawierali związki małżeńskie w obrębie swojej klasy”

Cass, jeżeli zaprzeczasz własnemu kanonowi na przestrzeni zaledwie jednego akapitu, to wiedz, że coś się dzieje.

Kiedy w małżeństwie Shaloma i Magdy pojawiły się dzieci, problemy finansowe sprawiły, że trochę odsunęli się od siebie. Chociaż nie przestali się kochać, bezustannie musieli się też martwić o pieniądze.

M: Cóż, być może ich troski finansowe nieco by się zmniejszyły, gdyby sprzedali tę plazmę z salonu i przestali zatrudniać Szóstki do porządkowania dziesięciu puszek z farbą.

Największym życiowym triumfem Magdy było to, że America została Trójką, i podczas gdy jej córka przebywała w pałacu, Magda przechwalała się tym przed każdą rodziną, która w przeszłości była dla nich niemiła.

M: Ciekawe, czy choć raz błysnęła jej nieprzyjemna myśl, że Amisia nie nadaje się do żadnego z zawodów wykonywanych przez tę kastę, więc jeśli książę ją odrzuci (i nie znajdzie sobie szybko męża, który by ją utrzymywał), będzie wkrótce bardzo głodną Trójką.

Tylko w najspokojniejszych chwilach ich życia Magda miała szansę okazać Shalomowi, że nadal go kocha.

America patrzy na miłość w dużej mierze tak jak jej ojciec. Na wiele spraw patrzy tak jak jej ojciec, którego zawsze uwielbiała.

M: Eee...Cass, nie chcę nic mówić, ale tak jakby...przeskoczyłaś w swych rozważaniach drugie pokolenie Singerów, a w przypadku trzeciego skupiłaś się tylko na rodzicach Amisi. Skoro już masz ochotę porozpisywać się o przodkach naszej Mary Sue, to może przynajmniej daj nam trochę więcej nowych informacji?

Gdyby nie wprowadzono klas, America miałaby na nazwisko Cohen.

M: Ech, liczyłam na coś bardziej uroczego, w stylu Butterfly lub Glitter.

DRZEWO GENEALOGICZNE
ASPENA LEGERA

W przypadku rodziny Aspena wprowadzenie klas nie miało początkowo żadnego znaczenia. Ava i Logan Gillespi prowadzili spokojne życie jako Trójki. Oboje byli pisarzami i gorliwymi patriotami. Jeden z ich sąsiadów został przyłapany na ukrywaniu rebeliantów, a Gregory Illea skazał jego rodzinę na degradację do Ósemek, zaś każdą rodzinę w sąsiedztwie na degradację o jedną klasę, ponieważ zakładał, że ktoś musiał coś wiedzieć o tej nielegalnej działalności i nie doniósł o tym.

M: Spójrzcie, to rzadki okaz dystopicznego scenariusza w literaturze YA! Bądźmy cicho, nie możemy go spłoszyć.

Małżeństwo Gillespi, teraz będące Czwórkami, zaprzyjaźniło się z Mercerami, którzy mieli restaurację. Uznali to za dobry pomysł, więc zebrali fundusze, żeby otworzyć własną restaurację, a ich córka Orin z czasem poślubiła Noah, syna Mercerów. Orin i Noah mieli cztery córki, a rodzice Orin, nie mówiąc nikomu, oszczędzali pieniądze, żeby ich najstarsza wnuczka, Lena, mogła wykupić sobie powrót do klasy Trójek, przynależnej ich rodzinie, a potem pomóc reszcie sióstr.

M: Primo: Państwo Gillespi ani chybi prowadzili illeański odpowiednik przybytku Gordona Ramsaya, skoro liczyli na to, że za swoje oszczędności zdołają wykupić wnuczce wyższą kastę (pamiętajmy, że Kota zarobił fortunę na swych rzeźbach, a mimo to wciąż starał się bezskutecznie wkupić do wysokiej kasty).

Secundo: Ciekawe, czy dziadkowie wzięli pod uwagę, że ich wnusia niekoniecznie musiała odziedziczyć po nich talent pisarski; wkupienie się do danej kasty to wszak jedno, a utrzymanie w jej ramach - drugie.

Lena wzięła od nich pieniądze… ale wydała większość z nich na opłaty związane z formalnościami, żeby wyjść za kelnera z ich restauracji, młodzieńca z intensywnie zielonymi oczami, imieniem Elec Leger.

M: ...Bardzo to urocze z jej strony, nie powiem. Leno, co ty na to, żeby zamiast oszukiwać w ten sposób swoich dziadków, którzy wypruwali sobie żyły, aby zapewnić twojej rodzinie lepszą przyszłość, oddać przynajmniej część owej forsy którejś z sióstr (wszak te pieniądze nie były prezentem wyłącznie dla Leny; jest powiedziane wprost, iż państwo Gillespi liczyli na to, że dziewczyna poprzez społeczny awans pomoże reszcie rodziny)? Wątpię, aby illeański ślub w niższych kastach kosztował tyle, abyś musiała przehulać na niego całą mamonę; ostatecznie suma ta miała ci wystarczyć na wkupienie się do Trójek.

Spokojnie przeczekali wymagany okres, pobrali się w tajemnicy i wrócili, żeby powiedzieć o tym rodzicom Leny. Lena została bezceremonialnie wyrzucona z rodzinnego domu i na całym świecie został jej tylko Elec.

M: Doprawdy, kolejni geniusze strategii i przewidywania.

Przez pięć miesięcy byli bezdomni, aż w końcu udało im się zaoszczędzić na małe mieszkanko, które szybko zapełniło się dziećmi – gorąco kochanymi dziećmi.

M: Nie, Cass, pytam serio: ile kosztuje ochajtanie się w Illei, skoro państwo Leger musieli mieszkać pod mostem przez prawie pół roku? Osobiście podejrzewam, że nie tak znowu wiele; patrząc na Aspena, jestem raczej dziwnie przekonana, iż musiał wynieść swoje strategiczne myślenie z domu, co z kolei prowadzi mnie do konkluzji, że jego mamusia i tatuś urządzili weselisko na sto osób z morzem wódki i suknią ślubną sprowadzoną z Paryża.

Aspen widział, jak jego ojciec zapada na chorobę, której nazwy nawet nie znali, ponieważ nie mieli dość pieniędzy, żeby wysłać go do lekarza i uzyskać diagnozę. Elec zmarł po miesiącu.

M: A było ograniczyć się do skromnej ceremonii w ratuszu...

Cass, serio – pieniądze, które miały starczyć na wkupienie się do Trójek. Jak rozrzutni musieli w młodości być Legerowie, skoro nie udało im się najwyraźniej zaoszczędzić ANI GROSZA na czarną godzinę?

Lena długo opłakiwała śmierć męża, ale mimo że musiała teraz opiekować się sama siódemką dzieci przy bardzo niewielkich dochodach, nigdy nie żałowała decyzji o poślubieniu Eleca. Nie zostały żadne zdjęcia ojca Aspena, ale jego rzeczy nadal są w domu i Aspen często przyłapywał matkę, jak czyści jakiś pozostały po ojcu drobiazg i z czułością odkłada go z powrotem na miejsce. Ale Aspen widział też, jak matka się zapracowuje i to był główny powód, dla którego zaczął wątpić w to, jak się ułoży jego życie z Americą.

M: Cóż, być może twoja matula nie musiałaby aż tak harować, gdybyś zarobione pieniądze dokładał do rodzinnej kasy, miast obsypywać jednocentówkami swe rudowłose kochanie.

Kochał ją i był jej bezgranicznie oddany, ale w jego oczach ogromna przepaść dzieliła tych, którzy urodzili się do takiego życia, jakie on prowadził, i tych, którzy musieli się do niego przystosować.

M: Przepaść, nie przepaść; w przypadku Amisi problemem był nie jej komfort psychiczny, ale fakt, że poślubiając Aspena opuściłaby się na drabinie społecznej, co z kolei oznaczałoby mniejsze zarobki.

Przed wprowadzeniem klas rodzina Legerów nosiła nazwisko Huntington.

M: A swoją drogą – dlaczego Leger? Takie nazwisko pasowałoby raczej do jakiejś Piątki (patrz: Fernand Léger).

DRZEWO GENEALOGICZNE
MAXONA SCHREAVE’A

M:  Niektórzy z Was zauważyli być może, że drzewo to nie pokrywa się z kanonem – brak tu Augusta, przywódcy rebeliantów i przyszłego ojca Marida. Pamiętajmy jednak, że owe materiały zostały wydane jeszcze przed premierą „Jedynej”, w związku z czym istnienie potomków Spencera Illei na tym etapie pozostaje dla czytelników tajemnicą.

Rodzina Schreave to klasyczny przykład melodramatu z najwyższych sfer. Gregory zawsze uważał się za znacznie lepszego od swojego najlepszego przyjaciela, Brentona Schreave’a, ale potrzebował kogoś, z kim mógłby się dzielić pomysłami, a Brenton był do tego najlepszy.

M: Nie zgadzam się – najlepszy był zdecydowanie różowy pamiętniczek.

Gregory ożenił się z siostrą Brentona, Bethany, i miał z nią dzieci na wiele lat przed dojściem do władzy. Kiedy stanął na czele kraju, był już znużony odpowiedzialnością związaną z byciem mężem i ojcem. Krążą plotki, że upadek z wysokości, który zakończył życie Bethany, był raczej próbą samobójczą niż nieszczęśliwym wypadkiem.

M: Kiedy Illea stanął na czele kraju, jego dzieci były wcale podrośnięte, nie bardzo zatem rozumiem, co go aż tak przytłaczało. I dlaczego, na litość, po prostu się nie rozwiódł, skoro tak czy inaczej był już na samym szczycie drabiny społecznej i miał pełnię władzy w kraju?

Gregory zaaranżował małżeństwo swojej najstarszej córki, Katherine, z księciem Norwego-Szwecji, umacniając tym swoją pozycję władcy, a następnie zajął się synami.

M: Słowo daję, wizja korony dla teścia poprzez małżeństwo córy z władcą zupełnie innego kraju nigdy nie przestanie mnie śmieszyć.

Gdy Spencer zmarł w tajemniczych okolicznościach kilka lat później, oczy wszystkich zwróciły się na Damona, najmłodszego syna Illei.

M: A swoją drogą, te imiona...Damon, Spencer i Katherine...

Cytując klasyka: Pszypadeg? Nie sondze!

Ze względu na niskie morale społeczeństwa, spowodowane dwoma tragicznymi zgonami w rodzinie królewskiej, kiepskie wyniki gospodarcze oraz powszechne niezadowolenie z powodu nowo wprowadzonego systemu klasowego, utworzono system Eliminacji, żeby rozpocząć nową linię królewską i uspokoić nastroje.

M: Kraj znajduje się na granicy przepaści? Zorganizuj teleturniej, w którym wybierzesz nowego członka znienawidzonej rodziny królewskiej – to z pewnością podniesie morale społeczeństwa!

...Serio, jakim cudem Gregory nie utracił stołka jakiś tydzień po posadzeniu na nim rzyci?

Pierwsze Eliminacje były od początku ustawione. Damon przespał się z połową dziewczyn, odsyłając je następnego dnia do domu, a w końcu ożenił się z Grace, którą wybrał jego ojciec.

M: A niech to, Cass, dlaczego nie mogliśmy skupić się na Eliminacjach Damona? TO jest przynajmniej scenariusz rodem z dystopii.

Abby, zwyciężczyni drugich Eliminacji, dość lubiła księcia Justina, ale zdecydowanie bardziej pociągał ją jego kuzyn, Porter. Uknuli razem spisek, żeby zabić Justina, a Gregory, będący wtedy u schyłku życia, zgodził się, by Abby poślubiła Portera i przedłużyła w ten sposób ród królewski.

M:....Abby zapytała słabującego dziadziusia swego męża, czy wolno jej zaciukać tegoż męża? Cóż, wygląda na to, że Maxon z kolei odziedziczył po przodkach skłonność do patologicznych relacji w rodzinie.

I dlaczego Gregory w ogóle poparł ten projekt (skoro z niewiadomego powodu miał tu cokolwiek do powiedzenia)? Wszak to Justin był jego wnukiem, dziedzicem rodu Illea – niby z jakiej racji Gregory miałby dawać zielone światło niszczeniu własnej rodowej gałęzi na rzecz panny znikąd i potomka nielubianego szwagra?!

Abby pokornie przyjęła oświadczyny Portera i jeszcze przed ślubem zaszła w ciążę. Ale ich namiętność szybko wygasła. Skoro Abby potrafiła z taką łatwością pozbyć się pierwszego męża, to czemu nie drugiego?

M: Doskonałe pytanie, milordzie, aczkolwiek trzeba było raczej zadać je sobie przed ożenkiem. A swoją drogą – dlaczego Porter w ogóle został królem Illei? Poślubił królową wdowę; na dobrą sprawę to Abby powinna dzierżyć władzę w państwie, a Porter zadowolić się stanowiskiem księcia małżonka.

Porter trzymał się od niej na dystans, a ich jedyny syn, Clarkson, wychowywał się w domu pełnym krzyków, oskarżeń, a od czasu do czasu przemocy.

Amberly była prawdziwą gwiazdą Eliminacji, nie ze względu na swoją urodę czy wpływy, ale ze względu na kojący charakter. Była przeciwieństwem wszystkiego, co dotąd znał Clarkson, więc od początku zaczął się nią interesować.

M: ...Cass, czy naprawdę musisz mi przypominać w tak brutalny sposób, że za tydzień zabieramy się za „Królową”?

Kiedy na południu wybuchło niewielkie powstanie, Clarkson zasugerował ojcu, że gdyby poślubił dziewczynę z niższej klasy, to mogłoby uspokoić nastroje społeczne i rzeczywiście, ich małżeństwo załagodziło trochę napięcie.

M: Cóż, wygląda na to, że Clarkson potrafił przynajmniej sprzedać ojcu dobry kit.

Jednakże Clarkson nigdy nie potrafił nikomu do końca zaufać. Amberly zna go lepiej niż ktokolwiek inny, ale nawet ona nie wie o wszystkim.

M: Nie, Cass, nadal nie przyjmuję do wiadomości tych żenujących wstawek o lubieżnym Clarksonie rozpijającym swoją połowicę w celu swobodnego bzykania kochanki.

Clarkson kontroluje każdy krok swojej rodziny, ponieważ uważa to za normalne. Amberly szczerze kocha swojego męża i przymyka oko na jego wady, ale to jej charakter sprawił, że Maxon nie poszedł całkowicie w ślady ojca.

M: Jej charakter sprawił za to, że Amisia była w stanie bezkarnie pomiatać nim niemal przez całe trzy tomy.

***

A na zakończenie – tradycyjnie komentarz do notki wydawniczej!

„Książę” pokazuje wydarzenia sprzed eliminacji i pozwala czytelnikowi śledzić młodego władcę od pierwszego dnia ich rozpoczęcia. W drugiej z opowieści przekonamy się, jak płynęło życie Aspena w pałacowych komnatach i ujrzymy prawdę o świecie gwardzistów, której nigdy nie pozna America...

M: Cóż...nie bardzo jest co analizować, czyż nie? Nie postarali się, ot, dwa zdanka na odczepnego. I naprawdę, drodzy czytelnicy – czy może istnieć lepszy komentarz do tej książki? To dzieło jest tak zbędne, że nie zasługuje nawet na porządny opis...

Maryboo